Problemy szkolne

Wymagania rodziców

Nadmierne wymagania, koncentracja rodziców na osiąg­nięciach dziecka, zaspokajanie własnych ambicji kosztem jego sił fizycznych i psychicznych, nieliczenie się z moż­liwościami dziecka, a także ostra krytyka w przypadku zawiedzionych nadziei — wywołują niepewność, brak wia­ry w siebie, uległość, przewrażliwienie. W drastycznych sytuacjach rodzą bunt, upór, przekorę, a nawet powodują ucieczki z domu. Postawa nadmiernie ochraniająca przejawia się w obro­nie dziecka przed wszystkimi trudnościami życia, „oszczę­dzaniu" mu kłopotów szkolnych i wysiłków, pobłażliwo­ści, przesadnej troskliwości. Prowadzi to do hamowania rozwoju samodzielności dziecka, do ustawicznej jego za­leżności od rodziców, którzy — przytłaczając je swą mi­łością, troską i autorytetem — opóźniają rozwój i dojrze­wanie uczuć, przyczyniają się do powstania zachowań in­fantylnych, wykształcają niepewność i lękliwość. Przeciwstawne postawy, jak akceptacja dziecka, czyli przyjmowanie je takim, jakie ono jest w codziennych sy­tuacjach życiowych. A więc z wszelkimi wadami, zale­tami, ograniczeniami, ułomnościami, słabościami, jakie da­ne są każdemu człowiekowi. Postawa ta łączy się, jak widoczne jest to na modelu, z innymi postawami pozytywnymi — z uznawaniem praw dziecka, z traktowaniem go z powagą, obdarzaniem go za­ufaniem, stosowaniem należnych nagród i kar, dawaniem swobody, a także z gotowością do współdziałania. Obiektywna ocena, właściwa postawa wobec możliwości własnego dziecka, liczenie się z jego potrzebami i zaspo­kajanie ich, pomoc w trudnościach i kłopotach szczegól­nie są potrzebne w okresie dorastania.„Wszyscy rodzice niczego nie rozumieją" — pisze na­stolatka do gazety młodzieżowej, chętnie dopowiadając stosowny komentarz na temat niektórych procesów fizjo­logicznych, dotyczących zwapnienia komórek mózgowych. Rodzice nie pozostają dłużni i osądzają młodocianych rów­nie surowo i krytycznie. Stosunek krytyczny starszego pokolenia do młodzieży jest uwarunkowany niejako historycznie. Wiele proble­mów, które uważamy za typowe wyłącznie dla naszej epn-i "komputerowo-laserowej", występowało już setki lat temu. Na grobowcu faraona Amenofisa III — trzy i pół tysiąca lat temu umieszczony był napis1): „Młodzi są krnąbrni, bez posłuchu i szacunku dla starszych. Prawdę zarzucili, obyczaje mają za nic. Nikt ich nie rozumie, nie chcą też, żeby ich rozumiano. Niosą zgubę światu, będą kresem wszystkiego". Rodzice często miewają rację, oceniając zachowanie swych dzieci. Wystarczy ostry sprzeciw jeden, dwa razy, by ich dzieci wybuchały gniewem, rozpaczą, a czasami pojawiał się szantaż. Pragną oni wejść w rolę rodziców, ludzi dorosłych. Upominają się o prawa dorosłych, ale nie podejmują ich obowiązków, ho do nich jeszcze nie dojrza­li. Dorastający uważają, że mają prawo dysponowania swoją osobą, planowania swoich spraw (na przykład z dziedziny finansów rodziny) bez uzgodnienia z innymi — pozostałymi członkami rodziny. Postawa konsumpcyjna, której towarzyszą żądania do wyjątkowych uprawnień — na przykład rozrywki czy wypoczynku, eliminuje te same potrzeby rodziców (po co „starym" wycieczka, oni lubią pracować). Wina w tym i rodziców. Dążąc do maksymalnego zaspokojenia potrzeb materialnych swych dzieci, zapracowują się, są gośćmi w domu. Tym samym zaniedbują dużo bardziej owe nad­rzędne wartości, których nic nie zastąpi. Ciepło, bliskość, radość z powodu bycia razem, wzajemna miłość i współ­odpowiedzialność