Reklama
  • Wiadomości wstępne
  • Zasady rozwoju psychicznego
  • Zasady rozwoju zadatków psychicznych
  • Rozwoju zadatków środowiskowych
  • Rozwoju zadatków wychowawczych.
  • Okres wczesnoszkolny
  • Okresy rozwojowe
  • Rozwój fizyczny
  • Akceleracja rozwoju
  • Układ oddechowy, krążenia i pokarmowy
  • Układ hormonalny
  • Dojrzewanie płciowe
  • Wychowanie zdrowotne
  • Oddychanie oraz pielęgnacja zębów
  • Przepisy higieniczne dotyczące czystości ciała
  • Prawidłowe odżywianie
  • Rozwój uczuciowy
  • Świat uczuć i emocji
  • Uczucia w okresie młodszego wieku
  • Burzliwość, gwałtowność i niecierpliwość uczuć
  • Uczucia lęku, zmartwienia i strapienia
  • Uczucia radosne i przyjemne
  • Dom rodzinny
  • Wymagania rodziców
  • Wśród ludzi i w szkole
  • Wśród ludzi -klasa
  • Przyjaźń szkolna
  • Kim jest Dżentelmen
  • Zauroczenie
  • Miłość
  • Fantazje u chłopców
  • Rozwój procesów poznawczych
  • Czynność spostrzegania
  • Pamięć
  • Kształcenie mowy i kultura języka
  • Kształcenie barwy wymowy
  • Wzbogacić słownictwo i sztukę mówienia
  • Kultura żywego słowa
  • Gwara szkolna
  • Procesy myślenia
  • Myślenie operacyjne
  • Jak się skutecznie uczyć?
  • Osobowość i samopoznanie
  • Funkcjonowanie osobowości
  • Obraz samego siebie
  • Kształtowanie charakteru
  • Podział typów ludzkich
  • Postawa altruistyczna
  • Odporność na sytuacje trudne
  • Potrzeby biologiczne
  • Problemy zawodowe i przystosowanie społeczne
  • Zebranie myśli
  • Psychologiczny rozwój sexualny
  • Erotyka mlodzieży
  • Ciekawość
  • Flirt
  • Wstrzemięźliość
  • Argumenty moralno-etyczne
  • Zapobieganie erotyzmowi
  • Swoboda seksualna
  • Małżeństwo i rodzina
  • Choroby weneryczne
  • Środki antykoncepcyjne
  • Zaburzenia emocjonalne
  • Homoseksualizm
  • Wady rozwojowe narządów
  • Problemy koedukacji
  • Zadania oświatowe
  • Niepłodność
  • Menstruacja
  • Bliźnięta
  • Fizyczne i psychiczne różnice płci
  • Ciąża
  • Moralne i społeczne aspekty płci
  • Alkoholizm a małżeństwo
  • Ciąża i rozwój płodu
  • Dolegliwości okresu ciąży
  • Dzieci ze związków niemałżeńskich
  • Zapobieganie ciąży
  • Zjawiska przemian w wychowaniu
  • Pedagogika jako nauka
  • Pedagogika
  • Budowa pedagogiki
  • Pedagogia jako wychowanie
  • Źródło pedagogiki
  • Nauki historyczne w pedagogice
  • Nauki emipiryczne w pedagogice
  • Światopogląd w pedagogice
  • Współczesny system wychowawczy
  • Ruchy społeczno polityczne
  • Rozdział systemów wychowawczych
  • Nowa orientacja wychowania
  • Pojęcie nowoczesnego systemu
  • Różnicowanie systemów wychowania
  • System chrześcijańskiego wychowania
  • Ideologia chrześcijańskiego wychowania
  • Doktryna wychowawcza kościoła
  • System wychowania liberalnego
  • Zasady systemy liberalnego
  • Ideoligia wychowania liberalnego
  • Wychowanie socjalistyczne
  • Założenia systemu socjalistycznego
  • Moraliz socjalistyczny
  • Personalizm socjalistyczny
  • Idea humanizmu socjalistycznego
  • Dynamiz wychowania
  • Dynamiz wychowania -doskonalenie
  • Istota wychowania
  • Czynniki rozwoju człowieka
  • Pozostałe czynniki rozwoju człowieka
  • Wychowanie wpływ na rozwój osobowści
  • Wychowanie wpływ na rozwój osobowści pozostałe aspekty
  • Rozwój formy życia
  • Rozwój formy życia-psychologiczny aspekt
  • Rozwój formy życia-kulturowy aspekt
  • Struktury rozwojowe człowieka
  • Struktury rozwojowe człowieka-psychologia
  • Struktury rozwojowe człowieka-światopogląd
  • Wpływ sytuacji społecznych na człowieka
  • Wpływ sytuacji społecznych-działania nieświadome
  • Sytuacje wychowawcze
  • Morale sytuacji społecznych
  • Funkcje wychowawców
  • Funkcje wychowawców-educere
  • Podsumowanie funkcji wychowawczych
  • http://allemoda.pl/paulina-sobon-na-sciezce-uslanej-rozami/
  • Dziewczyny
  • Pokrewne

    Dynamiz wychowania

