Reklama
  • WiadomoÅ›ci wstÄ™pne
  • Zasady rozwoju psychicznego
  • Zasady rozwoju zadatków psychicznych
  • Rozwoju zadatków Å›rodowiskowych
  • Rozwoju zadatków wychowawczych.
  • Okres wczesnoszkolny
  • Okresy rozwojowe
  • Rozwój fizyczny
  • Akceleracja rozwoju
  • UkÅ‚ad oddechowy, krążenia i pokarmowy
  • UkÅ‚ad hormonalny
  • Dojrzewanie pÅ‚ciowe
  • Wychowanie zdrowotne
  • Oddychanie oraz pielÄ™gnacja zÄ™bów
  • Przepisy higieniczne dotyczÄ…ce czystoÅ›ci ciaÅ‚a
  • PrawidÅ‚owe odżywianie
  • Rozwój uczuciowy
  • Åšwiat uczuć i emocji
  • Uczucia w okresie mÅ‚odszego wieku
  • Burzliwość, gwaÅ‚towność i niecierpliwość uczuć
  • Uczucia lÄ™ku, zmartwienia i strapienia
  • Uczucia radosne i przyjemne
  • Dom rodzinny
  • Wymagania rodziców
  • WÅ›ród ludzi i w szkole
  • WÅ›ród ludzi -klasa
  • Przyjaźń szkolna
  • Kim jest Dżentelmen
  • Zauroczenie
  • MiÅ‚ość
  • Fantazje u chÅ‚opców
  • Rozwój procesów poznawczych
  • Czynność spostrzegania
  • Pamięć
  • KsztaÅ‚cenie mowy i kultura jÄ™zyka
  • KsztaÅ‚cenie barwy wymowy
  • Wzbogacić sÅ‚ownictwo i sztukÄ™ mówienia
  • Kultura żywego sÅ‚owa
  • Gwara szkolna
  • Procesy myÅ›lenia
  • MyÅ›lenie operacyjne
  • Jak siÄ™ skutecznie uczyć?
  • Osobowość i samopoznanie
  • Funkcjonowanie osobowoÅ›ci
  • Obraz samego siebie
  • KsztaÅ‚towanie charakteru
  • PodziaÅ‚ typów ludzkich
  • Postawa altruistyczna
  • Odporność na sytuacje trudne
  • Potrzeby biologiczne
  • Problemy zawodowe i przystosowanie spoÅ‚eczne
  • Zebranie myÅ›li
  • Psychologiczny rozwój sexualny
  • Erotyka mlodzieży
  • Ciekawość
  • Flirt
  • Wstrzemięźliość
  • Argumenty moralno-etyczne
  • Zapobieganie erotyzmowi
  • Swoboda seksualna
  • MałżeÅ„stwo i rodzina
  • Choroby weneryczne
  • Åšrodki antykoncepcyjne
  • Zaburzenia emocjonalne
  • Homoseksualizm
  • Wady rozwojowe narzÄ…dów
  • Problemy koedukacji
  • Zadania oÅ›wiatowe
  • NiepÅ‚odność
  • Menstruacja
  • BliźniÄ™ta
  • Fizyczne i psychiczne różnice pÅ‚ci
  • Ciąża
  • Moralne i spoÅ‚eczne aspekty pÅ‚ci
  • Alkoholizm a małżeÅ„stwo
  • Ciąża i rozwój pÅ‚odu
  • DolegliwoÅ›ci okresu ciąży
  • Dzieci ze zwiÄ…zków niemałżeÅ„skich
  • Zapobieganie ciąży
  • Zjawiska przemian w wychowaniu
  • Pedagogika jako nauka
  • Pedagogika
  • Budowa pedagogiki
  • Pedagogia jako wychowanie
  • ŹródÅ‚o pedagogiki
  • Nauki historyczne w pedagogice
  • Nauki emipiryczne w pedagogice
  • ÅšwiatopoglÄ…d w pedagogice
  • Współczesny system wychowawczy
  • Ruchy spoÅ‚eczno polityczne
  • RozdziaÅ‚ systemów wychowawczych
  • Nowa orientacja wychowania
  • PojÄ™cie nowoczesnego systemu
  • Różnicowanie systemów wychowania
  • System chrzeÅ›cijaÅ„skiego wychowania
  • Ideologia chrzeÅ›cijaÅ„skiego wychowania
  • Doktryna wychowawcza koÅ›cioÅ‚a
  • System wychowania liberalnego
  • Zasady systemy liberalnego
  • Ideoligia wychowania liberalnego
  • Wychowanie socjalistyczne
  • ZaÅ‚ożenia systemu socjalistycznego
  • Moraliz socjalistyczny
  • Personalizm socjalistyczny
  • Idea humanizmu socjalistycznego
  • Dynamiz wychowania
  • Dynamiz wychowania -doskonalenie
