Reklama
  • Wiadomości wstępne
  • Zasady rozwoju psychicznego
  • Zasady rozwoju zadatków psychicznych
  • Rozwoju zadatków środowiskowych
  • Rozwoju zadatków wychowawczych.
  • Okres wczesnoszkolny
  • Okresy rozwojowe
  • Rozwój fizyczny
  • Akceleracja rozwoju
  • Układ oddechowy, krążenia i pokarmowy
  • Układ hormonalny
  • Dojrzewanie płciowe
  • Wychowanie zdrowotne
  • Oddychanie oraz pielęgnacja zębów
  • Przepisy higieniczne dotyczące czystości ciała
  • Prawidłowe odżywianie
  • Rozwój uczuciowy
  • Świat uczuć i emocji
  • Uczucia w okresie młodszego wieku
  • Burzliwość, gwałtowność i niecierpliwość uczuć
  • Uczucia lęku, zmartwienia i strapienia
  • Uczucia radosne i przyjemne
  • Dom rodzinny
  • Wymagania rodziców
  • Wśród ludzi i w szkole
  • Wśród ludzi -klasa
  • Przyjaźń szkolna
  • Kim jest Dżentelmen
  • Zauroczenie
  • Miłość
  • Fantazje u chłopców
  • Rozwój procesów poznawczych
  • Czynność spostrzegania
  • Pamięć
  • Kształcenie mowy i kultura języka
  • Kształcenie barwy wymowy
  • Wzbogacić słownictwo i sztukę mówienia
  • Kultura żywego słowa
  • Gwara szkolna
  • Procesy myślenia
  • Myślenie operacyjne
  • Jak się skutecznie uczyć?
  • Osobowość i samopoznanie
  • Funkcjonowanie osobowości
  • Obraz samego siebie
  • Kształtowanie charakteru
  • Podział typów ludzkich
  • Postawa altruistyczna
  • Odporność na sytuacje trudne
  • Potrzeby biologiczne
  • Problemy zawodowe i przystosowanie społeczne
  • Zebranie myśli
  • Psychologiczny rozwój sexualny
  • Erotyka mlodzieży
  • Ciekawość
  • Flirt
  • Wstrzemięźliość
  • Argumenty moralno-etyczne
  • Zapobieganie erotyzmowi
  • Swoboda seksualna
  • Małżeństwo i rodzina
  • Choroby weneryczne
  • Środki antykoncepcyjne
  • Zaburzenia emocjonalne
  • Homoseksualizm
  • Wady rozwojowe narządów
  • Problemy koedukacji
  • Zadania oświatowe
  • Niepłodność
  • Menstruacja
  • Bliźnięta
  • Fizyczne i psychiczne różnice płci
  • Ciąża
  • Moralne i społeczne aspekty płci
  • Alkoholizm a małżeństwo
  • Ciąża i rozwój płodu
  • Dolegliwości okresu ciąży
  • Dzieci ze związków niemałżeńskich
  • Zapobieganie ciąży
  • Zjawiska przemian w wychowaniu
  • Pedagogika jako nauka
  • Pedagogika
  • Budowa pedagogiki
  • Pedagogia jako wychowanie
  • Źródło pedagogiki
  • Nauki historyczne w pedagogice
  • Nauki emipiryczne w pedagogice
  • Światopogląd w pedagogice
  • Współczesny system wychowawczy
  • Ruchy społeczno polityczne
  • Rozdział systemów wychowawczych
  • Nowa orientacja wychowania
  • Pojęcie nowoczesnego systemu
  • Różnicowanie systemów wychowania
  • System chrześcijańskiego wychowania
  • Ideologia chrześcijańskiego wychowania
  • Doktryna wychowawcza kościoła
  • System wychowania liberalnego
  • Zasady systemy liberalnego
  • Ideoligia wychowania liberalnego
  • Wychowanie socjalistyczne
  • Założenia systemu socjalistycznego
  • Moraliz socjalistyczny
  • Personalizm socjalistyczny
  • Idea humanizmu socjalistycznego
  • Dynamiz wychowania
  • Dynamiz wychowania -doskonalenie
  • Istota wychowania
  • Czynniki rozwoju człowieka
  • Pozostałe czynniki rozwoju człowieka
  • Wychowanie wpływ na rozwój osobowści
  • Wychowanie wpływ na rozwój osobowści pozostałe aspekty
  • Rozwój formy życia
  • Rozwój formy życia-psychologiczny aspekt
  • Rozwój formy życia-kulturowy aspekt
  • Struktury rozwojowe człowieka
  • Struktury rozwojowe człowieka-psychologia
  • Struktury rozwojowe człowieka-światopogląd
  • Wpływ sytuacji społecznych na człowieka
  • Wpływ sytuacji społecznych-działania nieświadome
  • Sytuacje wychowawcze
  • Morale sytuacji społecznych
  • Funkcje wychowawców
  • Funkcje wychowawców-educere