    Doskonalenie wychowawcze rozwijającego się człowieka wiąże się z ukształtowaniem prawidłowej postawy wychowanka wobec przyszłego życia. Przygotowanie to w warunkach współ­czesnej, szybko zmieniającej się cywilizacji, nie jest łatwym zada­niem. Dlatego też wszystkie systemy wychowania starają się przewidzieć nieznane kształty przyszłego życia, aby najlepiej przygotować do niego młodzież. Powstają więc programy wycho­wania dla przyszłości, obejmujące zagadnienia wolnego czasu, pracy produkcyjnej i twórczości w warunkach automatyzacji, przygotowania do małżeństwa i świadomego rodzicielstwa w ob­liczu eksplozji demograficznej, dialogu światopoglądowego, tole­rancji i utrzymania pokoju w warunkach zagrożenia nuklearne­go. Nieokreśloność przyszłego życia, do którego wychowanie ma przygotować młodzież, wprowadza czwarty składnik wychowa­nia, siłę najbardziej tajemniczą i nieobliczalną, występującą w postaci działania ludzkiego losu. Los, chociaż jest siłą niewy­mierną i nie dającą się przewidzieć, decydująco wpływa swoimi ciosami lub uśmiechami fortuny na życie, rozwój i wychowanie każdego człowieka. Pedagogika teoretyczna musi więc liczyć się w wychowaniu z działaniem losu, który narzuca nam rodziców, wyposażenie dziedziczne, układa koleje i warunki życia jako dolęszczęśliwą lub niedolę, tak w biografii jednostek ludzkich, jak też w historii narodów i ludzkości. Teorie pedagogiczne często los absolutyzują, podciągając wszy­stko pod to pojęcie, w którym jesteśmy, żyjemy i któremu ule­gamy, ponieważ los włada nami. Jednakże Los-Absolut może być traktowany bardzo różnorodnie: albo 1 — fatalistycznie jako „nieubłagany los" (grecka moira), który jest nam przeznaczony i wobec którego jesteśmy bezradni, albo 2 — deterministycznie, gdy los zależy od przyczynowego porządku świata i od praw rządzących rzeczywistością, dzięki czemu człowiek ma możność wpływania na swój los przez posłuszeństwo prawom natury , albo też 3 — indeterministy-cznie, gdy los pojmujemy jako działanie czystego przypadku, a nie konieczności, stąd „człowiek skazany na wolność" musi sta­le wybierać sposób działania, tworzyć wartości, określać samego siebie i kształtować swój los, ponieważ „istnienie poprzedza isto­tę", jak głosi egzystencjalizm J. P. Sartre'a. Tylko dla chrześcijaństwa los nie jest absolutem, skoro jedynie w Bogu, a nie w losie „żyjemy, ruszamy się i jesteśmy" (Dz 17, 28). Los więc człowieka, narodu i ludzkości jest w ręku Boga, który jest miłością, dobrocią i wszechmocą. Stąd chrześcijanie wierzą, że nie przypadek rządzi światem, lecz Wola i Opatrzność Boża, w której liczy się nawet włos spadający z głowy (Łk 11, 7; Mt 10, 30). Dlatego chrześcijaństwo w losie ludzkim odróżnia tak czynniki anankastyczne, czyli przeznaczeniowe (gr. ananke — przeznaczenie), nieodwracalne jak śmierć i sąd, grzech i kara za grzechy, jak i czynniki wokacjonalne, czyli powołaniowe (łac. vo-catio — powołanie) do wolności człowieka obdarzonego łaską. Tak tedy wolność, łaska i los wyznaczają w ramach Opatrz­ności Bożej drogę życiową chrześcijanina. W związku z tą złożonością los w praktyce życiowej najczęś­ciej nie jest raz na zawsze ustabilizowany, lecz bywa zmienny, przy tym zmienność fortuny (fortuna variabilis, Deus mirabilis, jak powiedział Szymon Starowolski szwedzkiemu królowi Gusta­wowi) może być nieoczekiwana i nawet cudowna, ale najczęściej spowodowana jest udziałem ludzi, zdziałana przez człowieka. Na­wet przysłowie polskie mówi, że „człowiek jest kowalem swojego losu," gdy roztropnie przewidując przyszłość gromadzi w sobie kapitał życiowy nauki, moralnych uczynków i ludzkości wobec innych. O wiele bardziej aktywistyczne wobec losu staje się sta­nowisko chrześcijańskie, które nie tylko wyraża się w formie modlitewnej prośby o odwrócenie złego, ale także występuje w formie poznawczej przez naukowe poznawanie we wszystkich