Rozwój psychologiczny
Rozwoju zadatków wychowawczych.
Wychowanie. Temu ostatniemu z czynników społecznych, wpływającemu tak znacząco na rozwój psychiki jednostki, przypisywana jest wiodąca rola. Pojęcie wychowania ma szeroki zakres. Należy rozumieć przez nie całą skomplikowaną „organizację" wpływów na wychowanka na każdym poziomie jego rozwoju: od urodzenia aż do osiągnięcia dojrzałości psychofizycznej. Formy tej „organizacji" będą różne w zależności od uzdolnień i możliwości psychicznych wychowanka, a także od instytucji wychowującej — domu, przedszkola, szkoły, grupy rówieśniczej. Wychowanie odnosi się do kształtowania życia uczuciowego, które jest związane z rozwojem osobowości jednostki. Efektem tego będą ukształtowane cechy charakteru, motywy postępowania, .postawy, sposoby ujawniania swych uczuć bądź panowania nad swymi emocjami. Wychowanie pojmuje się także jako oddziaływanie na wychowanka poprzez nagrody i pochwały lub kary i nagany. Ważne jest także informowanie wychowanka o właściwych, słusznych sposobach postępowania w szkole, w życiu społecznym, a także o skutkach jego postępowania. Niezbędną sprawą w wychowaniu jest dążenie do osiągnięcia założonych celów wychowawczych. Rodzice i wychowawcy dostarczają wychowankowi wzorów, doświadczeń wzbogacających jego umysł, a także rozwijają uczucia, będące bodźcem do wszechstronnego rozwoju. Wiąże się to z potrzebą elastyczności w wychowywaniu, szczególnie w okresie dorastania. Należy uwzględniać samodzielne poszukiwania, przemyślenia, a także dążenia jednostki do rozwoju własnych możliwości psychofizycznych. Współczesna pedagogika wskazuje podejście holistyczne ) w zakresie traktowania możliwości tkwiących w człowieku. Rozwój fizyczny, bez rozwoju umysłu i uczuć, 'bez utrwalania norm współżycia społecznego, zasad postępowania etycznego, stwarza więcej problemów, aniżeli rozwiązuje. Skoordynowane, całościowe oddziaływania, mające na celu wyzwalanie wszystkich utajonych możliwości człowieka, wzbogacają go, przyczyniają się do tego, że staje się on lepszy, potrzebny innym, szczęśliwszy. Jeśli w odpowiednim czasie — to znaczy już od najwcześniejszego dzieciństwa — nie wpojono dziecku norm etycznego postępowania, nie rozwinięto w nim uczuć wyższych i nie nauczono zgodnego współżycia społecznego, a także działania na rzecz innych, może stać się ono w przyszłości groźne dla otoczenia. Rodzice stawiają często pytania: jak wychowywać i rozwijać wszechstronnie dziecko, jak pracować nad jego uzdolnieniami, pobudzać aktywność, rozwijać uczucia, kształtować zasady etyczne? Każde z owych pytań jest niemalże osobnym problemem i wymaga innej odpowiedzi. Pozornie wyłączają się wzajemnie, ale zmierzają do jednego celu — osiągnięcia wszechstronnego rozwoju człowieka. Problem ten znajduje swe odzwierciedlenie nie tylko w naszym systemie edukacji, ale i w systemach innych krajów. Teoretycy wychowania starają się o połączenie pobudzania wszelkiego rodzaju aktywności jednostki i wszechstronnego oddziaływania na nią, w praktyce jest przeważnie inaczej. W szkole na przykład matematyk wymaga koncentracji i uczenia się tylko jego przedmiotu. Nauczyciel wychowania fizycznego domaga się dbałości o kondycję i jak najwyższą sprawność ruchową i fizyczną, z kolei polonista uważa swój przedmiot za najważniejszy. Badania psychologiczne koncentrują się nad maksymalnym wykorzystaniem możliwości człowieka, podkreślają różnorodność oddziaływań i wzbogacanie tym samym wszechstronnych doświadczeń zarówno pojedynczego człowieka, jak i całej grupy. Ponadto nikt nie mógłby rozwijać swych możliwości psychofizycznych w samotności lub według jakiegoś schematu. W każdym procesie wychowawczym zawarte są elementy nauki, utrwalania nabytych umiejętności, przekształcania się doświadczeń w wiedzę. W tym złożonym procesie każdy wchodzący w życie nie jest sam, lecz z rodzicami, wychowawcami, rówieśnikami, przyjaciółmi. Tworzy siebie i nowe wartości początkowo w zabawie (wiek przedszkolny), w czasie nauki szkolnej, a potem w pracy — czyli od okresu dzieciństwa aż do okresu dorastania i osiągnięcia wieku dojrzałego.
“
Okres przekwitania
Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jajeczek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”