Problemy szkolne

Wśród ludzi i w szkole

Każde życie ludzkie zaczyna się w rodzinie. Między dziec­kiem a jego rodzicami — szczególnie matką — w pierw­szych miesiącach życia zawiązują się początkowe kontakty społeczne. Przejawiają się one w mimice, za pośredni­ctwem której dziecko kieruje swoje znaki i sygnały, gdy nie potrafi jeszcze wypowiedzieć słów. Obok płaczu, cho­dzenia na czworakach w ślad za matką ważne znaczenie dla tych kontaktów mają takie zachowania, jak: połącze­nie spojrzenia i uśmiechu, marszczenie czoła, reakcja na matki głos i jego intonację. To wszystko świadczy o wię­zi, jaka łączy jednego małego człowieka z drugim doro­słym w konkretnym miejscu — w rodzinie. W miarę rozwoju dziecka jego kontakty społeczne się rozszerzają. Przebywa ono cały czas jednak w rodzinie, nie jest z jej kręgu wyłączone. To daje poczucie bez­pieczeństwa, odwagę do badania, sprawdzania, poszukiwa­nia w najbliższym otoczeniu, przyrodzie, we własnym mie­ście, świecie, wszechświecie. Nie tylko odwaga decyduje o tym, ale poczucie przy­należności i pewność, że zawsze jest możliwość powrotu. Ten dom, który tak wiele „nerwów kosztował", wzbudzał żal, gniew w pierwszych latach dorastania (14—16 lat), od którego uciekało się do kolegów, do świata nieznanego, powoli znów staje się przytulnym miejscem. Przejściowe niepokoje, konflikty rozpływają się w miarę dojrzewania uczuciowego pod wpływem innych ludzi, rówieśników, szkoły. Rozwijają się nowe postawy wobec rodziców, idące w kierunku poprawy wzajemnych stosunków. Trzeba prze­czekać, dopomóc, cierpliwie wysłuchać, by w okolicy 16—18 lat nowy, wyszlifowany, gładszy i bogatszy w do­świadczenia „nastolatek" przeszedł na swoje miejsce w ro­dzinie. Młodociani zdają sobie sprawę, że dom rodzinny zaspokaja wiele ich potrzeb nie tylko materialnych, ale i psychicznych, staje się on niejednokrotnie wzorcem własnej rodziny, którą po latach będą budowali. Człowiek poszukuje dróg, środków, które by te potrze­by zaspokoiły. Zadanie to nie jest łatwe i proste. Młodo­ciani nie zawsze zdają sobie sprawę, że uzyskanie pew­nych wartości, przyswojenie cech, które wzbudzają uzna­nie wśród ludzi, chęć przyjęcia do swego grona, wymaga wiele pracy nad sobą. Z wolna jednak dążą do tego, by być lubianymi, uznawanymi, pożądanymi w towarzystwie rówieśników. I oto takie „zwyczajne" ludzkie cechy, jak: uprzejmość, szczerość, umiejętność współżycia z ludźmi, są swoistym pomostem, który ich łączy. Z kolei ludzie ob­darzeni cechami przeciwstawnymi do wymienianych — nieszczerzy, dokuczliwi, drażliwi, wybuchowi — „palą mo­sty". Zostają sami, nikt z nimi nie wytrzymuje, a wszel­kie kontakty społeczne urywają się, nie przysparzając ani radości, ani zadowolenia. Psychologowie współcześni przywiązują wagę do róż­nych form międzyludzkich kontaktów, które stały się przedmiotem licznych badań. W wyniku rozległych badań nad zachowaniem ludzi — niezależnie od różnic kulturo­wych — żyjących w Afryce, Ameryce Płd., Nowej Gwinei czy w Europie — stwierdzono!) istnienie pewnych bar­dzo podobnych form zachowania społecznego. Dotyczą one zwyczaju pozdrawiania się czy świętowania, form zbliżania się do siebie — uśmiech, pocałunek, wspóLne posiłki... Obdarowywanie się upominkami jest równie popularną formą współżycia społecznego, jak okazywanie sobie czu­łości przez używanie zdrobnień, zwracając się po imieniu. Otaczanie opieką osób miłych, kochanych bądź potrzebu­jących jej, prowadzenie rozmów w przyjemnej atmosfe­rze z kimś miłym, a z niesympatycznym w sposób gniew­ny — także są wszędzie podobne. Przykładem różnych form kontaktu społecznego, a jed­nocześnie znanych i rozpowszechnionych w całym świecie, jest tzw. „pozdrawianie się oczyma". Szybkie uniesienie brwi, które dostrzega się z daleka; przy nawiązywaniu rozmowy z dziećmi, przy okazji flirtu, kokietowania itp. Ludzie różnią się biologicznie i kulturowo, ale charak­teryzują ich te same podstawowe formy zachowania, two­rzące jakby uniwersalną wspólnotę. Człowiek zatem jest członkiem wielkiej rodziny ludzkiej i zaspokaja w niej swój głód bycia z innymi poprzez takie formy zachowa­nia społecznego, w których osobowość jego najlepiej rea­lizuje się. Nie w odosobnieniu, lecz wśród takich samych jak on. Właśnie takim najważniejszym miejscem dla nastolatka jest obok rodziny szkoła, która jako swoisty organizm społeczny, niezmiernie zróżnicowany, oddziaływa na jego wszechstronny rozwój. W okresie dorastania wraz z rozwojem umysłowym, emocjonalnym tworzą się nowe motywy współdziałania w grupie rówieśniczej, nowe nastawienia, postawy, nowe po­trzeby społeczne. Dorastający przebywają w „swojej kla­sie", wśród swoich kolegów, tworząc zespół rówieśników, z których każdy reprezentuje własną osobowość, postawy społeczne, wytworzone w toku wzajemnego oddziaływania.

Cytat Dnia!

“
Okres przekwitania

Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”