Reklama
  • Wiadomości wstępne
  • Zasady rozwoju psychicznego
  • Zasady rozwoju zadatków psychicznych
  • Rozwoju zadatków środowiskowych
  • Rozwoju zadatków wychowawczych.
  • Okres wczesnoszkolny
  • Okresy rozwojowe
  • Rozwój fizyczny
  • Akceleracja rozwoju
  • Układ oddechowy, krążenia i pokarmowy
  • Układ hormonalny
  • Dojrzewanie płciowe
  • Wychowanie zdrowotne
  • Oddychanie oraz pielęgnacja zębów
  • Przepisy higieniczne dotyczące czystości ciała
  • Prawidłowe odżywianie
  • Rozwój uczuciowy
  • Świat uczuć i emocji
  • Uczucia w okresie młodszego wieku
  • Burzliwość, gwałtowność i niecierpliwość uczuć
  • Uczucia lęku, zmartwienia i strapienia
  • Uczucia radosne i przyjemne
  • Dom rodzinny
  • Wymagania rodziców
  • Wśród ludzi i w szkole
  • Wśród ludzi -klasa
  • Przyjaźń szkolna
  • Kim jest Dżentelmen
  • Zauroczenie
  • Miłość
  • Fantazje u chłopców
  • Rozwój procesów poznawczych
  • Czynność spostrzegania
  • Pamięć
  • Kształcenie mowy i kultura języka
  • Kształcenie barwy wymowy
  • Wzbogacić słownictwo i sztukę mówienia
  • Kultura żywego słowa
  • Gwara szkolna
  • Procesy myślenia
  • Myślenie operacyjne
  • Jak się skutecznie uczyć?
  • Osobowość i samopoznanie
  • Funkcjonowanie osobowości
  • Obraz samego siebie
  • Kształtowanie charakteru
  • Podział typów ludzkich
  • Postawa altruistyczna
  • Odporność na sytuacje trudne
  • Potrzeby biologiczne
  • Problemy zawodowe i przystosowanie społeczne
  • Zebranie myśli
  • Psychologiczny rozwój sexualny
  • Erotyka mlodzieży
  • Ciekawość
  • Flirt
  • Wstrzemięźliość
  • Argumenty moralno-etyczne
  • Zapobieganie erotyzmowi
  • Swoboda seksualna
  • Małżeństwo i rodzina
  • Choroby weneryczne
  • Środki antykoncepcyjne
  • Zaburzenia emocjonalne
  • Homoseksualizm
  • Wady rozwojowe narządów
  • Problemy koedukacji
  • Zadania oświatowe
  • Niepłodność
  • Menstruacja
  • Bliźnięta
  • Fizyczne i psychiczne różnice płci
  • Ciąża
  • Moralne i społeczne aspekty płci
  • Alkoholizm a małżeństwo
  • Ciąża i rozwój płodu
  • Dolegliwości okresu ciąży
  • Dzieci ze związków niemałżeńskich
  • Zapobieganie ciąży
  • Zjawiska przemian w wychowaniu
  • Pedagogika jako nauka
  • Pedagogika
  • Budowa pedagogiki
  • Pedagogia jako wychowanie
  • Źródło pedagogiki
  • Nauki historyczne w pedagogice
  • Nauki emipiryczne w pedagogice
  • Światopogląd w pedagogice
  • Współczesny system wychowawczy
  • Ruchy społeczno polityczne
  • Rozdział systemów wychowawczych
  • Nowa orientacja wychowania
  • Pojęcie nowoczesnego systemu
  • Różnicowanie systemów wychowania
  • System chrześcijańskiego wychowania
  • Ideologia chrześcijańskiego wychowania
  • Doktryna wychowawcza kościoła
  • System wychowania liberalnego
  • Zasady systemy liberalnego
  • Ideoligia wychowania liberalnego
  • Wychowanie socjalistyczne
  • Założenia systemu socjalistycznego
  • Moraliz socjalistyczny
  • Personalizm socjalistyczny
  • Idea humanizmu socjalistycznego
  • Dynamiz wychowania
  • Dynamiz wychowania -doskonalenie
  • Istota wychowania
  • Czynniki rozwoju człowieka
  • Pozostałe czynniki rozwoju człowieka
  • Wychowanie wpływ na rozwój osobowści
  • Wychowanie wpływ na rozwój osobowści pozostałe aspekty
  • Rozwój formy życia
  • Rozwój formy życia-psychologiczny aspekt
  • Rozwój formy życia-kulturowy aspekt
  • Struktury rozwojowe człowieka
  • Struktury rozwojowe człowieka-psychologia
  • Struktury rozwojowe człowieka-światopogląd
  • Wpływ sytuacji społecznych na człowieka
  • Wpływ sytuacji społecznych-działania nieświadome
  • Sytuacje wychowawcze