  • Podsumowanie funkcji wychowawczych
  • blog przepisy kulinarne
  • klinikafizjoterapii.com/home,25,masaz.html
  • Dziewczyny
  • Pokrewne

    Wychowanie socjalistyczne

    Ruch robotniczy w drugiej połowie XIX wieku rozwinął pra­ce oświatowe dla podniesienia poziomu kultury mas robotników oraz dla przygotowania przywódców partyjnych. Początek tego rodzaju dążeń wystąpił w Anglii, gdzie w 1836 r. powstał nowy typ uniwersytetu w postaci zjednoczonego Uniwersytetu Lon­dyńskiego o celach oświatowospołecznych, który pierwszy umoż­liwiał uzyskiwanie stopni naukowych poza przygotowaniem w uczelni. Tak właśnie Ruskin College było kolegium przygo­towującym robotników ze związków zawodowych do egzami­nów. Taka jednakże oświata i nauka stępiały ostrą świadomość klasową i hamowały bojowość rewolucyjną. Dlatego też Karol Marks z Fryderykiem Engelsem już w Manifeście Komunistycz­nym (1848) przeciwstawili ruch proletariacki społeczeństwu bur-żuazyjnemu kapitalizmu i drobnomieszczaństwa oraz jego za­kłamanej moralności, opartej o władzę pieniądza. W r. 1866 Marks w opracowanej instrukcji dla delegatów na konkres ge­newski głębiej ukazał przeciwieństwo między dotychczasowym wychowaniem mieszczańskim, zacieśnionym do przygotowania młodzieży do określonych funkcji zawodowych przy minimum oświaty ogólnej w interesie ustroju kapitalistycznego, a bardziej wszechstronnym wychowaniem człowieka dla celów klasy ro­botniczej. Marks tu pisał: „Pod wychowaniem rozumiemy trzy rzeczy: 1. wychowanie umysłowe, 2. wychowanie fizyczne, tj. takie, jakie dają szkoły gimnastyczne i ćwiczenia wojskowe, 3. nauczanie politechniczne i technologiczne, które zaznajamia z podstawowymi zasadami wszelkich procesów wytwórczych i jednocześnie wdraża dzieci i młodzież do posługiwania się najprostszymi narzędziami wszelkiej wytwórczości".59 Punkty wnosiły do programu nauczania dwie rzeczy zupełnie nowe, a mianowicie — pomijając podkreślenie wychowania umysłowe­go, które wiąże nauczanie z wychowaniem moralnym — wycho­wanie fizyczne oraz nauczanie praktyczne, pierwsze mające dać tężyznę, drugie przygotowanie do pracy produkcyjnej, czego w starej szkole zupełnie nie znano. Ten zalążek politechnizacji nauczania rozwinął się już w Kapitale Marksa, który pisał: „W systemie fabrycznym (polegającym, jak u Owena, na połą­czeniu półpracy i półszkoły) kiełkuje zarodek wychowania przy­szłości, łączącego dla wszystkich dzieci powyżej pewnego wieku pracę produkcyjną z nauką i gimnastyką, nie tylko jako metodę zwiększania produkcji społecznej, lecz jako jedyną metodę wy­twarzania wszechstronnie rozwiniętych ludzi".60 Najbardziej posunął naprzód rozwój systemu wychowania socjalistycznego twórca rewolucji Włodzimierz I. Lenin, który nie tylko opracował program oświatowy w 1903 r. (bezpłatna nauka w języku ojczystym, rozdział cerkwi od państwa i szkoły, obowiązkowe wykształcenie wszystkich dzieci obojga płci do lat 16, stypendia państwowe dla uczniów, zakaz pracy do lat 16, zorganizowanie żłobków przyfabrycznych itp.), ale nakreślił podstawy systemu wychowawczego na III Zjeździe Związku Młodzieży Komunistycznej (Komsomoł) z 1920 r. W celu zbudo­wania nowego społeczeństwa komunistycznego cała młodzież związkowa dostała wytyczone następujące zadania: 1 uczyć się komunizmu nie z broszurek, lecz w praktyce ży­ciowej przez realizację zadań partyjnych, jak zwalczanie analfa­betyzmu, uprawa ogródków, dbałość o higienę osiedli itp., 2 od­rzucić wszystko to ze szkoły, co było klasowe i służyło intere­som burżuazji, 3 uczyć się, by przyswoić wszystko to, co nagromadziła wiedza ludzka, 4 tworzyć kulturę proletariacką jako dalsze rozwinięcie zasobów wiedzy, które ludzkość wytwo­rzyła, 5 krytycznie