  • Istota wychowania
  • Czynniki rozwoju czÅ‚owieka
  • PozostaÅ‚e czynniki rozwoju czÅ‚owieka
  • Wychowanie wpÅ‚yw na rozwój osobowÅ›ci
  • Wychowanie wpÅ‚yw na rozwój osobowÅ›ci pozostaÅ‚e aspekty
  • Rozwój formy życia
  • Rozwój formy życia-psychologiczny aspekt
  • Rozwój formy życia-kulturowy aspekt
  • Struktury rozwojowe czÅ‚owieka
  • Struktury rozwojowe czÅ‚owieka-psychologia
  • Struktury rozwojowe czÅ‚owieka-Å›wiatopoglÄ…d
  • WpÅ‚yw sytuacji spoÅ‚ecznych na czÅ‚owieka
  • WpÅ‚yw sytuacji spoÅ‚ecznych-dziaÅ‚ania nieÅ›wiadome
  • Sytuacje wychowawcze
  • Morale sytuacji spoÅ‚ecznych
  • Funkcje wychowawców
  • Funkcje wychowawców-educere
  • Podsumowanie funkcji wychowawczych
  • ¯mijka do zbo¿a www.magrotex.pl/zmijka-do-zboza/
  • Dziewczyny
  • Pokrewne

    Pedagogika

    W dziedzictwie po kulturze greckiej pozostały jeszcze inne wyrazy pochodne, jak pedagog i paideia, pierwszy na oznaczenie ludzi zawodowo zajmujących się sprawami wychowania, drugi zaś wyraz znaczący całość czynności i skutków wychowawczych. W kategoriach ludzi, związanych ze specjalizacją pedagogicz­ną, zaszła potrzeba odróżnienia nazwowego praktyków od teo­retyków. Niewolnik-pedagog zapoczątkował nazwę praktycznych wychowawców. Jednakże w języku polskim jeszcze przed wojną „pedagog" miał znaczenie nieco ironiczne w stosunku do zwykłe­go nauczyciela lub honorowe dla podkreślenia godności studen­tów pedagogiki na uniwersytetach, których np. koło naukowe nazywano Studenckim Kołem Pedagogów. Na serio natomiast nazwa „pedagog" odnosiła się tylko do twórców wielkich syste­mów pedagogicznych, jak np. Szwajcar Pestalozzi, twórca szkoły ludowej, Niemiec Fröbel, twórca przedszkola, czy Polak Stani­sław Konarski reformator szkoły pijarskiej i prekursor ducha Ko­misji Edukacji Narodowej. Do prawdziwych pedagogów zalicza­no w. tym czasie także wielkich wychowawców narodu, np. Mic­kiewicza 21 czy Matejkę oraz wychowawców w Kościele, jak np. św. Jan Bosco, wychowawcę młodzieży opuszczonej i twórcę systemu salezjańskiego zwanego zapobiegawczym. Dopiero po drugiej wojnie światowej „pedagog" znaczy po­wszechnie każdego praktyka nauczyciela, co ma podkreślać, że nauczyciel powinien być przede wszystkim wychowawcą. Ten związek zawodu nauczycielskiego z wychowaniem próbowano przed wojną wyrazić w nazwie „pedagogik" (idąc za niemieckim wyrazem Pädagogiker 22) na oznaczenie zawodowca, który potrze­buje przygotowania z praktycznej znajomości pedagogiki. Jed­nakże na szczęście termin ten nie przyjął się ze względu na sprzeczność z duchem języka polskiego, który tak szanowanego zawodu nie mógł ochrzcić wyrazem z nieco figlarnym przyrost­kiem — ik, jak w nazwie magik, czy łazik. Dlatego też wyraz „pedagog" zdemokratyzował się i określa każdego praktyka nau-czyciela-wychowawcę, choćby ten był przeciętnym rzemieślni­kiem w swoim zawodzie czy nawet belfrem. Na określenie zaś naukowców, zajmujących się sprawami wy­chowania ukuto szereg wyrazów pochodnych, zawierających w swej budowie słowotwórczej rdzeń „ped"-. Tak więc nauka o dziecku, czyli „pedologia" (gr. logos — słowo, nauka) uprawia­na jest przez badaczy rozwoju fizycznego i psychicznego dzieci młodszego wieku, których nazywa się pedologami. Już propono­wana pedagologia czasami oznacza uniwersytecką naukę o pe­dagogice, stąd pedagolog to naukowiec, zajmujący się teoretycz­nie wychowaniem w ogóle. Proponowano naukę specjalną o pe­dagogu nazywać „pedagogologia",23 lecz utarł się lepszy termin „pedeutologia" (gr. paideutes — nauczyciel), dlatego też wyraz pedeutolog dotyczy teoretyka, zajmującego się zagadnieniami kształcenia i dokształcania nauczycieli, gdy pedeutagog to prak­tyczny wychowawca nauczycieli, kształcących się do tego pięk­nego zawodu lub dokształcających się w nim. Wreszcie w kategorii różnych czynności, związanych z wycho­waniem, podstawowym stał się wyraz paideia. Stworzony przez sofistów, wędrownych nauczycieli greckich na przełomie V i IV wieku przed Chr., znaczył on całość wykształcenia w gramatyce, retoryce i dialektyce, czego program obmyślili sami sofiści, a co rozwinęły dzieje kultury greckiej jako „organiczny rozwój du­chowego życia narodu", związany z typem cywilizacji, tradycji, literatury i wychowania.24 Paideia określa nie tylko formację duchową człowieka pod wpływem całokształtu kultury narodo­wej, ale zawiera w sobie najwyższy ideał humanistycznego kształcenia. Mianowicie Cycero, szukając łacińskiego wyrazu dla greckiej paidei, przetłumaczył ją jako humanitas, co oznacza lu­dzkość, człowieczeństwo i tworzy podstawę idei humanizmu i hu­manitaryzmu.28 Było to zgodne z duchem sofistów, czemu najwybitniejszy przedstawiciel Protagoras dał wyraz w określeniu: „Miarą wszy­stkich rzeczy jest człowiek". Dopiero Platon dodał, że miarą czło­wieka zaś jest Bóg Obecnie więc grecka paideia odradza się jako idea humaniz- mu we współczesnym wychowaniu, ale poza tym tworzy swój fonetyczny skrót w wyrazie „pedia", który służy do określania odrębnych dziedzin pedagogiki praktycznej, posługującej się ja­kimiś czynnościami lub wpływami czegoś na rozwój ludzi. Tak np. „logopedia" dotyczy wychowawczego rozwijania mowy tak przez usuwanie wad wymowy, jak jąkanie (pediatria logopedy­czna), jak też przez estetyczne kształcenie kultury słowa (recy­tacja, deklamacja).26 Podobnie bibliopedia stanowi dział wycho­wania przy pomocy książki, a więc obejmuje czytelnictwo, wpływ wychowawczy literatury pięknej, czyli tworzy tzw. pedagogikę biblioteczną.27 Pierwszym wyrazem tego typu była „encyklopedia" oznacza­jąca wydawnictwo alfabetycznego zbioru wiadomości ze wszyst­kich lub określonej dziedziny wiedzy (gr. encyklios — tworzący krąg, całkowity i paideia — wykształcenie). Dziś czasami wy­chowanie przez pracę nazywa się ergopedią (gr. ergon — praca). Na szczęście zdaje się, że zaginął wyraz hypnopedia, który miał oznaczać naukę we śnie, przez sen (gr. hypnos — sen). Jak wi­dzimy na podstawie przeglądu terminologii, związanej z peda­gogiką, przedmiotem jej badania, w nowoczesnym ujęciu, są wszelkie zjawiska wychowawcze zachodzące w ciągu całożycio-wego rozwoju człowieka oraz różnorodne czynności opracowane teoretycznie, tworzące