Reklama
  • Wiadomości wstępne
  • Zasady rozwoju psychicznego
  • Zasady rozwoju zadatków psychicznych
  • Rozwoju zadatków środowiskowych
  • Rozwoju zadatków wychowawczych.
  • Okres wczesnoszkolny
  • Okresy rozwojowe
  • Rozwój fizyczny
  • Akceleracja rozwoju
  • Układ oddechowy, krążenia i pokarmowy
  • Układ hormonalny
  • Dojrzewanie płciowe
  • Wychowanie zdrowotne
  • Oddychanie oraz pielęgnacja zębów
  • Przepisy higieniczne dotyczące czystości ciała
  • Prawidłowe odżywianie
  • Rozwój uczuciowy
  • Świat uczuć i emocji
  • Uczucia w okresie młodszego wieku
  • Burzliwość, gwałtowność i niecierpliwość uczuć
  • Uczucia lęku, zmartwienia i strapienia
  • Uczucia radosne i przyjemne
  • Dom rodzinny
  • Wymagania rodziców
  • Wśród ludzi i w szkole
  • Wśród ludzi -klasa
  • Przyjaźń szkolna
  • Kim jest Dżentelmen
  • Zauroczenie
  • Miłość
  • Fantazje u chłopców
  • Rozwój procesów poznawczych
  • Czynność spostrzegania
  • Pamięć
  • Kształcenie mowy i kultura języka
  • Kształcenie barwy wymowy
  • Wzbogacić słownictwo i sztukę mówienia
  • Kultura żywego słowa
  • Gwara szkolna
  • Procesy myślenia
  • Myślenie operacyjne
  • Jak się skutecznie uczyć?
  • Osobowość i samopoznanie
  • Funkcjonowanie osobowości
  • Obraz samego siebie
  • Kształtowanie charakteru
  • Podział typów ludzkich
  • Postawa altruistyczna
  • Odporność na sytuacje trudne
  • Potrzeby biologiczne
  • Problemy zawodowe i przystosowanie społeczne
  • Zebranie myśli
  • Psychologiczny rozwój sexualny
  • Erotyka mlodzieży
  • Ciekawość
  • Flirt
  • Wstrzemięźliość
  • Argumenty moralno-etyczne
  • Zapobieganie erotyzmowi
  • Swoboda seksualna
  • Małżeństwo i rodzina
  • Choroby weneryczne
  • Środki antykoncepcyjne
  • Zaburzenia emocjonalne
  • Homoseksualizm
  • Wady rozwojowe narządów
  • Problemy koedukacji
  • Zadania oświatowe
  • Niepłodność
  • Menstruacja
  • Bliźnięta
  • Fizyczne i psychiczne różnice płci
  • Ciąża
  • Moralne i społeczne aspekty płci
  • Alkoholizm a małżeństwo
  • Ciąża i rozwój płodu
  • Dolegliwości okresu ciąży
  • Dzieci ze związków niemałżeńskich
  • Zapobieganie ciąży
  • Zjawiska przemian w wychowaniu
  • Pedagogika jako nauka
  • Pedagogika
  • Budowa pedagogiki
  • Pedagogia jako wychowanie
  • Źródło pedagogiki
  • Nauki historyczne w pedagogice
  • Nauki emipiryczne w pedagogice
  • Światopogląd w pedagogice
  • Współczesny system wychowawczy
  • Ruchy społeczno polityczne
  • Rozdział systemów wychowawczych
  • Nowa orientacja wychowania
  • Pojęcie nowoczesnego systemu
  • Różnicowanie systemów wychowania
  • System chrześcijańskiego wychowania
  • Ideologia chrześcijańskiego wychowania
  • Doktryna wychowawcza kościoła
  • System wychowania liberalnego
  • Zasady systemy liberalnego
  • Ideoligia wychowania liberalnego
  • Wychowanie socjalistyczne
  • Założenia systemu socjalistycznego
  • Moraliz socjalistyczny
  • Personalizm socjalistyczny
  • Idea humanizmu socjalistycznego
  • Dynamiz wychowania
  • Dynamiz wychowania -doskonalenie
  • Istota wychowania
  • Czynniki rozwoju człowieka
  • Pozostałe czynniki rozwoju człowieka
  • Wychowanie wpływ na rozwój osobowści
  • Wychowanie wpływ na rozwój osobowści pozostałe aspekty
  • Rozwój formy życia
  • Rozwój formy życia-psychologiczny aspekt
  • Rozwój formy życia-kulturowy aspekt
  • Struktury rozwojowe człowieka
  • Struktury rozwojowe człowieka-psychologia
  • Struktury rozwojowe człowieka-światopogląd
  • Wpływ sytuacji społecznych na człowieka
  • Wpływ sytuacji społecznych-działania nieświadome
  • Sytuacje wychowawcze
  • Morale sytuacji społecznych
