Rozwój uczuciowy

Miłość

Najbardziej „obciążone" obawami rodziców uczucie — to miłość. Wielka, romantyczna, niepowtarzalna pierwsza miłość, która niesie radość i cierpienie, do której się zawsze powraca we wspomnieniach, jak twierdzą Fran­cuzi. Nie wypowiedziana wprost, lecz poprzez wiersze poe­tów, przez własną skrzętnie ukrywaną przed okiem cie­kawskich twórczość poetycką, powierzana pamiętnikom, troszkę dziecinna i niedojrzała — pierwsza miłość — przy­wilej wieku dorastania. Z nią wiążą się marzenia "i pla­ny na przyszłość — ulotne i kruche jak ona sama. Jest jednak istotna dla przyszłych uczuć — pełniejszych, doj­rzalszych,, będących fundamentem późniejszego szczęścia. W poszukiwaniu „bratniej duszy i serca" dziewczyna i chłopiec w okresie dorastania wiążą z miłością wiele nadziei, oczekują radosnych przeżyć. Własne pragnienia, potrzeby i oczekiwania chciałoby się przeżywać wspólnie. Realizm życia pozbawia jednak uroków pierwszą mi­łość, sprzeciwia się jej porywom. W marzeniach wszy­stko wygląda inaczej. Gorzkim odkryciem jest, że wy­marzony ideał nie pasuje do rzeczywistości, nie spraw­dza się w życiu codziennym. Trudno zakochanym wy­tłumaczyć, że idealizuje się przedmiot swych uczuć, że w marzeniach zawsze jest inaczej. Towarzyszą one do momentu, gdy młodzi dłużej przebywają razem w róż­nych nieoczekiwanych sytuacjach, które rodzą nieraz przykre rozczarowania. Wobec realizmu życia znikają upiększenia, jakimi marzenia przystroiły osobę ukocha­ną. Miłość miewa w tym okresie różne odcienie: może sta­nowić środek osiągania swoich marzeń i tęsknot, ale może stać się źródłem klęski lub tragedii. Uczuciowość jest skomplikowaną dziedziną i trudno przykładać jed­ną miarę do wszystkich. Przedmiot miłości może być otoczony czcią i szacunkiem, wzbudzać najszlachetniej­sze porywy. Myśl, że jest się przedmiotem miłości kogoś lubianego, może pochlebiać, podnosić własną wartość, nie­koniecznie wzbudzając uczucia wzajemne. Bywa i tak, że miłość, najbardziej oddana i głębo­ka, może wzbudzać zamiast wzajemności pogardę czy wręcz nienawiść. Poczucie, że jest się przedmiotem czy­jegoś uwielbienia, szczególnie w tym przypadku, gdy osoba kochająca jest obojętna lub niesympatyczna, mo­że ciążyć, wzbudzać niechęć, a nawet być przyczyną od­razy. Innym problemem, powodującym poczucie krzywdy i bólu, jest miłość nieodwzajemniona. Na ogół zaufani przyjaciele czy przyjaciółki zalecają „odkochanie" się. Tu jednak ujawniają swój brak wyobraźni. Nie znaleziono dotąd odpowiedzi na pytanie, dlaczego ten, a nie inny człowiek jest obiektem miłości. Dlaczego wśród tylu spo­tykanych ludzi w życiu właśnie ta dziewczyna czy ten chłopiec wywołują wzruszenia i najtkliwsze uczucia? Mo­że lepiej, że ta tajemnica nie została odkryta. Docieka­nie jej pozostawiono każdemu z nas. Miłość nieodwza­jemniona jest z jednej strony wielkim problemem ży­ciowym jako powód zamachów samobójczych, lecz z in­nej jest inspiracją i motywem niezwykłych dzieł, które przeszły do historii literatury, malarstwa czy muzyki. Najczęściej miłość nieodwzajemniona łączy się z założe­niem sobie pewnego ideału drugiej osoby. Im bardziej ten ideał jest wymarzony, wyśniony, tym trudniej go znaleźć. Szuka się go „na siłę" w osobach, które los postawił na naszej drodze, wierząc, że to ten — ta, którego pragnęliśmy pokochać i wzbudzamy niejako w sobie to uczucie. Pielęgnuje się na ogół „swoje uczucia" do osoby wybranej, której się nawet nie poznało, nie wie, jaka ona jest naprawdę. Na ogół kocha się ją „z daleka" i jest to istnienie „miłości dla miłości", po­dobnie jak „sztuka dla sztuki", która nie służy nikomu. Istotą miłości tej prawdziwej jest odkrywanie warto­ści drugiego człowieka, wzajemne obdarowywanie siebie uczuciem, poczucie przynależności do siebie. Akceptacja partnera takim, jakim on naprawdę jest, z jego błędami w codziennym szarym życiu, wadami, które trzeba przyj­mować z humorem, zaletami wzbudzającymi zachwyt. Ale do tego trzeba dojrzeć, dorosnąć, nauczyć się cierpliwo­ści w stopniowej rezygnacji z własnej egoistycznej mi­łości „dla siebie" na rzecz uczuć altruistycznych zwią­zanych z ukochaną osobą. To jest piękne, ale jedno­cześnie bardzo trudne. Miłość bez wzajemności jest zjawiskiem interesują­cym dla psychologa, seksuologa, a niezwykle bolesnym i dramatycznym dla osoby, która ją przeżywa. Siła jej jest tak ogromna, że im bardziej jest tłumiona, perswa­dowana przez osoby postronne, tym wzrasta bardziej i mocniej odzywa się we snach, a na jawie ujawnia się w postaci reakcji nerwicowych. Miłość, podobnie jak młodzi ludzie, wymaga procesu dojrzewania, doskonalenia i tworzenia. Miłość chce być twórcza, a to, co tworzy, stanowi o szczęściu ludzkim. Wyrazem twórczej miłości jest rodzina, miejsce najlep­sze, najmilsze każdej istocie ludzkiej. Istnieje pewna forma kontaktów między przedstawicie­lami obydwojga płci, która z punktu widzenia wycho­wawczego stwarza największe niebezpieczeństwo. Jest ona okazją do manifestowania budzącego się popędu seksu­alnego i nie zawsze występuje w formie, która jest akceptowana przez otoczenie. Tą formą jest flirt. Zdaniem psychologów!) jest ona wyrazem dążeń do kontaktu fi­zycznego między partnerami odmiennych płci, stanowiąc przygotowanie do właściwego zbliżenia fizycznego. W spotkaniach towarzyskich, na prywatkach młodzież prowadzi swobodne rozmowy, uczy się zwracania na sie­bie uwagi, wzajemnego poznawania się. Taniec, dotk­nięcia, drobne czułości, jak muśnięcie wargami włosów dziewczyny, pocałunki są dowodem miłości wyrażanej w sposób bardziej „dorosły" aniżeli dziecięcy.

Cytat Dnia!

“
Okres przekwitania

Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”