Człowiek

Kształtowanie charakteru

Człowiek z charakterem to ten, który się kieruje określo­nymi zasadami postępowania, niezłomny w realizacji sta­wianych sobie celów, odpowiedzialny, można na nim pole­gać, obowiązkowy, prawdomówny, zgodny, koleżeński, opa­nowany, uprzejmy. Lista cech jest długa, a każda z nich pożądana z punktu widzenia wychowawczego. „Zaintereso­wani" są nimi zarówno rodzice, jak i wychowawcy, a także całe społeczeństwo. Istnienie wyżej wspomnianych cech charakterologicznych zapewnia sympatię środowiska, uzna­nie pracodawców, wysoką ocenę wśród przyjaciół i znajo­mych. Warunkuje współdziałanie z innymi ludźmi a także harmonijne współistnienie. Zastanawiano się od dawna, czym jest charakter czło­wieka — czy zależy on tylko od wychowania, od zadatków dziedzicznych, czy też od temperamentu. Używa się tego pojęcia potocznie, dokonując pobieżnej często oceny innych ludzi — dodatniej lub ujemnej. Człowiek dobry, to czło­wiek z charakterem, zły — bez charakteru. Nadaje się te­mu określeniu różne treści, często używając go w szerszym znaczeniu, zamiennie z pojęciem osobowość. Posługując się określeniem charakter, należałoby rozu­mieć je jako cechę osobowości. Kiedy mówimy „Ten czło­wiek ma charakter", mamy na myśli te właściwości lub dyspozycje, które regulują jego stosunek do innych ludzi. Z kolei stosunek człowieka do człowieka, jednostki do spo­łeczeństwa regulują pewne normy zawarte w charaktery­styce tych właściwości, które ułatwiają współżycie między­ludzkie. Jednostka w swym działaniu kieruje się określo­nymi zasadami, normami, regułami akceptowanymi spo­łecznie, wykonuje określone zadania, uczy się pełnienia ról społecznych. Uznawanie przez ludzi przyjętych reguł i norm po- zwala przewidywać z góry ich postępowanie. Zatem ma charakter ten człowiek, na którym można polegać, który postępuje konsekwentnie dla dobra nie tylko własnego, ale i innych. Mówi się wtedy o charakterze moralnym. Oce- niając go, bierzemy pod uwagę nie tylko, co człowiek robi, ale jakimi motywami się kieruje, postępuje tak, a nie ina- czej. Chwaląc syna czy córkę, rodzice zdają sobie sprawę, że postępowanie dzieci w tym przypadku odpowiadało ich woli, która stanowiła czynnik regulujący. Charakter łączy się na ogół z wolą, rozumianą jako pa­nowanie nad swymi możliwościami, władzami psychiczny­mi, a także z umiejętnością sprawnego ich wykorzystania. Silna wola dopomaga człowiekowi w skutecznym skupie­niu się na wykonywaniu określonych zadań i przeprowa­dzaniu ich do końca. Wola potrzebna jest także do rozum­nego kierowania swymi uczuciami, panowania nad sobą i wykorzystywania swej energii do działań na rzecz innych ludzi i społeczeństwa. I w ogóle ze wszystkimi wadami robię tak, że od razu postana­wiam tej a tej rzeczy nie robić wcale. To skutkuje. Gdy­bym silną walę swoją wyrabiała stopniowo, na pewno bym jeszcze do tej pory gadaniem swoim zamęczała innych, była niepoprawnym śpiochem itp. Teraz doszłam do tego, że z całej rodziny jestem najcierpliwsza w czasie choroby i najwcześniej bez żadnego ociągania się wstaję. Z wyrabianiem silnej woli swojej w innych wypadkach byio inaczej. Jest jedna wada, z której i dotąd wyleczyć się nie mogę — to wstręt do ludzi żebrzących. Próbowa­łam i tu siebie przezwyciężyć. Przeprowadzałam niewido­mych i kaleki przez jezdnię, dawałam im jałmużnę, stara­łam się wszystko zrobić, aby ten wstręt w sobie wyle­czyć..." Staroindiańskie przysłowie mówi, że kto chce osiodłać dzikiego mustanga, niech wpierw osiodła samego siebie. Spokój, opanowanie, samokontrola i konsekwentne dzia­łanie, wykonywanie sumienne obowiązków znamionują człowieka o silnej woli i charakterze. Patrzymy przede wszystkim na czyny ludzi przy ocenie ich siły, umiejętności panowania i wykorzystywania swych zdolności, cech temperamentu dla wyznaczania sobie ce­lów i ich konsekwentnego osiągania. Charakter, w przeciwieństwie do temperamentu, jest zbiorem dyspozycji, cech, właściwości nabytych, wtórnych, lecz uzależnionych od zadatków dziedzicznych. To co czło­wiek czyni i jak przebiegają jego działania, zależy w du­żym stopniu od stanu psychofizycznego, od zdrowia. Obok tego wyznacznikiem działania ludzkiego jest temperament, odpowiedzialny niejako za to, w jaki sposób przebiega wykonywanie wszelkich czynności. .Mówiąc o temperamencie myślimy na ogół o reakcjach uczuciowych ludzi, zdając sobie sprawę, że u różnych lu­dzi w tych samych okolicznościach, bywają one różne. U jednego uczucia szybko wybuchają i gasną — popularny „słomiany ogień". U innych odwrotnie, narastają powoli i utrzymują się bardzo długo.

Cytat Dnia!

“
Okres przekwitania

Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”