  • Morale sytuacji społecznych
  • Funkcje wychowawców
  • Funkcje wychowawców-educere
  • Podsumowanie funkcji wychowawczych
  • http://mafashion.pl/
  • Dziewczyny
  • Pokrewne

    Morale sytuacji społecznych

    Rozpatrując wychowanie nie od strony swobodnego rozwoju biosu lecz jako proces uwarunkowany ścieraniem się sytuacji wychowawczych w samym życiu społeczeństwa, czyli etosu spo­łecznego, dochodzimy do problemu istoty wpływu — na wycho­wanka i jego postępowanie — przenikających się wzajemnie środowisk o różnym kierunku oddziaływania, jak środowisko pedagogiczne wychowawców, środowisko wychowawcze domu i otoczenia społecznego, środowisko kulturowe i życiowe. Istota ta wiąże się z siłą moralną, promieniującą z każdego z tych środowisk, stwarzających całość sytuacji wychowawczych dla danego wychowanka. Ową siłę moralną grupy lub środowiska nazywa się morale, ponieważ wypływa ona z przejęcia się nor­mami postępowania danej grupy, stąd wysokie morale polega na zgodności między obowiązującymi normami etycznymi a fak­tycznymi poglądami i postępowaniem członków grupy, niski zaś poziom polega na rozbieżności jawnej lub maskowanej w tym zakresie. Wychowawczo rzecz biorąc, ważne jest w morale nie tylko stopień przejęcia się normami, ale także poziom i war­tość etyczna norm postępowania. Norma w ogóle określa powinność, to co w postępowaniu człowieka powinno się zrobić. Jednakże powinności te wynika­ją z różnych źródeł, które decydują o charakterze normy. Po­winności więc mogą pochodzić: 1 — z dobrowolnego poddania się człowieka rozumowi, poznającemu godziwość lub niegodzi-wość rzeczy zgodnie z naturą ogólnoludzką, co też prowadzi dowłaściwej normy etycznej, 2 — z uznania za wartość jakiejś rzeczy czy idei, co stwarza normę aksjologiczną (ideologiczną jako uznaną przez jakąś grupę społeczną) oraz 3 — z ustano­wienia władzy lub z umowy celem utrzymania określonego po­rządku, jakiejś miary itp., co też wytwarza normę stanowioną, czyli tetyczną (gr. titemi — ustanawiam), jak w przepisach praw­nych. W związku z powyższymi rodzajami norm etycznych, aksjo­logicznych i tetycznych ustala się trzy rodzaje zespołów zasad, które kierują postępowaniem ludzi. Taki zbiór zasad negatyw­nych i pozytywnych, mających za zadanie regulowanie współ­życia ludzi i rozwiązywanie zachodzących kolizji między nimi, prof. Sośnicki nazywa etosem i wymienia etos moralny (jedno­stki), etos grupowy i etos państwowy. Etos moralny jednostek wypływa z poczucia wspólnoty natury ogólnoludzkiej, stąd też ma wewnętrzną sankcję własnego sumienia, gdy zaś jest za­cieśniony do idei humanitaryzmu i ludzkości, staje się moralno­ścią świecką, natomiast etos moralny rozszerzony na ideę Boga jako Prawodawcy i Najwyższego Dobra przybiera charakter reli­gijny. Etos grupowy zaś tworzą wartości uznawane przez gru­pę społeczną, narodową, rasową czy też zawodową za normę po­stępowania obowiązującą członków tej grupy. Posługuje się on sankcją organizacyjną, jak awanse i przywileje lub nagany, kary i usunięcia z grupy oraz sankcję aprobaty lub potępienia przez opinię publiczną, której jednostka obawia się lub wstydzi. Wreszcie etos państwowy przy pomocy przymusu prawnego i sankcji karnych reguluje stosunki między grupami w pań­stwie i dąży do związania wszystkich obywateli we współdzia­łaniu z całością. Każdy z tych etosów stanowi podstawę odręb­nego rodzaju wychowania bądź to moralnego, bądź to wycho­wania społecznego i wychowania państwowego, których celamisą odpowiednio albo miłość bliźniego i altruizm, albo solidarność grupowa lub patriotyzm. W terminologii