działaniach natury, życia, wychowania, historii istniejących praw, ładu, porządku ustanowionego, mądrości Bożej i chwały, czyli tego wszystkiego, co nosi nazwę Logosu, (gr. logos — słowo, nau­ka) jako powszechna prawidłowość i rozum świata. Przy tym chrześcijaństwo zna w świecie i wielbi stwórcze działanie Logo­su, mądrości Bożej uosobionej w drugiej Osobie Trójcy Św., któ­rej „światłość prawdziwa (...) oświeca każdego człowieka przy­chodzącego na świat" (J 1, 9). Logos więc swą łaską Zbawiciela wplata się w losy ludzi, narodów i dzieje ludzkości, a wychowa­nie chrześcijańskie, jak już wiemy, stara się o wzrost łaski uświęcającej w wychowanku przez poddanie całego człowieka i jego warunków bytowolosowych działaniu Logosu i o doprowa­dzeniu do współpracy chrześcijanina z łaską. W związku z niespodziankami losowymi i ich możliwą łaska­wością w każdej pedagogice losu współcześnie nabiera centralne­go znaczenia spotkanie (niem. Begegnung, łac. concursio), które ma dziś stanąć na równi z takimi kategoriami, jak nauczanie, kształcenie i wychowanie. Spotkanie jest głównie zdarzeniem losowym i dotyczy przede wszystkim spotkania z prawdziwym człowiekiem, który wskaże cel życia, porwie za sobą, wciągniena drogę wysiłków, ukaże sens pracy nad sobą, ale także obej­muje spotkania z dziełami mówiącymi o człowieku, spośród któ­rych można wybierać. W łączności z tym współcześnie opraco­wano istotę kontaktu psychicznego, zachodzącego w pojęciu spot­kania od strony kształcącej i wychowującej. Stąd też w wycho­waniu chrześcijańskim obecnie staje się celem katechetycznym takie teoretyczne naprowadzenie dziecka, by nastąpiło „spotka­nie" z Bogiem i Chrystusem, nawiązanie „dialogu" i danie nań odpowiedzi przeżyciem wiary. Pedagogika współczesna więc jak najgłębiej uwzględnia dzia­łanie losu w wychowaniu i stara się wychowanka wtajemniczyć w los czekający człowieka jako mężczyznę czy kobietę (inicjacja), przygotować wychowanka do spotkania z losem szczęśliwym i nie­szczęśliwym oraz do spotkania na swej drodze życiowej Tego, który w ręku trzyma losy wszystkich ludzi. e) Poznane cztery składniki wychowania jako dynamizmy zewnętrzne działają równocześnie na siebie, stąd zapoczątkowa­ny proces wychowawczego rozwoju jednostki tworzy się jako „wypadkowa" ścierania się i „gry" olbrzymich sił określonego biosu, etosu i agosu zawsze jednak w ramach danej sytuacji lo­sowej i jej zmienności. Dlatego też ostateczny wynik wychowa­wczy także jest złożony z dwu zasadniczych nurtów życia. Działanie sił wychowania na osobę wychowanka (O) można przedstawić modelowo przy pomocy wektorów, przy tym począt­kowe działanie etosu (E) na pęd życiowy biosu jednostki (B) wy­twarza tzw. dolny lub „drugi nurt" życia (symbol II na ry­sunku). Natomiast dalsze, korygujące oddziaływanie siły agosu wychowawców (A) na ten głębinowy nurt życiowy w jednostce wykształca właściwy, ostateczny nurt wychowawczy zwany „pierwszym nurtem" życiowym (symbol I). Szczególnie w okresie dorastania (między 12—13 rokiem życia a 18—20 zależnie od płci, u dziewcząt o rok wcześniej, u chłop­ców później) działalność gruczołów płciowych i popędu seksual­nego gwałtownie potęguje siłę drugiego nurtu życiowego instyn­któw i popędów, unormowanych dotąd co do czasu i form zaspa­kajania przez normy obyczajowe etosu. Następuje więc konfron­tacja, starcie się i walka dolnego nurtu instynktownego z wyż­szym nurtem kulturalnym życia. W wyniku tego w pierwszej fazie dojrzewania płciowego dochodzi do negatywizmu, buntu i odrzucenia autorytetów wychowawczych, dopóki nie nastąpi decydujący zwrot (tzn. nawrócenie) w rozpoczynającym się pro­cesie samowychowawczym. Równocześnie zderzenie się obydwu nurtów życiowych w jednostce kształtuje dalszą wypadkową li­nię nazywaną planem życiowym jednostki. Zwykle w większo­ści wypadków zwycięstwa pierwszego nurtu życia tworzy