wielokierunkową pomoc wychowawczą dla doskonałego i pełnego, wszechstronnego rozwoju ludzi. Złożony przedmiot pedagogiki powoduje trudności w określe­niu jej naukowego charakteru. Dotychczasowe stwierdzenie, że pedagogika jest nauką o wychowaniu, niewiele mówi, ponieważ cała sprawa zależy od zrozumienia podstawowego dla danej nau­ki pojęcia „wychowanie". Zgodnie z postulatem współczesnej metodologii nauk szczegółowych nie będziemy zaczynali od przy­jęcia z góry jakiejś dowolnej definicji wychowania. Raczej jako uogólniające całokształt przedmiotu badań pojęcie w pedagogice wypadnie wychowanie omawiać znacznie później, po poznaniu samego warsztatu naukowego pedagogiki, aby móc głębiej zro­zumieć pojęcie wytworzone przez doświadczenie praktyczne i naukę pedagogiczną. Dlatego też zaczniemy od próby scharak­teryzowania rodzaju nauki, jaki tworzy pedagogika, podobnie jak dla sklasyfikowania warsztatu, trzeba ogólnie najpierw wiedzieć, co on produkuje i z jakiego materiału. Jednakże i w tej sprawie istnieje rozbieżność zdań wśród nau­kowców. Spór rozpoczął socjolog francuski Emile Durkheim (zm. 1917), który pierwszy stwierdził, że każde społeczeństwo ma wła­sny system wychowawczy, złożony ze zwyczajów i praktyk, obo­wiązujących przy postępowaniu rodziców z dziećmi. Stąd Durk­heim stwarza nową naukę o wychowaniu, opisującą socjologicz­nie narodowe systemy wychowawcze. Podobieństwa zaś ideałów, wychowania, pochodzących z tradycji kultury chrześcijańskiej, miała badać stara pedagogika jako nauka normatywna, dostar­czająca systemom narodowym naczelnych idei i ogólnych pojęć do kierowania wychowaniem.28 Przeciwstawiając się temu uję­ciu pedagogiki jako teorii normatywnej, pedagolog polski Józef Mirski określał pedagogikę jako „naukowy system wychowania umiejętnego",29 czyli widział w niej naukę wyłącznie praktyczną o zawodowym wychowawstwie w szkole czy przedszkolu, wy­kluczając tym z przedmiotu pedagogiki wychowanie „nieumiejęt­ne" w domu lub w społeczeństwie. Dlatego też teoretycy wycho­wania hitlerowskiego, którym zależało na przekreśleniu wartości tradycyjnego wychowania zawodowego w szkole czy uniwer­sytecie, rozszerzali przedmiot pedagogiki na prafakt wzajemnego wpływu jednych ludzi na drugich oraz na wpływ rasy kształtu- jacy ducha narodowego społeczeństwa, przez co pedagogika sta­wała się filozofią wychowania. Podobnie rzecz ujmował prof. Sergiusz Hessen, Rosjanin pracujący w Polsce, określając peda­gogikę jako stosowaną filozofię. Przytoczone określenia pedagogiki jako nauki normatywnej czy opisowej, praktycznej lub filozoficznej są zawsze cząstkowe i jednostronne, jednakże nie wykluczają się wzajemnie. Przeciw­nie dążą do syntezy, ponieważ jak widzieliśmy, współczesne wy­chowanie znacznie rozszerzyło swój zakres, tak, że w przedmio­cie badań pedagogiki znalazły się wszelkie zjawiska, związane z rozwojem człowieka i z pomocą wychowawczą w tej dziedzinie Stąd pedagogika naukowo interesuje się wszystkimi rodzajami wy­chowania, tak naturalnego, jak u zwierząt (zoopedagogika), jak tradycyjnego w rodzinie lub w społeczeństwie