Sośnickiego wyraz etos moralny, grupowy lub państwowy oznacza właściwie tylko rodzaj moralności albo ogólnoludzkiej, albo solidarnościowej poszczególnych grup spo­łecznych, jak np. mieszczaństwa lub moralności państwa. W terminologii zaś pedagogicznej etos (zaczerpnięty od Arystotele­sowego ethos — zwyczaj, przyzwyczajenie) znaczy cały potężny nurt życia społeczeństwa, w którym niesiona jest jednostka w jej rozwojowym procesie. Etos więc jako dynamizm w wy­chowaniu nie daje się utożsamić z żadnym rodzajem moralności, lecz stanowi całość tych prądów społecznych z ich wiarami, ca­łość środowisk z ich kolizjami, przez które wychowanek prze­chodzi. Dlatego też wychowanie określają zmienne sytuacje społeczne etosu, w którym na jednostkę działają tak moralność ogólnoludzka prawa naturalnego związana z wychowaniem mo­ralnym, jak też moralność społeczna grupy rodzinnej, rasowej narodowej i zawodowej oraz moralność polityczna państwa. Przy tym jednak nie teoretyczna moralność jako zespół zasad ma w wychowaniu decydujące znaczenie, lecz ich realizacja na co-dzień, pociągająca jako wzór i przykład postępowania, co też nazywamy morale grupy środowiskowej lub sytuacji społecznej. Tak więc na rozwój wychowanka od strony etosu społeczeństwa wpływają cztery poziomy moralności i ich siła przeżyciowa, czyli a) morale środowiska pedagogicznego, b) morale środowiska wychowawczego różnych grup społecznych: rodziny, sąsiedztwa, rówieśników, zawodu oraz opinii publicznej tak narodowej, wy­znaniowej, jak i obywatelskiej, dalej c) morale środowiska kul­turowego zarówno kultury wyższej, elitarnej, jak i masowej, rozrywkowej, wreszcie d) morale środowiska naturalnego w po­staci zdrowych moralnie lub demoralizujących warunków życia biologicznego (zwyrodnienie lub tężyzna), ekonomicznego (nędza lub zbytek), technicznego (prymityw lub postęp), ustrojowego (wyzysk lub sprawiedliwość społeczna). Spośród wszystkich sił moralnych etosu największą siłę po­winno reprezentować środowisko pedagogiczne agosu, czyli śro­dowisko wychowawców, a więc rodziców, nauczycieli, wycho­wawczyń, duszpasterzy, kadry oficerskiej i podoficerskiej, maj­strów itp. Nie chodzi tu o deklaratywną moralność ze stanowiska określonego moralizmu światopoglądowego, lecz o morale peda­gogiczne jako przejęcie się swym powołaniem wychowawcy, któ­re wymaga najlepszej realizacji dobra rozwojowego wychowan­ków. Zasada humanizmu i personalizmu żąda poszanowania praw należnych osobie rozwijającego się człowieka. Do tych praw na­leży prawo wychowanka do otrzymania wszelkiej prawdy o świe­cie, o człowieku i o Bogu, a nie tylko hipotez lub koncepcji ideologicznych, ale także prawo do wdrożenia do wszelkiego dobra łącznie z dobrem moralnym zgodnie z naturą ogólnoludz­ką. W związku z tym morale pedagogiczne musi moralność ogól­noludzką i jej normy etyczne prawa naturalnego uczynić pod­stawą uzupełniającej ją moralności solidarnościowej grup naro­dowych czy zawodowych z ich normami aksjologicznymi, jak też moralności państwowej z jej normami tetycznymi nie bę­dącymi w sprzeczności z normami etyki ogólnoludzkiej. Zapew­nienie więc dobra rozwojowego wychowankowi żąda, by morale wychowawców nastawione było na zasady moralności ogólno­ludzkiej, która uszlachetnia naturę człowieka przez włączenie w orbitę swych wpływów wszelkich zastosowań tych zasad w etyce społecznej, narodowej, zawodowej czy politycznej, a nie odwrotnie, gdyż etyka stosowana pozbawiona podstaw ogólno­ludzkich zasad moralnych prowadzi do gruntownej przeróbki i poprawiania natury człowieka na modłę określonej