Problemy szkolne

Wśród ludzi -klasa

Klasa tworzy małe społeczeństwo, w którym występu­jący ludzie przejawiają różne właściwości i formy zacho­wania społecznego. Niektóre jednostki i ich właściwości wzbudzają popularność większą lub mniejszą wśród swych rówieśników. Czasami są to tak silne indywidualności, że nie jest w stanie oprzeć się im cała klasa. Nadają one ton i atmosferę, narzucając swoiste formy zachowania, imponując swym rówieśnikom pewnymi cechami i umie­jętnościami. Czasami są to tzw. przywódcy, którzy repre­zentują silniej niż ktokolwiek inny określony zespół war­tości. Tym bardziej funkcja takiego przywódcy jest istot­na w okresie dorastania, kiedy zaczynają odgrywać po­ważną rolę kształtujące się poglądy, przekonania, posta­wy moralne. Osoba nadająca ton klasie np. przybiera rolę „panka", czyli osobnika z dziwaczną fryzurą, z kolczy­kiem w uchu. W jakiś czas potem klasę można poznać po pojedynczym kolczyku, bluzach w kolorach jakby za­chlapanych farbami i tym podobnych akcesoriach typo­wych dla „pankersów". Przykład jest może nietypowy, ale łatwo znaleźć inne, podobne. Może być także inny wylansowany wzór — pozytywny. Szerokie zainteresowanie literaturą iberoamerykańską, ro­syjską piosenką, kabaretem powodują, że duże grupy ab­solwentów szkoły o zbliżonych zainteresowaniach znajdują się razem w jednej określonej klasie humanistycznej czy przyrodniczej itp. W starszych klasach tego typu znaczące wpływy jednostek lub małych grup nieco maleją. Pod ko­niec okresu dorastania młodzież staje przed wyborem kie­runku studiów lub miejsca pracy. Polega w tym wyborze na swoich zainteresowaniach i doświadczeniach, zdobytych nie tylko w klasie. Obserwuje życie, uczestniczy w róż­nych imprezach kulturalnych, przeżywając i dokonując wyboru własnej, indywidualnej drogi w życiu. W tym okresie szczególną potrzebą jest przeżywanie piękna. RJrzwój wrażliwości estetycznej, chęć przeżywania i kontaktów ze sztuką zapobiega poczuciu osamotnienia, melancholii, pustki, jakie są udziałem pewnej części dora­stających. Dążenie do przeżyć wynikających z kontaktów ze sztu­kami pięknymi, plastyką, poezją i literaturą, poszukiwa­nie piękna przyrody jest potrzebne i konieczne dla pełniej­szego rozwoju uczuciowego. Upodobania artystyczne uwi­daczniają się w formie twórczości poetyckiej, pisania teks­tów do organizowanych kabaretów szkolnych, a także w uczestnictwie w życiu artystycznym — uczęszczanie do te­atru, kina, opery. Sztuka stwarza atmosferę, w której chętnie przebywają młodociani, ona bowiem jednoczy wszystkich w przeży­ciach estetycznych, stwarza jak gdyby formę wspólnoty ludzkiej. Plastyka, muzyka, film, które nie są ograniczone barierą słów, stanowią czynnik najważniejszy w kształto­waniu się owej wspólnoty. Niekiedy dzieło sztuki staje się „rzeczywistością", z któ­rą młody człowiek się utożsamia, czasami widzi w niej swoje przeciwieństwo, sztuka wyzwala jego ukryte możli­wości. Przykładów na to dostarcza literatura. Budzi za­chwyt bohater literacki, z którym można porównać siebie, przyjąć jego postawę, a nawet sposób działania. W głębokim przeżyciu estetycznym, wywołanym wsku­tek intensywnego oddziaływania bohatera literackiego na osobę czytającą, może dokonać się ogromna przemiana w czytelniku. Takie przeżycie może stać się początkiem cze­goś nowego w życiu, co pomoże odnaleźć siebie, otworzyć jakąś zamkniętą „bramę", przez którą wstąpi w życie czło­wiek, coś odświeżającego, mobilizującego do działania, do podejmowania nowych decyzji. To łączy się czasami z osią­gnięciem wewnętrznego uspokojenia. Sztuka, która jest wielkim obszarem wzruszeń, zaspo­kajając potrzeby uczuciowe, usuwa także napięcia nerwo­we, przeciwdziała zmęczeniu, wyzwala dobre samopoczu­cie. Dziś więcej niż kiedykolwiek wzrasta zapotrzebowa­nie na przeżycia estetyczne, leczące człowieka z samot­ności, przynoszące mu uspokojenie. Być sobą, a jednocześ­nie przeżywać coś, co daje świeżość i odprężenie jest od­kryciem niewiarygodnie prostym i potrzebnym. Odczuwa­ją to na szczęście młodzi i stąd ich entuzjazm dla sztuki, a także szukanie z nią kontaktu. Typowym dla okresu dorastania zjawiskiem jest łącze­nie się młodzieży w grupy1). Jest to związane z silną po­trzebą uczestnictwa w zespole — wspólnego uczenia się i poznawania siebie na tle innych osób — członków tej grupy, przeżywania i dyskutowania na temat oglądanych sztuk teatralnych, filmów, przeczytanej literatury. Tendencje do powstawania samorzutnych zespołów wśród młodzieży dorastającej stały się przedmiotem badań naukowych2), w wyniku których wyodrębniono: grupy towarzyskie, kliki lub paczki, bandy. Wymienione grupy nie mają chrakteru trwałego, a po­ziom stosunków przyjaznych bywa różny. Bardziej intym­ny, uczuciowy charakter mają stosunki przyjacielskie. Za­wieranie przyjaźni znane jest dużo wcześniej, bo w młod­szym wieku szkolnym, ale ich trwałość, zażyłość ogranicza się do terenu zabawowego, wspólnego przebywania w kla­sie, w gronie rówieśników. W okresie dorastania przybie­ra inne formy.

Cytat Dnia!

“
Okres przekwitania

Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”