Problemy szkolne

Zebranie myśli

W takim planie życiowym nie ma miejsca na wspom­niane wyżej dramaty młodzieży. Pełna harmonia z sa­mym sobą jako członkiem społeczeństwa, z jego wyma­ganiami i zadaniami jest rękojmią w dążeniach do rea­lizacji projektów życiowych godnych człowieka. Życie tworzy nam ramy działania, pewną formę, a tylko od nas zależy jaką treścią będzie ona wypełniona. Dojrzałość fizyczna, umysłowa, moralna — jaką osiągną młodociani — niech także oznacza przede wszystkim wy­zbycie się małego, brzydkiego egoizmu na rzecz wyczu­wania drugiego człowieka, niesienia pomocy i bycia w jednej wielkiej rodzinie człowieczej. Nie traćmy wiary w siebie i miejmy zaufanie do wła­snych możliwości. Nie pielęgnujmy myśli o porażce. Im więcej będziemy myśleli o przegranej, tym szybciej ona nas spotka. Życie jest pełne przeszkód, ale nie wolno się przed nimi załamywać, raczej one ustąpią przed nami. Realna ocena swych możliwości i wiara w nie dopomogą w tym znacznie. Trudności na ogół rodzą się w naszym umyśle i stąd przedostają się łatwo do wyobraźni, a wtedy rosną jak na drożdżach. Nie należy do tego w żadnym wypadku dopuścić. . Nie uprawiajmy „ogródka pesymizmu", kwiaty radości w nim nie urosną, a chwasty smutku zagłuszą w nas wszystko, całą radość istnienia, uczucia i nastroje. Uśmiech trzeba „wciągnąć" na całą twarz, choć może to być czasem trudne. Po pewnym czasie stanie się nawy­kiem, którym zarazimy innych, szczególnie tych, którzy cierpią z powodu ustawicznego zamartwiania się o byle co. Uśmiech, uprzejmość nie pociągają za sobą żadnych kosztów, ale procentują radością bycia z innymi, a ci inni dzięki temu garną się do nas. Uśmiech jest siłą na­szych uczuć. Spokój umysłu jest naszą siłą, oczyszczajmy nasze my­śli z nienawiści, lęków, żalów, niepokojów, zamartwiań się, pośpiechu. Oczyszczony umysł funkcjonuje wspania­le! Łatwiej wtedy o namysł, przemyślenia na temat wła­snego doskonalenia się, postępowania w stosunku do in­nych. Zapełniony na przykład pięknymi obrazami wę­drówek górskich, spacerów leśnych, przeżyć wynikają­cych z kontaktów ze sztuką staje się spokojny i panuje w nim jasność. Myśli są swobodne, oddają nas w ręce kontemplacji, a zasilone wspomnieniami piękna sprawia-jn, że w naszym umyśle panuje spokój i odprężenie. Odprężenia wymaga także trudna i uciążliwa praca. Jej trudność lub łatwość zależy od naszego nastawienia, od tego czy ją lubimy, czy jest dla nas obciążeniem. W każdym razie nie należy wszystkiego robić naraz. Nie odkładajmy jej nie tylko na czas nieokreślony, ale nawet na jutro, to co możemy zrobić dziś (odwrotnie niż z jedzeniem: to co mamy zjeść dziś, zjedzmy jutro). Narastające zaległości obezwładniają i człowiek staje się mniej zdolny do ich przezwyciężenia. Potrzeba uznania i kontaktu emocjonalnego jest głę­boko zakorzeniona w nas wszystkich. Człowiek może ją zaspokoić w niezwykle prosty sposób. Starajmy się za­chowywać tak, aby przebywanie z nami było jak wło­żenie wygodnych pantofli, podniszczonego ubrania, w którym człowiek na ogół czuje się najlepiej. Pracujmy nad swym charakterem wyrabiając w sobie nastawienie do interesowania się innymi ludźmi w zwyczajnych sy­tuacjach «— przykładem tego: pomoc przy wysiadaniu z autobusu osobom starszym i niepełnosprawnym, przy­trzymywanie drzwi wejściowych, ustępowanie miejsca bardziej zmęczonym od nas, łagodzenie konfliktów i sprzeczek, gdziekolwiek by one nie powstały. Przede wszystkim pamiętajmy, że nigdy nie popełnimy nietaktu w stosunkach z ludźmi, gdy zapytamy ich o zdrowie, jak się czują bliscy, zainteresujemy się co mówią, o czym myślą — pozwólmy im się wypowiedzieć, będą za to bardzo wdzięczni. Przyjemniej się również żyje wśród ludzi posługujących się magicznymi słowami: proszę, dziękuję, przepraszam, a także wtedy gdy kłaniamy się sobie z uśmiechem i podajemy ręce. Dorastanie, podobnie jak dzieciństwo i dojrzałość, po­winno być zapełnione działaniem, przesycone uczuciami i przeżywaniem piękna, zasłuchaniem w świat i współ­działaniem z innymi ludźmi. Naprawdę to sam człowiek nadaje sens swemu życiu, więc niech będzie ono piękne i radosne.

Cytat Dnia!

“
Okres przekwitania

Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”