  • Funkcje wychowawców
  • Funkcje wychowawców-educere
  • Podsumowanie funkcji wychowawczych
  • https://sowoman.pl/kim-jest-marta-chodorowska-wiek-dzieci-instagram/
  • Dziewczyny
  • Pokrewne

    Ideologia chrześcijańskiego wychowania

    Pamiętamy że każdy współczesny system wychowania stoi przed takimi samymi problemami wychowaw­czymi epoki, których rozwiązanie wyczerpują a) ideał nowego człowieka, b) określenie jego osoby, c) moralności i d) ludzkości. Wszystkie te idee kierownicze występują w wychowaniu kato­lickim w postaci Chrystocentryzmu, z którego wynikają mora-lizm, personalizm i humanizm chrześcijański. a) Urobienie doskonałego chrześcijanina naśladującego Chry­stusa wymaga nastawienia całej swej orientacji w działaniu wychowawczym ku Chrystusowi, co obecnie nazywane jest Chrystocentryzmem i stanowi punkt przebudowy nie tylko, w katechetyce,30 ale we wszystkich elementach składowych re­ligii chrześcijańskiej, jak wierzenia (dogmat), praktyki kultowe (liturgia), moralność (etyka) czy przynależność do wspólnoty Kościoła (eklezjologia). Chrystocentryzm w wychowaniu opiera się na stwierdzeniu w Ewangelii, iż „jeden jest tylko wasz Mistrz — Chrystus" który też rzekł p sobie „Ja je-, stem Droga i Prawda i Życie" To właśnie Chrystus Pan objawił najgłębsze prawdy o Bogu jako Jego Syn, On dał; wzniosłą naukę moralną i zostawił przykłady stosunku do god-1 ności człowieka oraz do potrzeb ludzkich. On też wezwał wszy-, stkich do odrodzenia wewnętrznego, powtórnego narodzenia przez chrzest i działania Ducha Świętego, gdy rzekł do Niko-i dema „Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, jeśli się ktoś nie na­rodzi powtórnie, nie może ujrzeć Królestwa Bożego" i wyjaśnił „Zaprawdę, zaprawdę mówię Tobie, jeśli się ktoś nie narodzi, z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego". „Trze-, ba .wam się powtórnie narodzić". Chrzest więc zapo­czątkowuje pod wpływem współdziania człowieka z łaską Chry-stusową proces wychowawczy odrodzenia się wewnętrznego po­cząwszy od zmiany sposobu myślenia i przemiany stylu życia na nowy, co św. Paweł nazwał metanoią (gr. meta-prze-/miana/; noos — myśl, rozum, duch; neosis — poznanie), gdy pisał „Trze­ba porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek żądz polegających na fałszu, a odnawiać się duchem w waszym umyśle i przyoblec człowieka nowego a w in­nym liście wyjaśniał, że tym nowym człowiekiem jest Chrystus: „Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w. Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa" Chrystocentryzm więc oznacza drogę chrześcijanina przez Chrystusa za pośred­nictwem Jego Matki i świętych do Boga, natomiast nie'może być pojmowany jako panchrystyzm występujący w protestań- tyzmie, który pomija pośrednictwo zbawcze Chrystusa i zamyka się w Nim jako celu.31 b) Druga idea kierownicza moralizmu chrześcijańskiego w wychowaniu wynika z nauki Chrystusa, który żąda dobrych owoców życia i dobrych uczynków zasługujących na zbawienie „Nie każdy, który mi mówi: Panie, Panie, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie" (Mt 7,21). Na podstawach teologii moralnej zaczerpniętej z Pisma św. rozwinęła się w tomizmie etyka normatywna, jako nauka filo­zoficzna o moralnym postępowaniu człowieka. Etyka ta ma cha­rakter teleologiczny (gr. telos — cel), czyli głosi, że istnieje cel ostateczny życia ludzkiego, którym jest Dobro Nieskończone. Celowi temu podporządkowane są cele doczesne życia i kultury. Cele te człowiek osiąga świadomie i dobrowolnie. Etyka więc katolicka, chociaż liczy się z dobrą intencją, jednakże jest reali­styczna