Rozwój uczuciowy

Uczucia radosne i przyjemne

Nie tylko negatywne emocje są udziałem dorastających, młodych ludzi, przeżywają oni również wiele uczuć przy­jemnych, przesyconych radością, poczuciem zadowolenia. Wywołane są np.: pochwałami, upominkami od ukocha­nych osób, przeżyciami związanymi z obejrzanym filmem lub przedstawieniem teatralnym. Do uczuć takich dołą­czają się również: entuzjazm, duma, zachwyt, podziw wy­nikający z dobra innych osób, kolegów, przyjaciół. Po­myślnie układające się sprawy osobiste wprawiają także w dobre, przyjemne samopoczucie. cztery ro­dzaje sytuacji, wywołujących uczucie radości i zadowo­lenia: Sytuacje, do których jednostka jest dobrze przysto­sowana ze względu na swe możliwości i uzdolnienia. Po­wodzenie w nauce, osiąganie dobrych wyników sprawiają wiele zadowolenia, sprzyjają dobremu samopoczuciu. Świa­domość, że sukcesy osiągane w szkole uzależnione są (nie­zależnie od zdolności) od włożonej pracy i wysiłku, po­większa jeszcze radość i zadowolenie. Sytuacje, w których młodzież dostrzega elementy ko­mizmu. Na ogół bawi komizm sytuacyjny, którego przy­kładem są filmy Ch. Chaplina; konkretne, dowcipne i za­bawne sceny, żarty, rysunki satyryczne. Inną kategorią jest tzw. komizm subiektywny. Polega on na dostrzega­niu własnych słabości, które zawierają elementy humoru na tle różnych codziennych sytuacji. Sytuacje, w których radość związana jest z rozłado­waniem nagromadzonej energii emocjonalnej. Okazje do tego najczęściej zdarzają się na przykład po dużym wy­siłku umysłowym, działalności uwieńczonej pozytywnym wynikiem, po udanym egzaminie. Nagromadzona energia emocjonalna wyładowuje się w ogólnym dobrym samopo­czuciu, a im dłużej była tłumiona, tym bardziej żywio­łowe objawy radości i zadowolenia. 4. Sytuacje sprzyjające zaspokojeniu poczucia wyższo- ści i ambicji. Stanowią one najczęściej przeciwieństwo innych sytuacji, w których młodociani przeżywają zwąt- pienie, poczucie zagrożenia i mniejszej wartości. Spra- wia zadowolenie dobra ocena z klasówki, w czasie pisania której miało się tak wiele wątpliwości i niepewności. Uczeń, który wrócił z olimpiady matematycznej pełen rozterki co do sposobu rozwiązywania zadań inaczej ani­żeli pozostali koledzy, przeżywa ,klęskę kosmiczną". Gdy nazajutrz, po ogłoszeniu wyników, okazuje się, że zajął nie tylko pierwsze miejsce, ale otrzymał wyróżnienie za oryginalność w rozwiązywaniu zadań, przeżywa ogromną radość i satysfakcję! Uczucie radości i zadowolenia przynoszą nie tylko wy­mienione wyżej sytuacje, ale także kontakty społeczne, posiadanie oddanych przyjaciół, spotkania z drogimi i bli­skimi osobami, uczestnictwo w grupie rówieśników, w organizacji młodzieżowej, w swojej „paczce". Rodzice zadają sobie nieraz pytanie, jak pomóc w kształ­towaniu uczuć dorastającym, by więcej w nich było ra­dości aniżeli smutku, zadowolenia niż goryczy. Odpowia­dając na nie, trzeba by przede wszystkim zalecić cierpli­wość. Proces kształtowania uczuciowego jest długotrwały, a polega na umiejętności hamowania i panowania nad swymi emocjami, uczuciami negatywnymi. Charaktery­styczną cechą jest chwiejność, obok bezprzedmiotowości. Oznacza to, że smutek i radość bez żadnej określonej przyczyny występują na przemian, dość gwałtownie, poza wszelką kontrolą. Niepokoi to dorosłych, przyprawiając zdziwienie, a czasem irytację. Ludzie dorośli czują inaczej. Kontrolują swe reakcje uczuciowe, maskują uczucia, panując nad nimi. Dorasta­jący są szczerzy, objawiają swe uczucia w sposób sponta­niczny. Wzloty i upadki, marzenia i zamiary, krańcowe nastroje od „czarnej rozpaczy" i beznadziejności, do ha­łaśliwej wesołości i rozpierającej energii — są normalnym objawem w okresie dorastania. W miarę dojrzewania układu nerwowego, zdobywania doświadczeń życiowych, stabilizuje się życie uczuciowe. Włączają się mechanizmy kontrolujące to różnorodne bo­gactwo uczuciowe tak typowe dla tego okresu. Pragnienie poznania przez rodziców przyczyn smutku lub radości swych dorastających córek czy synów, spotyka się nie zawsze ze szczerą odpowiedzią. Pełna taktu, dyskrecji, bez narzucania swej pomocy postawa rodziców jest o wiele słuszniejsza i rozumniejsza, aniżeli zbytnia natarczywość dociekliwość. Czy oznacza to całkowitą bierność ze strony rodziców? Też nie. Jako bardziej doświadczeni i przyjaźnie nastawieni pró­bują poradzić, jak pracować nad sobą, kontrolować swe reakcje uczuciowe, panować nad nimi. Samokontrola nad uczuciowością polega nie tylko na wyrażaniu ich w spo­sób akceptowany społecznie, ale na przezwyciężaniu złych humorów, dąsów, nastrojów, gniewu i złości. Zwalczanie uczuć powierzchownych, niestałych, chwiej­nych nastrojów na rzecz pogłębiania przeżyć poznaw­czych, estetycznych, moralnych jest trudną pracą nad so­bą, z którą dorastający nie zawsze samodzielnie sobie ra­dzą. Pomocą w tej pracy byłoby przemyślane oddziaływa­nie domu i szkoły. Trwałość i wzmacnianie uczuć, kształ­towanie przywiązania, życzliwości, sympatii, ofiarności do­konuje się za pomocą dobranych środków, jak: literatura, sztuka, które są źródłem wartościowych przeżyć uczucio­wych. Czuwająca opieka rodziców nad formą spędzania wolnego czasu, a także zapobieganie przywiązaniu się do osób, zajęć, rozrywek z punktu widzenia wychowawcze­go niepożądanych. Ponadto bezpośrednie oddziaływanie poprzez przykład uczuciowego przeżywania zdarzeń, form wyrażania uczuć w sposób zrównoważony i opanowany to jeden z ważniejszych środków wychowawczych. Serdeczność, życzliwość, przyjazny stosunek do młodzie­ży i jej problemów stanowi też rodzaj klimatu, w którym wychowanie i pielęgnowanie uczuć może zapewnić pra­widłowy ich rozwój.

Cytat Dnia!

“
Okres przekwitania

Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”