RozwĂłj psychologiczny

Rozwoju zadatkĂłw wychowawczych.

Wychowanie. Temu ostatniemu z czynników społecz­nych, wpływającemu tak znacząco na rozwój psychiki jed­nostki, przypisywana jest wiodąca rola. Pojęcie wychowa­nia ma szeroki zakres. Należy rozumieć przez nie całą skomplikowaną „organizację" wpływów na wychowanka na każdym poziomie jego rozwoju: od urodzenia aż do osiągnięcia dojrzałości psychofizycznej. Formy tej „orga­nizacji" będą różne w zależności od uzdolnień i możli­wości psychicznych wychowanka, a także od instytucji wychowującej — domu, przedszkola, szkoły, grupy ró­wieśniczej. Wychowanie odnosi się do kształtowania życia uczu­ciowego, które jest związane z rozwojem osobowości jed­nostki. Efektem tego będą ukształtowane cechy charakte­ru, motywy postępowania, .postawy, sposoby ujawniania swych uczuć bądź panowania nad swymi emocjami. Wychowanie pojmuje się także jako oddziaływanie na wychowanka poprzez nagrody i pochwały lub kary i na­gany. Ważne jest także informowanie wychowanka o wła­ściwych, słusznych sposobach postępowania w szkole, w życiu społecznym, a także o skutkach jego postępowania. Niezbędną sprawą w wychowaniu jest dążenie do osiągnię­cia założonych celów wychowawczych. Rodzice i wychowawcy dostarczają wychowankowi wzo­rów, doświadczeń wzbogacających jego umysł, a także rozwijają uczucia, będące bodźcem do wszechstronnego rozwoju. Wiąże się to z potrzebą elastyczności w wycho­wywaniu, szczególnie w okresie dorastania. Należy uwzględ­niać samodzielne poszukiwania, przemyślenia, a także dą­żenia jednostki do rozwoju własnych możliwości psycho­fizycznych. Współczesna pedagogika wskazuje podejście holistycz­ne ) w zakresie traktowania możliwości tkwiących w czło­wieku. Rozwój fizyczny, bez rozwoju umysłu i uczuć, 'bez utrwalania norm współżycia społecznego, zasad postępo­wania etycznego, stwarza więcej problemów, aniżeli roz­wiązuje. Skoordynowane, całościowe oddziaływania, mające na celu wyzwalanie wszystkich utajonych możliwości czło­wieka, wzbogacają go, przyczyniają się do tego, że staje się on lepszy, potrzebny innym, szczęśliwszy. Jeśli w odpowiednim czasie — to znaczy już od naj­wcześniejszego dzieciństwa — nie wpojono dziecku norm etycznego postępowania, nie rozwinięto w nim uczuć wyż­szych i nie nauczono zgodnego współżycia społecznego, a także działania na rzecz innych, może stać się ono w przy­szłości groźne dla otoczenia. Rodzice stawiają często pytania: jak wychowywać i roz­wijać wszechstronnie dziecko, jak pracować nad jego uzdol­nieniami, pobudzać aktywność, rozwijać uczucia, kształ­tować zasady etyczne? Każde z owych pytań jest niemalże osobnym problemem i wymaga innej odpowiedzi. Pozornie wyłączają się wza­jemnie, ale zmierzają do jednego celu — osiągnięcia wszechstronnego rozwoju człowieka. Problem ten znajduje swe odzwierciedlenie nie tylko w naszym systemie edu­kacji, ale i w systemach innych krajów. Teoretycy wycho­wania starają się o połączenie pobudzania wszelkiego ro­dzaju aktywności jednostki i wszechstronnego oddziaływa­nia na nią, w praktyce jest przeważnie inaczej. W szkole na przykład matematyk wymaga koncentracji i uczenia się tylko jego przedmiotu. Nauczyciel wychowa­nia fizycznego domaga się dbałości o kondycję i jak naj­wyższą sprawność ruchową i fizyczną, z kolei polonista uważa swój przedmiot za najważniejszy. Badania psychologiczne koncentrują się nad maksymal­nym wykorzystaniem możliwości człowieka, podkreślają różnorodność oddziaływań i wzbogacanie tym samym wszechstronnych doświadczeń zarówno pojedynczego czło­wieka, jak i całej grupy. Ponadto nikt nie mógłby rozwijać swych możliwości psychofizycznych w samotności lub według jakiegoś sche­matu. W każdym procesie wychowawczym zawarte są ele­menty nauki, utrwalania nabytych umiejętności, prze­kształcania się doświadczeń w wiedzę. W tym złożonym procesie każdy wchodzący w życie nie jest sam, lecz z rodzicami, wychowawcami, rówieśnikami, przyjaciółmi. Tworzy siebie i nowe wartości początkowo w zabawie (wiek przedszkolny), w czasie nauki szkolnej, a potem w pracy — czyli od okresu dzieciństwa aż do okresu dora­stania i osiągnięcia wieku dojrzałego.

Cytat Dnia!

“
Okres przekwitania

Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiÄ…czkowanie, mĂłwimy, ĹĽe kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, ktĂłre siÄ™ dokonujÄ… w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzÄ… tylko w samych jajnikach, dotyczÄ… one takĹĽe przysadki mĂłzgowej, tarczycy i innych narzÄ…dĂłw. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”