Reklama
  • WiadomoÅ›ci wstÄ™pne
  • Zasady rozwoju psychicznego
  • Zasady rozwoju zadatków psychicznych
  • Rozwoju zadatków Å›rodowiskowych
  • Rozwoju zadatków wychowawczych.
  • Okres wczesnoszkolny
  • Okresy rozwojowe
  • Rozwój fizyczny
  • Akceleracja rozwoju
  • UkÅ‚ad oddechowy, krążenia i pokarmowy
  • UkÅ‚ad hormonalny
  • Dojrzewanie pÅ‚ciowe
  • Wychowanie zdrowotne
  • Oddychanie oraz pielÄ™gnacja zÄ™bów
  • Przepisy higieniczne dotyczÄ…ce czystoÅ›ci ciaÅ‚a
  • PrawidÅ‚owe odżywianie
  • Rozwój uczuciowy
  • Åšwiat uczuć i emocji
  • Uczucia w okresie mÅ‚odszego wieku
  • Burzliwość, gwaÅ‚towność i niecierpliwość uczuć
  • Uczucia lÄ™ku, zmartwienia i strapienia
  • Uczucia radosne i przyjemne
  • Dom rodzinny
  • Wymagania rodziców
  • WÅ›ród ludzi i w szkole
  • WÅ›ród ludzi -klasa
  • Przyjaźń szkolna
  • Kim jest Dżentelmen
  • Zauroczenie
  • MiÅ‚ość
  • Fantazje u chÅ‚opców
  • Rozwój procesów poznawczych
  • Czynność spostrzegania
  • Pamięć
  • KsztaÅ‚cenie mowy i kultura jÄ™zyka
  • KsztaÅ‚cenie barwy wymowy
  • Wzbogacić sÅ‚ownictwo i sztukÄ™ mówienia
  • Kultura żywego sÅ‚owa
  • Gwara szkolna
  • Procesy myÅ›lenia
  • MyÅ›lenie operacyjne
  • Jak siÄ™ skutecznie uczyć?
  • Osobowość i samopoznanie
  • Funkcjonowanie osobowoÅ›ci
  • Obraz samego siebie
  • KsztaÅ‚towanie charakteru
  • PodziaÅ‚ typów ludzkich
  • Postawa altruistyczna
  • Odporność na sytuacje trudne
  • Potrzeby biologiczne
  • Problemy zawodowe i przystosowanie spoÅ‚eczne
  • Zebranie myÅ›li
  • Psychologiczny rozwój sexualny
  • Erotyka mlodzieży
  • Ciekawość
  • Flirt
  • Wstrzemięźliość
  • Argumenty moralno-etyczne
  • Zapobieganie erotyzmowi
  • Swoboda seksualna
  • MałżeÅ„stwo i rodzina
  • Choroby weneryczne
  • Åšrodki antykoncepcyjne
  • Zaburzenia emocjonalne
  • Homoseksualizm
  • Wady rozwojowe narzÄ…dów
  • Problemy koedukacji
  • Zadania oÅ›wiatowe
  • NiepÅ‚odność
  • Menstruacja
  • BliźniÄ™ta
  • Fizyczne i psychiczne różnice pÅ‚ci
  • Ciąża
  • Moralne i spoÅ‚eczne aspekty pÅ‚ci
  • Alkoholizm a małżeÅ„stwo
  • Ciąża i rozwój pÅ‚odu
  • DolegliwoÅ›ci okresu ciąży
  • Dzieci ze zwiÄ…zków niemałżeÅ„skich
  • Zapobieganie ciąży
  • Zjawiska przemian w wychowaniu
  • Pedagogika jako nauka
  • Pedagogika
  • Budowa pedagogiki
  • Pedagogia jako wychowanie
  • ŹródÅ‚o pedagogiki
  • Nauki historyczne w pedagogice
  • Nauki emipiryczne w pedagogice
  • ÅšwiatopoglÄ…d w pedagogice
  • Współczesny system wychowawczy
  • Ruchy spoÅ‚eczno polityczne
  • RozdziaÅ‚ systemów wychowawczych
  • Nowa orientacja wychowania
  • PojÄ™cie nowoczesnego systemu
  • Różnicowanie systemów wychowania
  • System chrzeÅ›cijaÅ„skiego wychowania
  • Ideologia chrzeÅ›cijaÅ„skiego wychowania
  • Doktryna wychowawcza koÅ›cioÅ‚a
  • System wychowania liberalnego
  • Zasady systemy liberalnego
  • Ideoligia wychowania liberalnego
  • Wychowanie socjalistyczne
  • ZaÅ‚ożenia systemu socjalistycznego
  • Moraliz socjalistyczny
  • Personalizm socjalistyczny
  • Idea humanizmu socjalistycznego
  • Dynamiz wychowania
  • Dynamiz wychowania -doskonalenie
  • Istota wychowania
  • Czynniki rozwoju czÅ‚owieka
  • PozostaÅ‚e czynniki rozwoju czÅ‚owieka
  • Wychowanie wpÅ‚yw na rozwój osobowÅ›ci
  • Wychowanie wpÅ‚yw na rozwój osobowÅ›ci pozostaÅ‚e aspekty
  • Rozwój formy życia
  • Rozwój formy życia-psychologiczny aspekt
  • Rozwój formy życia-kulturowy aspekt
  • Struktury rozwojowe czÅ‚owieka
  • Struktury rozwojowe czÅ‚owieka-psychologia
  • Struktury rozwojowe czÅ‚owieka-Å›wiatopoglÄ…d
  • WpÅ‚yw sytuacji spoÅ‚ecznych na czÅ‚owieka
  • WpÅ‚yw sytuacji spoÅ‚ecznych-dziaÅ‚ania nieÅ›wiadome
  • Sytuacje wychowawcze
  • Morale sytuacji spoÅ‚ecznych
  • Funkcje wychowawców
  • Funkcje wychowawców-educere
  • Podsumowanie funkcji wychowawczych
  • tablice informacyjne na zamówienie
  • Dziewczyny
  • Pokrewne