i wymaga moralnie dobrych czynów, które wynikają z całej natury człowieka, ale realizują się w dążeniu woli do dobra pod wskazaniami i kierownictwem rozumu. Czyn moral­nie dobry musi być więc a) rozumny i świadomy, b) dobrowolny a nie przymuszony oraz c) zgodny z prawem moralnym jako prawem naturalnym, istniejącym w człowieku w postaci głosu sumienia, który jest subiektywnym kryterium moralnym według określenia św. Pawła: „Wszystko bowiem, co się czyni niezgod­nie z przekonaniem, jest grzechem" (Rz 14,23). Świadome i dobrowolne więc naruszenie prawa Bożego, za­wartego w dekalogu, stanowi grzech, odwrócenie się od Boga. Etyka katolicka jest z gruntu religijna, opiera się na religii i na prawie natury wspólnym wszystkim ludziom i dostępnym w ich głosie sumienia, szczególnie moralnie ważnym, gdy czyn ma być spełniony wtedy, gdy nikt tego nie widzi i nie dowie się o sprawcy. Współczesny moralizm katolicki nie ogranicza się, jak w wieku XIX, kiedy Kościół był w defenzywie i cofał się z życia do zakrystii, jedynie do minimalnego programu walki z grzechem w konfesjonale lub na ambonie, przeciwnie dziś ma cha­rakter pozytywny i maksymalistyczny. Wymaga od wiernych ciągłego doskonalenia się moralnego przez usprawnianie władz duchowych rozumu i woli oraz władz zmysłowych pożądania i popędliwości do łatwego i przyjemnego spełniania uczynków moralnie dobrych. Takie usprawnienie duchowe władz człowie­ka pod kierunkiem rozumu tworzy 4 cnoty kardynalne, czyli główne, a to: roztropności (usprawnienie rozumu praktycznego, rozsądku), sprawiedliwości inaczej prawości (usprawnienie woli), umiarkowania (dotyczącego władzy pożądawczej) oraz męstwa (w zakresie władzy popędliwej, czyli bojowej, łamiącej przeszko­dy w wykonaniu dobrego czynu). Zespół tych cnót kardynalnych tworzy naturalną podstawę charakteru chrześcijańskiego, w któ­rym istotne są rozwijające się na gruncie natury ludzkiej cnoty teologiczne, czyli wlane: wiary, nadziei i miłości. Współczesne wychowanie moralne w systemie chrześcijańskim kładzie nacisk na kształtowanie cnót i charakteru chrześcijanina w każdym wychowanku, a nie wyłącznie przy kształceniu duchowym po­wołania kapłańskiego czy zakonnego. W dobie posoborowej mo-ralizm chrześcijański staje się jeszcze bardziej aktywny jako zastosowanie Chrystocentryzmu, ponieważ etykę indywidualną uzupełnia nastawieniem społecznym, wymaga od wiernych udziału w budowaniu dobra wspólnego razem z innymi w spo­łeczności i wyraża się w apostolacie świeckich przez przekształ­canie świata na bardziej ludzki. c) Trzecia idea kierownicza personalizmu jako podstawa mo­ralności i wychowania chrześcijańskiego wywodzi się także z Ewangelii i opiera się na przykładach stosunku Chrystusa do osoby człowieka. Personalizm ten polega na podkreślaniu wiel­kiej godności i wartości każdego człowieka jako osoby, czyli z natury istoty rozumnej i wolnej, nie tylko dorosłego mężczy­zny, ale i kobiety, dziecka, kaleki czy upośledzonego ze względu na cenę duszy ludzkiej, która przewyższa wszelkie skarby: „Bo cóż za korzyść odniesie człowiek, choćby wszystek świat pozy­skał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w za­mian za swoją duszę?" . Na tej podstawie rozwinął się personalizm chrześcijański, określający człowieka jako osobę (persona). Boecjusz w VI wieku po Chr.32 pierwszy przeniósł pojęcie osoby z Osób Boskich Trójcy św. na człowieka, zawie­rającego w sobie „obraz i podobieństwo Boże" i określił osobę jako „indywidualną substancję rozumną" (persona est rationalis naturae individua substantia). Definicja ta podkreślała, że czło­wiek jest złożonością (compositum) duszy i ciała, ciało daje cechy indywidualne, niepowtarzalne człowiekowi, ale istotę oso­by ludzkiej stanowi substancjalna dusza z jej rozumnością. Określenie to przyjął św. Tomasz z Akwinu i włączył do swej syntezy filozoficznej podkreślając, że osoba jest tym, co najdo­skonalsze wśród wszystkich rzeczy stworzonych (persona signi­ficai id quod est perfectissimum in.tota natura— S. Th. 1, 29,3), a mianowicie jest trwaniem rozumnej natury.33 Dopiero w XIX wieku pogłębiono naukę o osobie ludzkiej. Pierwszy o. Piotr Se-meneńko, założyciel zakonu polskich Zmartwychwstańców, pi­sał: „Natura jest tym, co mamy, osoba jest tym, czym jesteśmy. Osoba człowieka jest poza naturą ludzką, to jego „ja", sam człowiek w sobie".34 W wieku XX filozofię osoby rozwinęli praktycznie katolicy francuscy, przede wszystkim twórca ruchu perspnalistycznego Emanuel Mounier (zm. 1950). Głosił, że osoba posiada trzy wymiary: w dół — wcielenie się w organizm ludz­ki, w górę — powołanie duchowe do wyższych rzeczy oraz wy­miary wszerz —- zaangażowanie się w aktualnej społeczności. Osoba jest więc jednością i obecnością jej w nas, powinna przeto rozwijać się równocześnie we wszystkich trzech wymiarach, a szczególnie przez szerokie zaangażowanie się społeczne. Osoba u Mouniera przeciwstawia się tak indywidualności, jak i pojęciu osobowości, która szuka samej siebie i wyraziła się w faszystow­skiej idei wodzostwa.35 Podobnie antyindywidualistyczny, a równocześnie wspólno­towy charakter nosi personalizm słynnego filozofa francuskiego J. Maritaina.36 Osoba ludzka w rozwoju według Maritaina ma dwie drogi przed sobą, może się stać albo wybitną indywidual­nością jak Luter, ale wtedy niebezpiecznie zagraża innym lu­dziom, albo też rozwinie się jako prawdziwa osobowość na dro­dze coraz pełniejszego poznania całego bytu oraz na drodze miłości poznanej prawdy, dobra i piękna, miłości Boga i ludzi aż do mistycznego zjednoczenia z Bogiem w Trójcy św. Osoba ludzka więc w ujęciu tomistycznym Maritaina ma naturę ro­zumną i społeczną zarazem, toteż w społeczności osoba ma swoje prawa i obowiązki i nie może być traktowana jako środek do osiągnięcia nawet najwyższych celów. Maritain w związku z tym opracował prawa należne osobie ludzkiej, dziecku i młodzieży, człowiekowi pracy, kobiecie. Sformułowania te zostały wyko­rzystane przez ONZ w ogłoszonych dokumentach międzynaro­dowych, jak Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (1948), Deklaracja praw dziecka (1959). Personalizm chrześcijański przyniósł więc owoce praktyczne. Najbardziej rozwiniętą naukę prawach osoby ludzkiej podał papież Jan XXIII w swych encyklikach społecznych: Mater et Magistra (1961) oraz Pacem in terris (1963). Podstawowe prawa osoby ludzkiej jako istoty obdarzonej rozumem i wolną wolą zbiera nauka Kościoła w 6-ciu grupach: 1° — prawo do życia i środków na poziomie godnym człowieka (żywność, odzież, mieszkanie, wypoczynek, opieka zdrowotna i ubezpieczenia społeczne), 2° — prawo do korzystania z wartości moralnych i kulturalnych (jak szacunek, dobra opinia, wolność poszukiwania prawdy, wypowiadania po­glądów, swobodna twórczość artystyczna), 3° — prawo do od­dawania czci Bogu prywatnie i publicznie zgodnie z wymaga­niami prawego sumienia, 4° — prawo do wolnego wyboru stanu do swobody życia rodzinnego wraz z wychowaniem dzieci, 5° — prawa w dziedzinie gospodarczej do odpowiedniej pracy zarobkowej, do działalności gospodarczej wraz z posiadaniem na własność dóbr i środków ich wytwarzania oraz 6° — prawa oby­watelskie do zrzeszania się, do migracji, udziału w życiu publicz­nym i do ochrony swych praw. d) Idea humanizmu chrześcijańskiego, ściśle związana z rao-ralizmem i personalizmem, z prawami osoby ludzkiej, także bezpośrednio pochodzi od Chrystusa, który przyszedł na ziemię dla dobra ludzi, aby odkupić świat z grzechu. Albowiem „Tak [...] Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, ażeby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne" (J 3,16). Religia objawiona jest więc dla dobra ludzi, gdyż „Szabat ustanowiony został dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu" (Mk 2,27). Stąd humanizm chrześcijański jest hu­manizmem Wcielenia i Krzyża, jest humanizmem miłości i ofia­ry ogólnoludzkiej, obejmującej wszystkich, a najbardziej po­trzebujących, nędznych i upośledzonych przez los. Dlatego też miłość chrześcijańska — caritas — odniosła praktyczne zwy­cięstwo nad deklaracjami humanitarnymi starożytnej kultury (sacra res miser — Seneka), a w dalszej historii Kościoła wy­raziła się dziełami charytatywnymi nawet specjalnych zgroma­dzeń zakonnych dla realizacji siedmiu uczynków miłosiernych co do duszy (upominać grzeszących — pouczać nieumiejęt­nych — dobrze radzić wątpiącym — pocieszać strapionych — cierpliwie znosić krzywdy — chętnie darować urazy — modlić się za żywych i umarłych) jak też co do ciała (nakarmić głod­nych — napoić spragnionych — przyodziać nagich — przyjąć do domu podróżujących — pocieszać więźniów — odwiedzać chorych — grzebać umarłych). Program humanizmu chrześcijańskiego stanowi realizację hasła św. Pawła: „Żyjąc prawdziwie w miłości" (Ef 4,15), dla­tego też dąży do stworzenia wszelkiego dobra i wybawienia ludzi od każdego zła tak duchowego (grzechu), jak też zła fi­zycznego (choroby, nędzy, opuszczenia itd.). Wyrazem wymow­nym humanizmu była stała opieka Kościoła nad szpitalami, szkołami, sierocińcami i różnymi zakładami charytatywnymi. Równocześnie humanizm chrześcijański dostosowuje się do aktualnych potrzeb epoki, tak to Pius XII w swoich pouczeniach obejmował wszystkie potrzeby i bolączki człowieka upośledzo­nego, jak np. walka z hałasem wielkich miast, walka z wypadka­mi drogowymi, z alkoholizmem, walka z rakiem i chorobami społecznymi, bezbolesne porody, poradnictwo psychologiczne itp. Humanizm chrześcijański współcześnie jest społeczną realizacją dobra i zaspokajania wszelkich potrzeb ludzkich z miłości Boga i bliźniego. Wspaniałym dokumentem humanizmu chrześcijań­skiego jest Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes, która włącza Kościół do pracy nad rozwiązaniem palących problemów współczesności, nie tylko problemów naruszenia godności człowieka, wspólnoty ludzkiej, małżeństwa i rodziny oraz kultury, ale także problemów życia gospodarczego, wspólnoty politycznej, pokoju i współpracy mię­dzynarodowej. Ukonkretnienie tych prac przynosi list apostol­ski Pawła VI Octogésima adveniens. Równocześnie widzimy, jak humanizm chrześcijański wypływa z Chrystocentryzmu i ściśle wiąże się z moralizmem i personalizmem, by razem przepajać wszystkie dokumenty soborowe, mające na celu odnowę chrze­ścijaństwa i lepsze przystosowanie duszpasterskie do warunków współczesnego świata. W całości biorąc, ideologia wychowania chrześcijańskiego wprowadza w kształtowaniu i rozwijaniu ludzi ducha Chrystu­sowego, miłość dobra w powiązaniu ze wstrętem do zła, szacu­nek dla człowieka oraz apostolską aktywność wraz z czynnym miłosierdziem i współczuciem dla ludzkich potrzeb. Wychowanie takie przeobraża naturalnie egoistycznego człowieka i rozwija najlepsze strony jego istoty wewnętrznej.

    Cytat Dnia!


    Okres przekwitania

    Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”