opanować wiedzę tak, by wzbogacić umysł a nie pamięć znajomością wszystkich faktów, które są potrzebne dla wykształcenia człowieka, 6 stosować zdobytą wiedzę w pra­cy nad rozwijaniem przemysłu i rolnictwa na nowoczesnej pod­stawie technicznej, w oparciu o naukę, technikę i elektryczność, 7 wychowywać się na komunistów, których moralność jest podporządkowana interesom walki klasowej, 8 wiązać swoje wykształcenie, naukę i wychowanie ze wspólną pracą proleta­riatu.61 Lenin więc rozwinął dalej teorię Masowości szkoły, po­wiązał wychowanie z polityką, zideologizował wykształcenie, sformułował teorię rewolucji kulturalnej, określił stosunek do kultury przeszłości jako dziedzictwa, podkreślił wartości świa­topoglądowe wykształcenia ogólnego, kształcenia politechnicz­nego, wychowania moralnego i walki z religijnymi przeżytkami, nadał przy tym związkowi młodzieży nowy charakter awangar­dowy i szturmowy w walce o cele partii robotniczej.62 Tymczasem na terenie szkoły radzieckiej działo się nieco inaczej niż postulował przywódca rewolucji. Tuż po zwycięstwie nad caratem i kapitalizmem w okresie wojny domowej i inter­wencji mocarstw 1918—1920 z radosnym entuzjazmem zniesio­no w szkole wszystko to, co było jarzmem dla ucznia, a więc stopnie, oceny, egzaminy wstępne i końcowe, maturę, podręcz­niki i systematyczną naukę według programu. Wprowadzono za to rady uczniowskie przy kierowaniu szkołą, rozwijano ini­cjatywę i samodzielność uczniów, wycieczki i prace pozaszkolne. Z kolei lata 1920 do 1930 były okresem eksperymentatorskim, przyjmowano nowinki pedagogiczne z Ameryki, stosowano po­mysły Deweya, zaproszono go z wizytą do szkół radzieckich v/ 1928 r., ale po uwagach krytycznych zmieniono radykalnie stosunek do niego.63 Zamiast stałego programu nauczania wpro­wadzono w tym czasie tzw. naukę kompleksową praktycznego poznawania środowisk przyrody, miasta, wsi, rozwijano organi­zację pionierską, która miała się zasadniczo różnić od skautingu (Nadieżda Krupskaja). Podstawę naukową tego stanu rzeczy tworzyły dwie teorie pedagogiczne. Pierwsza z nich tzw. teoria obumierania szkoły W. N. Szulgina głosiła, że w trakcie rozwoju społeczeństwa bez-klasowego szkoła jako narzędzie ucisku kapitalistycznego będzie zanikała aż obumrze całkowicie, wychowanie natomiast będzie polegało na uczestnictwie dzieci w życiu społecznym, produk­cyjnym i kulturalnym. Druga zaś teoria „szkoły pracy produk­cyjnej" Pawła Błońskiego wskazywała, że nauczanie i wycho­wanie najlepiej realizuje się w praktyce lub na roli przy bez­pośredniej pracy produkcyjnej. Nauczanie systematyczne jako zbyt oderwane od praktyki stawało się więc zbędne, a wiado­mości i umiejętności miały dzieci nabywać podczas zajęć w pro­dukcji. Okazało się jednakże wkrótce, że tego rodzaju ekspery­menty nie dawały ludzi prawdziwie wykształconych, jak tego żądał Lenin. Obydwie przeto te teorie zostały potępione przez Komitet Centralny Partii jako lewackie, zbyt odchylone na le­wo i antyleninowskie w r. 1931. Tymczasem w r. 1930 nastąpił zwrot w polityce szkolnej, uchwała partii wprowadziła po­wszechny obowiązek nauczania w zakresie 7-letniej szkoły po­czątkowej, następnie w ramach 10-klasowej szkoły odbudowano szkołę średnią (1931), stopniowo przywrócono jednolite podręcz­niki (1932) oraz program nauczania (1933). Przyczyną tego powrotu do systematycznej nauki klasowo-lekcyjnej w szkole była pierwsza pięciolatka stalinowska (1929— 1932), która rzuciła hasło „technika decyduje o wszystkim" i szybko rozbudowała wielki nowoczesny przemysł, do którego trzeba było wykształcić ludzi politechnicznie i ogólnie przez opanowanie naukowych podstaw produkcji. Odbudowa szkoły programowej dała zwycięstwo nad