    Kultura żywego słowa


    Kultura żywego słowa, technika wymowy jest osiągalna nie tylko przez wyspecjalizowane grupy zawodowe (akto­rzy, spikerzy itp.). Artystyczny sposób wypowiadania się w życiu codziennym oznacza mówienie *): staranne z wy­raźną artykulacją (wypowiadanie każdej głoski), z odpo­wiednimi akcentami wyrazowymi i zdaniowymi, z odpo­wiednią intonacją, poprawnie, sugestywnie i bez męczenia się. Poza techniką wymowy kultura żywego słowa (jako nau­ka o wygłaszaniu utworów literackich)*) wskazuje na ope­rowanie środkami ekspresji, jak: frazowanie (zdanie, zwrot zawierające myśl, akcent logiczny — patrz s. 126), siła wy­sokość głosu. Szersze omawianie zagadnienia tego typu przekracza ramy tej pracy. Niemniej podajemy kilka prak­tycznych wskazówek, które stosowane na co dzień przy­czynią się do poprawienia i udoskonalenia mowy. Oto one: Prawidłowe oddychanie (ćwiczenia oddechowe zostały omówione w drugim rozdziale) jest podstawą dobrej wy­mowy, silnego, dobrze postawionego głosu. Ćwiczenia zwięk­szają pojemność płuc, uczą ekonomicznego zużywania po­wietrza w czasie mówienia, wzmacniają mięśnie biorące udział w oddychaniu, utrzymują płuca w dobrej formie. Płytki, niepełny oddech, zakłócenia rytmu oddychania (długi wdech, krótki wydech i odwrotnie) mają znaczący wpływ na wymowę. Na przykład krótki wydech uniemoż­liwia wypowiedzenie nawet kilku wyrazów. Dobrze postawiony głos, czyli ustawienie wysokości głosu, nastawienie, z jaką dana osoba mówi najłatwiej, najswobodniej i z najmniejszym wysiłkiem; ponadto od­powiednie modulowanie siły głosu i jego wysokości. Wy­razy, które chcemy wyróżnić, wypowiadamy w zależności od treści tekstu z większą lub mniejszą siłą. Na przykład zdanie — „Zagrzmiały pioruny" i zdanie „Cisza panowa­ła dookoła". Użycie różnej siły głosu jest dyktowane w tej sytuacji tekstem oraz występującymi wyrazami mają­cymi jednoznaczny wydźwięk. Dobrze jest wybrać kilka .podobnych tekstów i na nich poćwiczyć. Dykcja, czyli wyrazista wymowa samogłosek i spół­głosek, a także odpowiednie tempo mówienia. Irytuje nas często tekst wygłaszany przez mówców bądź wykładow­ców, którzy nie przywiązują znaczenia do wypowiadanych zdań. wyrazów. Nieporządna wymowa, zamazywanie spół- głosek powoduje, że połowa wygłaszanego tekstu jest nie­zrozumiała lub wręcz męcząca. Niewątpliwie wyrazistość i dokładność artykulacji są uzależnione od sprawności mięś­ni narządów mownych (jama ustna, nosowa itp.) d od okre­ślonego tempa mowy. Wyraźne wymawianie głosek, łącze­nie ich w wyrazy powinno dać w efekcie czysto brzmiące słowo. Ćwiczenia wyrazistej artykulacji spółgłosek można stosować, mówiąc szeptem. Spółgłoski w szepcie „wycho­dzą" i są dobrze słyszane. Szept powinien być słyszalny z dużej odległości (przy czytaniu fragmentu tekstu). 4. Tempo mowy ma wpływ na wyrazistość artykulacji. Dokładna artykulacja powoduje jego zwolnienie. Przy zbyt szybkim tempie ruchy artykulacyjne wykonywane są z mniejszą dokładnością. Niewyraźne wypowiedzenie jednej sylaby w wyrazie, który ma zasadnicze znaczenie w zda­niu, może tak „zamazać" treść zdania, że zupełnie jest nie­zrozumiała. Końcowe elementy wyrazu, wymawiane nie­wyraźnie, utrudniają także odbiór całego wyrazu. Tempo jest indywidualną cechą. Czasem ludzie mówiący szybko mówią wyraźnie, a ludzie mówiący wolno mogą „zamazy­wać" sylaby w wyrazach. Stąd wyróżnia się tempo mówie­nia szybkie, średnie lub powolne. Ze względu na możli­wości przyswajania mówienia przez drugą osobę, niezależ­nie od tempa, konieczne jest wypracowanie wyraźnej artykulacji samogłosek i spółgłosek poprzez: czytanie tek­stów prozy i