Problemy szkolne

Kim jest Dżentelmen

Dżentelmen to sto-wo wprawdzie obce, ale często się je słyszy w różnym znaczeniu, choćby takim, że jest to prawdziwy mężczy­zna, czyli człowiek honorowy, przestrzegający zasad uczci­wej gry, umiejący znaleźć się właściwie w każdej sy­tuacji. To określenie pochodzi z Anglii, i to z bardzo odleg­łych czasów. Wybitny filozof i pedagog John Locke, żyjący w XVII wieku, łączył z tym pojęciem ideał wychowania chłopców. Cechy, jakie powinien posiadać ów ideał zy­skały aprobatę i przyjęły się nie tylko w Anglii, ale i w całej Europie. Ideał dżentelmena był opracowany na uży­tek klasy panującej, ale z czasem zyskał popularność i zo­stał przyjęty (w różnym stopniu) przez wszystkie klasy społeczne.' Co zyskało mu tę aprobatę społeczną? Mianem dżentelmena określa się człowieka postępującego uczciwie i szlachetnie, wytrwale dążącego do osiągnięcia wszech­stronnej wiedzy. Panuje on nad sobą, nad swymi nastro­jami, nie uzewnętrznia złego humoru. Nie złości się, nie okazuje niechęci innym, pomaga wszystkim dokoła. Jest zawsze rycerski i grzeczny wobec płci pięknej, przez co cieszy się uznaniem i powodzeniem. Uprawia sporty, trzy­ma się prosto. Taki powinien być mężczyzna «— dżentel­men od lat kilkunastu do późnej starości. A więc wymagania niezbyt wygórowane, a ideał piękny i warty naśladowania. Każdy chce być lubiany, cieszyć się uznaniem, być ceniony przez rówieśników, nauczy­cieli i rodziców. Nie zawsze młodociani wiedzą, jak to osiągnąć, nie zdając sobie sprawy, że droga do ideałów jest prostsza aniżeli środki, które obrała sobie tzw. „ban­da dżentelmenów". Marnuje ona energię na aspołeczne zachowanie, a siłę pięści obraca przeciwko słabszym, za­miast w ich obronie. Nie potępiono jej od razu, nie wska­zano właściwej drogi, może nie byłoby jej w klasie. Dano jej zbyt dużo szans działania. Dobrą opinię o sobie każdy ceni, choć czasem udaje, że nic go nie obchodzi, co mówią i myślą inni o jego postępowaniu. Czy istotnie mówią? Może przemilczają złe zachowanie, akceptują złośliwe wyskoki, zamiast je dema­skować, mówić o nich głośno, że tak jest źle, a tak jest dobrze. Zła opinia powstaje szybciej aniżeli dobra. Utrwa­la się i utrudnia drogę powrotu. Słowa wprawdzie to tylko słowa — ulatują, zapomina się o nich. Dobre jednak otwierają serca, złe formułują ujemne opinie, ferują surowe wyroki. Ostre, raniące spra­wiają przykrość i ból, pozostają w pamięci. Podobnie jak te, które są wypowiedziane, by ośmieszyć, poniżyć dru­giego, a samemu ukazać się w lepszym świetle. Słowa obraźliwe, dręczące mogą stać między ludźmi jak mur, utrudniać porozumienie, współżycie z innymi na co dzień w szkole czy w pozaszkolnej społeczności. Podobnie z za­chowaniem. Arogancja, nonszalancja, nieprzestrzeganie podstawowych form grzecznościowych godzą w przyjęte normy społecznego współżycia. Czyż nie lepiej zapobiegać, aniżeli patrzeć z pogardą, przymusowym uznaniem lub strachem na mnożące się nie tylko w szkole „bandy dżen­telmenów"? Usuwać zło, zanim ono się rozpleni, likwido­wać to, co budzi sprzeciw ogółu i jego niechęć do aspołecz­nych form zachowania, a życie ludzkie będzie lepsze, przy­jemniejsze i łatwiejsze. Przy dobrej woli nietrudno wyzbyć się pozornie błahych objawów chamstwa, przeczących zasadom i przyjętym nor­mom współżycia społecznego. Trzeba przypatrzyć się so­bie na tle innych ludzi i ich zachowań. Zamiast agresyw­ności — uprzejmość w każdej sytuacji z uwzględnieniem tradycyjnych słów: proszę, przepraszam, dziękuję. Złośli­wość zamienić na życzliwość, niechęć na wyrozumiałość, wrogość na uczucia przyjazne. Niewiele to, ale jak ułat­wia i uprzyjemnia życie. Sprzeciw społeczny budzą również, obok objawów aro­gancji, słowa—potwory, przekleństwa, wulgarne określenia kaleczące boleśnie nasz ojczysty język. Kryje on w sobie tyle pięknych słów na wyrażenie uczuć ciepłych, serdecz­nych, które ludzi zbliżają, łączą, jednoczą we wzajemnej życzliwości i szlachetnym działaniu. Innym rodzajem stosunków społecznych w szkole jest układ nauczyciel — uczeń. Dorastającą młodzież cechuje skłonność do idealizo­wania rzeczy, zjawisk, osób, których nie zdążyła po­znać na podstawie własnych doświadczeń. Ceni nauczy­cieli, którzy stanowią sami wzór do naśladowania, a jeszcze bardziej, gdy ukazują ideały godne poznania. Chę­tnie identyfikują się z tymi ideałami, pragną być po­dobni, tacy sami, postępować tak, jak ów wymarzony wzór. Dorastającym imponuje rozległa wiedza autorytetów na­ukowych, nauczycieli, umiejętność przekazywania jej w sposób jasny, zrozumiały, budzący zainteresowanie. Chę­tnie przejmują wzory kulturalnego zachowania swych na­uczycieli-wychowawców, ceniąc ich delikatność, dyskre­cję, a także zainteresowanie i 'wyrozumiałość dla różnych kłopotów życiowych; z kolei obojętność, niechęć do ucz­niów jest przyczyną lekceważenia, nadawania ironicznych przezwisk, a nawet dokuczania nauczycielom. Cierpliwość, wyrozumiałość, opanowanie, pogoda — cha­rakteryzujące prawdziwego nauczyciela — są cechami chę­tnie przejmowanymi przez uczniów. Podobnie jak jego poglądy, postawa ideowa, patriotyczna, które w planach, marzeniach i myśleniu dorastających zajmują wiele miej­sca. Często na tle wymarzonych ideałów i idei (sprawiedli­wości, równości, demokracji) rysują się w wyobraźni do­rastających koncepcje własnego, lepszego świata. Z punk­tu widzenia społecznego, kulturowego mogą one być błęd­ne lub wartościowe. Zadaniem wychowawców i rodziców jest czuwanie, by nie dopuścić do zmarnowania cennej energii młodocianych i ich 'marzeń o lepszym, doskonal­szym świecie.

Cytat Dnia!

“
Okres przekwitania

Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”