teorią o fizycznym i psychicznym rozwoju dziecka, czyli pedologii, która na podstawie obserwacji swobodnego rozwoju dzieci oraz selekcji ich poziomu inteligencji przy pomocy testów starała się zorganizować życie odnowionej szkoły. Toteż rozporządzenie władz oświatowych „o organizacji pedologicznej pracy w repu­blice" z 1931 r. nakazywało pedologom przy pomocy testowania dobierać klasy, oceniać nauczanie, ustalać przyczyny braków postępu w nauce, prowadzić poradnictwo zawodowe, selekcjo­nować dzieci trudne, niedorozwinięte itd. Na skutek tego w tym okresie badacz dziecka, czyli pedolog brał górę nad pedagogiem w szkole. W związku z tym stanowisko pedologiczne władz przy­czyniło się do usunięcia z pracy kierownika zakładu wychowaw­czego najwybitniejszego pedagoga młodzieży bezdomnej i wy­kolejonej Antona Siemionowicza Makarenki, który od 1920 r. do dymisji w 1928 r. wypracował w Kolonii im. Gorkiego pod Charkowem swój oryginalny system wychowania komunistycz­nego. Oparł go o zasadę kolektywu wychowawczego, który wespół z wychowawcą urabiał członków w poczuciu odpowie­dzialności za pracę, obowiązku dyscypliny, honoru w powiąza­niu z zasadą pracy produkcyjnej, systemem oddziałów i dowód­ców oraz z perspektywicznością celów sięgających aż do włą­czenia życia wychowanka w życie społeczeństwa radzieckiego. Zespołowość, zdysycyplinowanie, uporządkowanie zajęć, wyra­bianie tradycji, wojennizacja, czyli wzorowanie się na wojsku w tym systemie, wszystko to razem zaprzeczało nastawieniu pedagogicznemu i doprowadziło do potępienia działalności Ma­karenki jako niezgodnej z duchem komunizmu, zapewniającego także dziecku wyzwolenie spod wyzysku kapitalistycznego. W ten sposób pedologia wprowadzona do szkoły jeszcze bardziej pogłębiła chaos w systemie szkolnym, wskutek czego została także odrzucona przez partię w r. 1936 jako pseudonauka i opor-tunistyczne odchylenie prawicowe od marksizmu-leninizmu.64 Od tego czasu nastąpiła rehabilitacja systemu Makarenki jako wychowania prawdziwie komunistycznego, a wydany opis jego w Poemacie pedagogicznym (1933—1935) wzbudził powszechne uznanie. Napad Hitlera na Związek Radziecki w r. 1941 i wojna na­rodowa przerwały chwilowo dalszy proces przemiany szkoły, przenikniętej ideologią czystego marksizmu. Po klęsce zadanej Niemcom pod Stalingradem rozpoczęła się dalsza praca wycho­wawcza nad odbudową autorytetu pedagogicznego nauczyciela i szkoły. W r. 1943 zaostrzono dyscyplinę szkolną, wydano Prze­pisy uczniowskie, wprowadzono legitymację szkolną ucznia, z czasem przywrócono maturę i egzaminy nie tylko wstępne, ale i promocyjne z klasy do klasy. W Moskwie zaś utworzono Aka­demię Nauk Pedagogicznych (1944 r.) odrębną od Akademii Nauk, aby zajęła się stroną naukową i popularyzatorską roz­budowy konsekwentnego systemu wychowania socjalistycznego, ujętego w podręczniku uniwersyteckim pod redakcją Iwana Kairowa (1948 r.) jako prezesa Akademii Nauk Pedagogicznych. Podręcznik ten stał się wzorem dla organizacji wychowania i szkolnictwa w krajach demokracji ludowej po zakończonej w 1945 r. wojnie. Równocześnie zadaniem Akademii Nauk Peda­gogicznych w Moskwie była krytyka i ocena przez tę centralę wszystkich teorii pedagogicznych zachodniego świata. Po śmierci Stalina (1953) okazało się także, że czasy „kultu jednostki" doprowadziły do przeintelektualizowania szkoły ra­dzieckiej tak, że nawet politechnizacji uczono tylko teoretycznie, a brak potępionej psychologii wychowawczej oraz pedologii spowodował całkowitą nieznajomość dzieci i młodzieży, na sku­tek tego nastąpiło oderwanie się szkoły od życia społecznego, a szkoła stała się „bezdzietną", pozbawioną znajomości psychiki dziecka. Krytyka tego stanu