wierszy, tekstu do nauki i odpowiednie fra­zowanie J) (wyróżnianie zdań, zwrotów) — spowolniające, a jednocześnie przyczyniające się do lepszej wymowy. Czynność frazowania ułatwiają znaki interpunkcyjne, które oznaczają pauzę w mówieniu, np. kropka, wielokro­pek, wykrzyknik oznaczają dłuższą pauzę; średnik i dwu­kropek — nieco krótszą; myślnik — nieco dłuższą; na­wias i cudzysłów — dwie pauzy; przecinek — bardzo krótką, najkrótszą. Nieprawidłowe, głośne czytanie przez młodzież sięga nie­dalekiej stosunkowo przeszłości i niedobrych doświadczeń wyniesionych z nauki czytania w klasach młodszych szko­ły podstawowej. Dzieci w klasach trzecich, kiedy to obo- wiązuje czytanie tekstu i rozumienie go w trakcie czytania, nie mają wykształconych nawyków frazowania, uwzględ­niania znaków przestankowych i w związku z tym stoso­wania pauz. Nawyki negatywne rozwijają się w trakcie nauki szkolnej i przenoszone są do szkoły ponadpodstawo­wej. Wiąże się to z czynnikami natury psychologicznej — błędy popełnione z powodu nieuważnej percepcji czytanego tekstu są przyczyną m.in. błędów ortograficznych, grama­tycznych i nieumiejętności jego reprodukcji w opowiadaniu, opisie, przygotowanym wypracowaniu. Rozpoznanie własne­go błędu jest sprawą niezmiernie trudną, szczególnie gdy mamy do czynienia z mówieniem niegramatycznym. Odgry­wają tu znaczną rolę nawyki środowiskowe, a przede wszystkim brak opanowania gramatyki języka ojczystego. W wyniku przeprowadzonych sprawdzianów gramatycz­nych przez metodyków języka polskiego okazało się, że do najczęstszych błędów gramatycznych należą końcówki cza­sowników, rzeczowników i ich odmiana. Pospolitym błę­dem gramatycznym jest używanie formy „poszłem" za­miast poszedłem; „rozumie", „umię", a także „rozumisz", „umisz" zamiast: rozumiem, umiem, rozumiesz, umiesz; „lu-bieć" zamiast lubić; „Stasiu" zamiast Stasio itp. Błędy gramatyczno-stylistyczne, które powstają w wyni­ku odstępstwa od zamierzonego schematu składniowego — ,,Marek, gdy jechał z Tadeuszem, to mu ukradli pienią­dze". Dwuznaczność wynikająca ze złego usytuowania zda­nia — „Kościuszko jest chlubą narodu polskiego, który nie mógł walczyć w kraju". Nie tylko uczniowie szkoły podstawowej popełniają po­ważne błędy językowe (składniowe, frazeologiczne, np. „po­pełnić kontrast"), mnóstwo ich jest w prasie, w środkach masowego przekazu, stanowiąc niejako wzór, który niestety jest naśladowany i rozpowszechniany w mowie potocznej. Nadużywanie słów-„worków" typu „zrobił skok do kom­binacji" (sportowcy), zrobił „zadanie", zrobił „błąd", za­miast wykonał skok, zadanie, popełnił błąd. Skrzyżowanie (kontaminacja) związków zbliżonych do sie­bie formą i znaczeniem, np. „wykonać pod rozkazem" — wykonać na rozkaz, wykonać pod przymusem. Często spo- tykane są zwroty „zdjęto", „zabrano ze stanowiska" za­miast zwolniono ze stanowiska. Pewien reporter radiowy, dokonując oceny rozmów telefonicznych, skierowanych do niego w czasie trwania audycji, tak się wyraził: „Teraz przebiegniemy się po telefonach". Inny informował słucha­czy w nie mniej „poprawnym" języku: „pisali o tej refor­mie w gazecie dlatego, że słuchacze chcieli wszystko wie­dzieć". Powyższe błędy wychwycili uczniowie jednego z li­ceów warszawskich.

    Cytat Dnia!


    Okres przekwitania

    Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiÄ…czkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które siÄ™ dokonujÄ… w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzÄ… tylko w samych jajnikach, dotyczÄ… one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narzÄ…dów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”