Problemy szkolne

Problemy koedukacji

Wspólne wychowanie i nauczanie dziewcząt i chłopców jest w pedagogice od dawna przedmiotem dyskusji i sporów. Zwycię­stwo idei koedukacji jest dziś w świecie cywilizowanym nieod­wracalnym faktem. Jednak w związku z wychowaniem seksual­nym jako nowym zadaniem szkoły sprawa ta ożyła jeszcze raz. Przeciwnicy koedukacji w obliczu trudności, na jakie napotyka koedukacyjne nauczanie podstaw seksuologii w szkole, znajdują nowe argumenty mające rzekomo potwierdzić ostatecznie słusz­ność ich tezy. Twierdzą oni, że koedukacja prowadzi do przero­dzenia się swobody w nieżenujące i cyniczne zachowanie się młodzieży, prowadzące nieuchronnie do skażenia obyczajów. Podkreślają, że w wyniku koedukacji szkoła współczesna stoi wciąż w obliczu „problemów seksualnych", których można by uniknąć, gdyby kontakt chłopców i dziewcząt nie był tak łatwy, tak bezpośredni. Ten nieco przesadnie moralizatorski i purytański punkt wi­dzenia przeszkadza we właściwej obiektywnej ocenie systemu koedukacji. Poddaje on w tym systemie ocenie jedynie elementy seksuologiczne, nie biorąc pod uwagę psychologicznych i społecz­nych — nie licząc się z wpływem koedukacji na osobowość nor­malnych, zdrowych osobników stanowiących większość każdej zbiorowości dziecięcej. Polemizując z przeciwnikami koedukacji, C. Bibby pisze: „Ucząc się razem w jednej klasie chłopcy i dziew­częta przekonują się, że procesy myślowe u obojga płci są bardzo podobne, że mężczyźni niekoniecznie są obdarzeni szczególną «męską logiką», a kobiety mogą jej brak wyrównywać posiada­ną «kobiecą intuicją». Już samo to jest ważną lekcją, ponieważ dużo niezdrowych cech w stosunkach seksualnych ... powstało w wyniku takich właśnie błędnych poglądów. Przebywając wspólnie na pływalni, razem biorąc udział w wycieczkach, lek­cjach muzyki, próbach sztuk teatralnych i w dyskusjach, chłop­cy i dziewczęta poznają się wzajemnie pod względem fizycznym i emocjonalnym. Wspólnie nakrywając stoły do posiłków szkolnych i przygoto­wując dekoracje do przedstawień dochodzą do wniosku, że męż­czyźni i kobiety nie różnią się tak bardzo pod względem zdol­ności i funkcji społecznych" . Rozprawia się on również przekonywająco z rzekomym na­rastaniem przed nowoczesną szkołą „problemów seksualnych", zawinionych przez system koedukacji. Pisze on: „Oczywiście, wszystko zależy od tego, co nazywamy problemem seksualnym. Jeśli pod tą nazwą rozumie się również zwykłą młodzieńczą przyjaźń między chłopcem i dziewczyną, to problem ten z pew­nością nie istnieje. W każdej szkole koedukacyjnej wśród zdro­wych chłopców i dziewcząt zawsze znajdzie się kilka romansów w pełnym rozkwicie. Ale w formie, w jakiej najczęściej wy­stępują, zwykle nie są poważnym problemem, chyba że zastoso­wanie przeciw nim jakichś absurdalnych środków «dyscypli-r.arnych» uczyni je «problemami»" -. W programie wychowania seksualnego istnieją jednak pew­no punkty, których omówienie nie zawsze jest możliwe w syste­mie koedukacyjnym. Jako zasadę przyjmujemy, że chłopcy i dziewczęta powinni otrzymać identyczny i równie wyczerpujący zasób wiadomości na temat życia płciowego. Nie przesądza to jednak sprawy, czy tematyka poszczególnych lekcji ma być omawiana z chłopcami i dziewczynkami oddzielnie, czy też razem. Przy rozstrzyganiu tego problemu duże znaczenie ma osoba nauczyciela. Dla