za siebie, zarówno rodziców za dzieci, jak i dzieci za rodziców.Na każde drgnienie serca swych kochających rodziców dorastający reagują jak sejsmograf. Miłość rodzicielska, która nie oszukuje, nie wybucha nieuzasadnionym gnie- wem, nie karze w złości, a wybacza; pomaga, współdzia- ła, tworzy osobowość swego dziecka, jest najlepszym spo- sobem zapobiegania konfliktom, żalom, napięciom, jakie niesie życie codzienne.W zwykłych sytuacjach dobrze jest nie zaskakiwać się nawzajem nieoczekiwanymi zmianami w zachowaniu. Ro­dzice — nagłym nakazem, zakazem; dzieci — nieprzemy­ślanymi, inieumotywowanymi żądaniami. Zarówno jedna, jak i druga strona powinny bardziej sumiennie kontro­lować swoje reakcje. Warto czasami przemilczeć wybuch, przeczekać, by przywrócić „wielkiemu problemowi" wła­ściwe proporcje. Istnieje taki specyficzny zabieg wychowawczy. Gdy „wy­buchnie" dorastający syn czy córka buntem, żalami prze­ciwko swym rodzicom, pozwolić im się „wygadać", wy­krzyczeć, wypłakać czasami. Na taki bunt nie reagować! Ciężko to znieść rodzicom, zwłaszcza że i ich „ponoszą nerwy". Ale zdobyć się na silną wolę, milczenie, pozwo­lenie na tę swoistą „psychoanalizę", wyrzucenie z siebie tego, co boli, uwiera i przeszkadza. W takim akcie „oczysz­czenia" wewnętrznego ujrzy siebie na tle milczenia rodzi­ców. Gdy przyjdzie po tym refleksja, odtworzenie włas­nego zachowania, to na fali wstydu, zażenowania przy­płynie uczucie skruchy i upokorzenia, onieśmielenia i wi­ny wobec tych, którzy milczeli i słuchali. Po takich momentach trzeba młodocianym poradzić, aby starali się udokumentować swoją dorosłość, poczuł! odpowiedzialni za sprawy własne i rodziców, zaintereso­wali się zdrowiem rodziców, ich codziennymi zmartwienia­mi. Im będą dojrzalsi, bardziej myślący, działający z roz­wagą, zrozumieją, że rodzice są jedynymi osobami prag­nącymi zupełnie bezinteresownie ich szczęścia. Wspólne rozmowy, w atmosferze serdeczności i życzli­wości, lepiej skutkują aniżeli mentorski, szorstki i wład­czy ton sędziego-ojca lub surowej matki. A może warto, aby i rodzice, podobnie jak zdarza się to czasami w są­dzie, odstąpili od wymierzania kary, co byłoby najprostsze, i spróbowali wspaniałomyślnie darować winę, zyskując czasem więcej, niż gdyby ukarali winowajcę? Najlepszym towarzyszem wychowania jest szczerość i mówienie o sprawach nawet najpoważniejszych wprost, właśnie w takiej atmosferze życzliwości i serdeczności. Nie wolno ukrywać przed swymi dorastającymi dziećmi, że życie to nie jest bajka, ale sprawa skomplikowana i nie­łatwa. Żeby wyrosnąć na człowieka, każdy musi wypraco­wać swój charakter, odpowiedzieć na pytania, które przy­nosi codzienne życie, nabrać dobrych przyzwyczajeń, jak: ład, uczciwa praca, porządek, pilność, wytrwałość (ułatwia­ją one znakomicie codzienne życie!), nauczyć się współ­istnienia z innymi, choćby byli gorsi od nas, słabsi, do­tknięci kalectwem. Istnieje także coś takiego, jak odpo­wiedzialność nie tylko za siebie, ale i za innych. Umie­jętność przychodzenia w porę z pomocą, stawiania sobie wymagań, a także reab'zowania zamierzeń. To sprawy bar­dzo ważne i cenne w życiu. Sprawy takie jak: wartość i sens życia (o czym mówi­liśmy na początku), zamiłowanie do prawdy i uczciwo­ści, dążenie do piękna i dobra — oby zawsze nasi dora­stający stawiali na pierwszym planie. Popełnianie błędów jest rzeczą ludzką.

Cytat Dnia!

“
Okres przekwitania

Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”