Problemy szkolne
Dom rodzinny
Nic i nikt nie może zastąpić rodziny we współczesnym świecie, choć przechodziła ona tak wiele przeobrażeń. Wskutek przemian społecznych uległy zmianie w znacznym stopniu stosunki panujące wewnątrz rodziny i dlatego różni się ona od dawnej rodziny tradycyjnej. Dominującym czynnikiem w dawnej rodzinie była więź ekonomiczna, przyjmująca często formę całkowitej zależności żony od męża lub odwrotnie. Małżeństwo było często rodzajem transakcji majątkowej. Wspólny dom był najczęściej zamieszkały przez rodzinę wielopokoleniową — dziadków, rodziców, dzieci, wnuków. Oddziaływanie na dzieci było rozszerzone, bardziej wielostronne, a wypracowane modele wychowania były oparte na ustalonych przez tradycję schematach. Współczesna rodzina polska oparta jest na związku uczuciowym dwojga ludzi. Małżeństwo pozostaje w mocy nie tylko prawnej, ale przede wszystkim uczuciowej, gdyż jest dobrowolnym związkiem opartym na wzajemnej miłości, przywiązaniu, współdziałaniu. Stanowi to nie tylko ogromną wartość społeczną, ale najważniejszy fundament, istotny czynnik życia narodu, państwa, społeczeństwa. Dom rodzinny, w którym stawia swe pierwsze kroki dziecko, musi być pełen takich cennych wartości, jak: głęboka i rozumna miłość rodzicielska, przyjaźń, zaufanie, poczucie spokoju i bezpieczeństwa, tolerancja. Taki dom się liczy w wychowaniu młodego pokolenia (potem pozostaje w jego wzruszających wspomnieniach), gdyż zawiera w sobie to, co jest nieodzowne dla istnienia ludzkiego — wszelkie formy zgodnego i dobrego współżycia społecznego. W domu dokonuje się nie tylko wychowanie do życia społecznego, ale kształtowanie postaw, sposobów bycia, zachowania, pielęgnowanie tradycji i ideałów. We własnej rodzinie dziecko przeżywa największą przygodę swego życia — tworzenie siebie z całym bogactwem uczuć, wrażliwości na piękno i krzywdę, umiejętności współżycia i współpracy z innymi. Systemy etyczne wyróżniają najważniejsze wartości w życiu człowieka, do których należą: dobro, piękno i prawda. Właśnie w domu rodzinnym w sposób naturalny, automatycznie niejako dokonuje się przekazywanie tych wartości potomstwu, które je pomnaża na miarę swych możliwości. To stanowi najgłębszy, najistotniejszy cel ludzkiego życia. Nie zawsze ten cel jest wystarczająco sprecyzowany. Przesłaniają go cele pośrednie, tzw. instrumentalne. Pomagają one w osiąganiu konkretnych zamierzeń, ważnych, takich jak: skończenie szkoły, zdobycie umiłowanego zawodu, objęcie korzystnego stanowiska w hierarchii społecznej. Osiąganie celów pośrednich, instrumentalnych nie może przeważać nad zaspokajaniem sensu istnienia i życia, któremu nadają kierunek dążenia do dobra, piękna i prawdy. Człowiek podświadomie dąży do tych ideałów, a uzbrojony w przekonanie o ich głębokich wartościach pozostaje człowiekiem prawym, szlachetnym, współczującym i współdziałającym z innymi ludźmi, niezłomnym w zasadach moralnych.W okresie dorastania układ stosunków między dziećmi a rodzicami przybiera różne formy. Pisaliśmy o tym na początku. Zarówno struktura rodziny: ojciec, matka, rodzeństwo, jak i atmosfera wychowawcza oddziałują tym silniej na młodocianych, jeśli panuje w niej system norm moralnych akceptowanych przez społeczeństwo, dążenie do ideałów, tak bardzo cenione przez dorastających. Atmosfera wychowawcza w rodzinie często decyduje o dobrym lub złym przystosowaniu, akceptacji przekazywanych wartości, nadaje kształt postawom moralnym, estetycznym, społecznym. Młodzież nie znosi fałszu w swych stosunkach z rodzicami. Każdy dostrzeżony przez nią brak konsekwencji w postępowaniu rodziców, zauważone sprzeczności między tym, czego się od niej wymaga, a tym, czego wymaga się od siebie, rodzi nieufność, krytycyzm, a nawet bunt. Na tym tle dochodzi do konfliktów, czasami do ukrytej walki. Inny obraz świata, jaki z racji wieku i doświadczeń wyrobili sobie dorośli, inne widzenie obowiązków i ról społecznych, ostrożność i przezorność pozostaje w niezgodzie z żywiołowością, uczuciowością i niecierpliwością „nastolatków". Nieporozumienia, nazywane czasem zbyt szumnie konfliktem pokoleń, miewają różnorodne tło. Najczęściej dotyczą rozmaicie pojętej samodzielności i niezależności i tu nie uznaje się często kompromisów ani z jednej (rodzice), ani z drugiej strony (dzieci). Młodociani często mają skłonność do ocen jednostronnych, niechętnie słuchają argumentów dorosłych, nie doceniają doświadczeń rodziców. Wiąże się to z uogólnionymi opiniami zarówno o rodzicach, jak i dzieciach. Kontakty wzajemne, stosunki panujące między rodzicami a dziećmi mają istotny związek z typami postaw rodzicielskich. W prezentowanym modelu postawy wymienione wyżej występują jednocześnie. A więc — nadmiernie wymagająca jako negatywna i pozytywna — uznawanie praw dziecka; nadmiernie chroniąca i postawa rozumnej swobody; unikająca i współdziałająca; odtrącająca i akceptująca. Negatywne postawy rodzicielskie — charakteryzujące się unikaniem, chłodem uczuciowym w stosunku do dziecka, niezaspokojeniem jego potrzeby życzliwości, ciepła, miłości, kontaktów — powodują najczęściej zahamowania w sferze uczuciowej. Objawia się to trudnościami w nawiązywaniu i utrwalaniu więzi uczuciowych z innymi, negatywnym nastawieniem do ludzi, brakiem ufności, ucieczką w samotność. Z kolei postawa odtrącająca, zaniedbywanie dziecka, stosowanie surowych i nieprzemyślanych kar, podobnie jak unikająca, powodują zahamowanie rozwoju uczuć, agresywność, a w drastycznych przypadkach prowadzą do wykolejenia i przestępczości. System reklamy Test
“
Okres przekwitania
Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jajeczek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”