niektórych nauczycieli wspólne lekcje tego przedmiotu przedstawiają trudności nie do przezwyciężenia. Inni przeciwnie — uważają, że wspólne lekcje są łatwiejsze. Nauczanie koedukacyjne jest w tym wypadku korzystne z tego względu, że ułatwia realizację programu przedmiotu i nie na­suwa konieczności prowadzenia jakichś specjalnych zmian w zwykłym rozkładzie godzin lekcyjnych. Niektórzy są zdania, że np. higiena okresu menstruacji mog­łaby być z chłopcami omawiana bardzo krótko, szczegóły bowiem nie są im potrzebne. Lekcja na ten temat powinna być prowa­dzona osobno. Taki punkt widzenia jest jednak tylko częściowosłuszny. Nie należy zapominać, że młodzież obu płci musi być przygotowana do przyszłej roli rodziców, którzy z kolei będą musieli uczyć swoje dzieci zarówno chłopców, jak i dziewczęta. Wiadomości o menstruacji mogą także wywrzeć na chłopców dobry wpływ, skłonić ich do okazywania względów kobiecie i dopomóc do zrozumienia niektórych jej trudności zarówno na­tury fizycznej, jak emocjonalnej. Są to ogólne zasady, od których jednak w praktyce trzeba będzie często odstępować, tak ze względu na uprzedzenia wykła­dowcy, jak i — co na pewno zdarzy się częściej — na przeszkody ze strony uczniów reprezentujących zbyt niski poziom kultury i wychowania. Jeden z naszych doświadczonych pedagogów, który miał odwagę rozpocząć na własną rękę omawianie w szko­le tematów dotyczących płci, wyrażając się w zasadzie z uzna­niem o systemie nauczania koedukacyjnego, podkreśla jednak z rozgoryczeniem niepowodzenia tego systemu. Pisze on m. in.: „Znam wypadek, gdy omawianie łatwo zdawałoby się napisanej książeczki E. Jackiewiczowej O czym chcą wiedzieć dziewczęta w koedukacyjnej II klasie technikum (odpowiednik IX klasy li­ceum ogólnokształcącego) miało w efekcie wybryki chłopców dokuczających dziewczętom do tego stopnia, że prosiły wycho­wawcę klasy, by na przyszłość tego rodzaju pogadanki urządzał oddzielnie dla chłopców, a oddzielnie dla nich" . Jest on zdania, że w naszych warunkach koedukacyjne omawianie zagadnień seksualnych może być prowadzone na szczeblu podstawowym w klasach I—III oraz w klasach X—XI szkoły ogólnokształcącej (lub IV — V technikum). W pozostałych klasach pożyteczniej będzie podzielić dzieci na grupy — oddzielnie chłopcy i oddziel­nie dziewczęta. Dla zaoszczędzenia czasu i zmniejszenia trud­ności z układaniem rozkładu zajęć można łączyć klasy (np. IV+ V, VI + VII, VIII + IX) o wspólnej godzinie; a dzielić pod względem płci. W niektórych szkołach brytyjskich przyjmuje się jako zasadę, że omawianie biologicznych aspektów rozrodu prowadzi się do dwunastego roku życia systemem koedukacyjnym. Dla star­szych grup wieku system ten jest zachowany jedynie wówczas, gdy istnieje zupełna pewność, że podejście wszystkich uczniów do omawianych zagadnień będzie nacechowane należytą powagą i kulturą. W naszym kraju mamy jeszcze mało doświadczenia w tym zakresie i trudno ocenić wartość poszczególnych propozycji. W tych warunkach najsłuszniej jest pozostawić sprawę do de­cyzji miejscowych władz szkolnych. Dyrekcja szkoły i zespół nauczycielski najlepiej znają lokalne warunki i możliwości. Do tych właśnie lokalnych warunków muszą być dostoso­wane metody realizacji założonego programu nauczania.

Cytat Dnia!

“
Okres przekwitania

Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”