oraz wychowania zawodowo umiejętnego. Współcześnie ujmuje się te trzy rodzaje wychowania jako: 1° — wychowanie naturalne, czyli uczestni­czące w życiu rodzinnym, społecznym, w zbiorowej pracy lub w sytuacji kulturowej wolnego czasu, np. czytanie książki lub oglądanie filmu; 2° — wychowanie celowo zamierzone, czyli przygotowujące dziecko, młodzieńca do przyszłego zawodu, sta­nu, pracy czy walki, np. wychowanie rycerskie, terminowanie w rzemiośle, nowicjat w zakonie lub wychowanie grupowe płci — inne dla chłopców, inne dla dziewcząt oraz 3° — wychowanie organizowane programowo w specjalnych instytucjach wycho­wawczych, jak szkoła, uniwersytet, seminarium duchowne itp.32 Na tej podstawie dochodzimy do wniosku, iż współczesna peda­gogika jest wszechstronną nauką o całej rzeczywistości wycho­wawczej, w której istotę stanowi całożyciowy rozwój człowieka oraz wszelkie tak dodatnie, jak i ujemne wpływy jednych ludzi na drugich oraz wpływy środowiska. Spory o naukowy charak­ter pedagogiki przez zaliczenie jej do nauki praktycznej lub filozoficznej, normatywnej czy opisowej wynikają stąd, że w re­ fleksji nad działaniem wychowawczym występują, jak mówiliś­my, tak sądy teoretyczne o zjawiskach rozwojowych i o celach rozwoju człowieka, jak też dyrektywy praktyczne o metodach i środkach działania wychowawczego. Powiązanie obydwu tych aspektów myślenia wychowawczego i ustalenie stosunku między teorią i praktyką usuwa ten spór, ale wytwarza przez to inny, poważniejszy problem, dotyczący naukowości pedagogiki: czy jest ona nauką samodzielną, autonomiczną,33 czy też stanowi zlepek, konglomerat różnych nauk praktycznych i teoretycznych, filo­zofii i ideologii normujących życie społeczne? I na to pytanie odpowiada się, że pedagogika jest nauką skonstruowaną z 4 działów należących do innych nauk, obejmuje bowiem „pewien dział filozofii, socjologii, psychologii i historii".34 Na szczęście inni oświadczają, że pedagogika jest częścią etyki (o. J. Woro-niecki), lub częścią socjologii (F. Znaniecki), biologii (homo pe-dagogus nisi biologus — nikt nie jest pedagogiem, jeśli nie jest biologiem — S. Hall), z czego wynika, że wychowanie jest rów­nocześnie zjawiskiem moralnym, społecznym, biologicznym, psy­chicznym i kulturalnym, wobec czego różne te nauki mogą zgła­szać do teorii wychowania, czyli do pedagogiki pretensje o swój udział i uważać pedagogikę tylko za swą część.35 Okazuje się, że sprawa jest bardziej złożona niż sugerowałyby powyższe rosz­czenia. Dlatego przyjmując założenie niezależności pedagogiki od innych nauk, można to ukazać w pełni dopiero po zapoznaniu się z budową naukową pedagogiki, jej metodami badań oraz z nau­kami, z którymi ona współpracuje.

    Cytat Dnia!


    Okres przekwitania

    Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiÄ…czkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które siÄ™ dokonujÄ… w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzÄ… tylko w samych jajnikach, dotyczÄ… one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narzÄ…dów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”