się normalny plan życiowy, który — po opanowaniu popędu seksu­alnego siłą rodzącej się woli — polega na przygotowaniu się do lepszego życia przez naukę, zdobycie zawodu, znalezienie włas­nego miejsca w społeczeństwie i założenia własnej zdrowej i trwa­łej rodziny. W innych wypadkach tworzy się spaczony plan ży­ciowy, dążący do przeciwstawienia się ładowi życia społecznego na drodze chuligańskiego stylu życia, przestępczości oraz użycia, zabawy. Przewaga więc nurtu pierwszego nad drugim lub odwrotnieustala ostatecznie linię planu życiowego jednostki, dopóki pod wpływem jakiegoś wstrząsu losu nie nastąpią zmiany w układzie, np. przez chorobę w biosie, śmierć rodziców w etosie lub przez spotkanie dobrego wychowawczy-przewodnika w agosie, co po­woduje osłabienie lub spotęgowanie siły poszczególnych składni­ków i pozycji osoby samego wychowanka wobec nich. Decydują­ce znaczenie dla postępowania wychowanka ma stosunek zacho­dzący między dolnym i górnym nurtem życia. Nurt pierwszy stanowią nabyte postawy światopoglądowe, re­ligijne, moralne, społeczne, czyli wszystko to, co składa się na dobre wychowanie, wysoką kulturę, ogładę towarzyską, wszyst­ko, co ułatwia życie w społeczeństwie i polega na doskonaleniu oraz twórczym realizowaniu określonych ideałów. Słowem two­rzy on życie cnoty i kształtuje przyzwoitego czy porządnego czło­wieka. W związku z tym pierwszy, kulturalny nurt życia zawiera w sobie powściągi, hamulce i otamowania w stosunku do żywio­łowego nurtu dolnego, w którym działają instynkty: samozacho­wawczy i gatunkowy, popędy: pożądania i bojowości z ich for­mami agresji, złości, gniewu, buntu, nienawiści, zazdrości i wszel­kich innych „grzechów" oraz objawów patologii. W ten sposób drugi nurt życia, płynący w człowieku, wiąże się ze sferą inty­mną, płcią i seksem, z prywatnym życiem, egoistycznymi poglą­dami i odruchowymi reakcjami. Stąd też drugi nurt wyraża ele­menty pierwotnej natury człowieka, elementy zwierzęcości i bar­barzyństwa, które w mniejszym lub większym stopniu znajduje się w każdym człowieku, a w określonych sytuacjach, przy uka­zaniu się kuszącej możliwości, może wyrwać się, jak bestia z klat­ki, stając się przyczyną upadku i wykolejenia. Dlatego też drugi nurt życia ukrywa się w podziemiu świata przestępczego, w pod­ziemiu gospodarczym, seksualnym, bimbrowniczym, narkomań-skim, terrorystycznym, czyli wszędzie tam, gdzie zdała od kultu­ry i prawa dochodzi w pełni do głosu, tworząc tzw. podkulturę. Pojęcie „podkultury" wprowadził B. Cohen w 1953 r. jako pato­logiczny społecznie zespół wartości i postaw właściwych dla śro­dowisk nieprzystosowanych i przestępczych. W Polsce natomiast zwraca się uwagę, że podkultura środowisk młodzieży obejmujeswoiste normy, wzory i wartości częściowo stworzone przez sa­mą młodzież, częściowo będące oryginalnym splotem wartości uznawanych, ale nieprzestrzeganych przez dorosłych, dlatego nie zawsze patologicznych, chociaż odbiegających od przyjętej kultu­ry i bardzo zróżnicowanych w środowiskach młodzieży. Podobnie największą trudność w pracy resocjalizacyjnej w zakładach poprawczych stanowi drugi nurt życia młodzieży prze­stępczej, która tworzy swe organizacje terrorystyczne, działające w ukryciu przez przeszkalanie nowicjuszy na bandytów i rzezi­mieszków, a równocześnie zapewniające rabunek, łupy i wygodę dla prowodyrów. Wyjaśnić bliżej omówione zjawiska rozwojowe w wypadku, kiedy linia planu życiowego układa się normalnie i idzie w gó­rę, a kiedy w dół, stając się „drugim życiem" w wypadku wy­kolejenia, można jedynie przy pomocy dalszej analizy, dotyczą­cej najpierw istoty wytworów wychowania, następnie mechaniz­mów rozwoju, sytuacji wychowawczych i czynności urabiających wychowanka, do czego z kolei przystąpimy.

    Cytat Dnia!


    Okres przekwitania

    Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”