doktryny. Natomiast poziom moralności i morale środowiska wycho­wawczego w rodzinach czy innych grupach społecznych przed­stawia się bardzo różnorodnie. Same zasady moralne mogą być mało świadome lub opacznie pojmowane. Tak np. morale rodzin rozbitych przez rozwód nie liczy się zupełnie z właściwym do­brem dzieci, podobnie jak morale rodzin zdemoralizowanych alkoholizmem lub nierządem i morale rodzin przestępczych. Z tego wynika wskazówka, że miernikiem morale środowiska wychowawczego jest atmosfera w rodzinie, w szkole, w organi­zacji czy grupie rówieśników. Na atmosferę rodzinną składa się przede wszystkim szacunek dla pracy, ideowość w postaci bez­interesownej ofiarności rodziców oraz radość i pogoda we­wnętrzna, która ludzi rozwija, zapewnia unikanie wrogich nie­porozumień, brutalności lub żartobliwości, które dobrą atmo­sferę wychowawczą zawsze psują. Analogicznie podobne elementy działają w atmosferze szkoły, organizacji i grup społecz­nych, jeśli są to środowiska o pozytywnym wpływie wychowaw­czym. Atmosfera więc bardziej lub mniej wychowawcza zależy od poziomu moralnego środowisk wychowawczych. Ale moral­ność ta jest zupełnie niejednolita i obok dodatnich elementów zawiera zwykle przemieszane ze sobą elementy demoralizujące młode i starsze pokolenie. Żeby temu zapobiec, środowiska pe­dagogiczne muszą się zatroszczyć o realizację pedagogiki społecz­nej, która stara się zmobilizować dodatnie siły środowiska dla jego przetwarzania i oczyszczenia atmosfery i w tym celu po­sługuje się tak diagnozą — rozpoznaniem istniejącego stanu śro­dowiska rodzinnego i miejscowego (lokalnego), jak też profilak­tyką, czyli zapobieganiem objawom ujemnym przez system urzą­dzeń, dotyczących pomocy i opieki społecznej oraz kompensację, polegającą na powstrzymaniu rozkładu, naprawie wykolejenia i zapewnieniu minimum warunków rozwoju fizycznego i kultu­ralnego jednostek. Z taką przemianą i pedagogizacją środo­wiska wychowawczego wiąże się także usuwanie przeszkód, związanych z moralnym poziomem i siłą działania środowiska kulturowego, szczególnie kultury masowej, która często dostoso­wuje się do mentalności i najniższych instynktów masowego odbiorcy w postaci sensacji, czy pornografii, dostarczając ele­mentów podkultury jako pożywki dla II nurtu życiowego jedno­stek, wypływającego ze sfery prywatnej i intymnej osobowości ludzkich. Równocześnie trzeba pracować nad tamowaniem de­strukcyjnych wpływów środowiska naturalnego biosu, pochodzą­cych z uwarunkowań degeneracji biologicznej w populacji lud­ności oraz z deformacji ekonomicznej lub ustrojowej w życiu społeczeństwa. Nie zawsze jednak celowe działanie środowiska pedagogicz­nego zdolne jest do skorygowania wpływów środowiska społecz­nego, kulturowego i naturalnego, dlatego też nawet przy wyso­kim morale wychowawców proces rozwojowy wychowanka po­zostanie uformowany w orbicie wpływów jakiejś moralności niezgodnej z zasadami etyki ogólnoludzkiej. Tak więc wycho­wanie świadome i formalne nie zawsze jest skuteczniejsze w sto­sunku do wychowania stwarzanego przez inne środowiska i sy­tuacje społeczne etosu, jak wychowanie uczestniczące, czy też okolicznościowe i wychowanie przez życie. Mimo to środowisko pedagogiczne agosu nie pozostaje całkowicie bezradne i powinno wykonać swoje zadania przez realizację szeregu działań rozwija­jących i urabiających w mniejszym lub większym stopniu wy­chowanka na wzór określonego ideału człowieka. Z kolei trzeba więc poznać teorię działań wychowawczych.

    Cytat Dnia!


    Okres przekwitania

    Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”