wyraziła się w uchwale „o zacieś­nieniu więzi szkoły z życiem" (1958) i w zapowiedzi premiera Nikity Chruszczowa o przebudowie ustroju szkoły w kierunku powiązania nauki z pracą. W wyniku eksperymentów, przepro­wadzonych w latach 1958—1961, dotychczasową szkołę średnią ogólnokształcącą zmieniono w „średnią ogólnokształcącą poli­techniczną szkołę pracy z nauczaniem produkcyjnym". Od klasy IX do XI młodzież dwa dni w tygodniu uczyła się pracy produk­cyjnej w fabrykach lub gospodarstwach rolnych. W ten sposób szkoła zyskała nachylenie politechniczne i zawodowe, a teoria pracy produkcyjnej Błońskiego zaktualizowała się w postaci łączącej naukę systematyczną z pracą uprodukcyjnioną.65 Wresz­cie czwarta zasadnicza reforma szkolna nastąpiła w 1970 r. na podstawie Statutu ogólnokształcącej szkoły średniej. Szkoła w ZSRR jest 10-letnią jednolitą, politechniczną szkołą pracy. Jednolitość zapewniają zasady pracy dydaktyczno wychowawczej jak powszechność nauczania wszystkich dzieci w wieku szkol­nym, bezpłatność nauki w języku ojczystym, koedukacyjność i wolność szkoły od wpływów religijnych. Politechniczność zaś i przygotowanie do pracy realizuje się w procesie nauczania i w społecznie użytecznej pracy uczniów. Osobno są prowadzone szkoły z nauczaniem produkcyjnym oraz szkoły z pogłębionym poznawaniem przedmiotów nauczania. W ten sposób szkoła ra­dziecka wyzbywa się sztywnej jednolitości i dostosowuje się do potrzeb i możliwości dzieci i młodzieży. Ostatecznie więc zostały zrealizowane podstawowe zasady systemu wychowawczego: 1 — komunistyczna partyjność w nauce, kulturze, wychowaniu i moralności, 2 — zasada powią­zania szkoły i wychowania z ideologią naukowego poglądu na świat (marksizmu-leninizmu), 3 — zasada powiązania teorii z praktyką na drodze wychowania przez pracę społecznie uży­teczną, 4 — zasada wychowania w kolektywie i przez kolek­tyw (Makarenko), 5 — zasada wszechstronnego rozwoju ucznia zgodnie z jego indywidualnymi cechami i właściwościami wieku rozwojowego.67 Mają one zastosowanie w treści i programach wszystkich instytucji szkolnych i przedszkolnych systemu oświa­towego, którego organizacja rządzi się własnymi zasadami, jak 1 — zasada jednolitości (jednakowe kształcenie dziewcząt i chłopców — koedukacja oraz zrównanie szkoły wiejskiej i miej­skiej), 2 — zasada powszechności (obowiązkowość, bezpłatność nauczania i dostępność szkoły średniej i wyższej dla opanowują­cych program wiedzy), 3 — zasada autonomii kulturalnej i re­ gionalizmu (nauczanie podstawowe w języku ojczystym, rozwi­janie rodzinnej kultury przez likwidację różnic i adoptowanie dorobku kultury światowej), 4 — zasada związku szkoły z ży­ciem kraju (wychowanie obywatelskie, praca społecznie użytecz­na, politechnizacja)68 oraz 5 — zasada nauczania świeckiego (oddzielenie szkoły od Kościoła i pozbawienie religii jakiegokol­wiek wpływu na wychowanie i kształcenie młodego pokolenia, ponieważ nauczanie opiera się na materialistycznych podstawach naukowych).69 Zasady te wynikają z określonych założeń świa­topoglądowych i filozoficznych, opierają się o nauczanie szkolne jako proces naukowego poznania świata, co stanowi o naukowo­ści tego światopoglądu. Zasada naukowości nauczania zaś ozna­cza, że uczniom podaje się do przyswojenia wiadomości dokład­nie ustalone przez współczesną naukę, że nauczanie wymaga ścisłego stosowania terminów przyjętych w nauce i że zaznaja­mia uczniów z ważniejszymi teoriami naukowymi, ze współczes­nymi poglądami nauki i techniki, ponieważ naukowe teorie doprowadzają uczniów do światopoglądu dialektyczno-materiali-stycznego.

    Cytat Dnia!


    Okres przekwitania

    Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”