Problemy młodzieży

Erotyka mlodzieży

Słowo „erotyk a" pochodzi od greckiego erótikos (miłosny) i oznacza nastrój miłosny, stan pobudzenia zmysłowego pod wpływem miłości. Nastroje erotyczne występują u człowieka ze zmiennym nasileniem w ciągu całego niemal życia — od pokwi-tania do starości, przybierając charakterystyczne dla każdego wieku cechy i zabarwienia, zależne od subiektywnej zdolności odczuwania i przeżywania miłości. Nasilenie tych nastrojów wy­kazuje wyraźną zależność od wpływów środowiska i dominują­cych w nich stanów emocjonalnych. Wiadomo również, że na­silenie erotyki jest w naszym klimacie większe na wiosnę i w le­cie, a słabsze w chłodnej porze roku. Zainteresowanie sferą płciową u małych dzieci nie ma podłoża erotycznego. Okresem szczególnego nasilenia nastrojów erotycz­nych jest okres młodzieńczy. U dziewcząt nastroje erotyczne budzą się na ogół wcześniej niż u chłopców. Następstwem obu­dzenia się tych nastrojów u obojga płci jest nawiązywanie sym­patii młodzieńczych, mających niekiedy charakter miłostek pro­wadzących do pierwszych doświadczeń seksualnych. Najczęściej chodzi jedynie o zaspokojenie przemożnej w tym wieku potrzeby sympatii i przebywania z sobą, co wyraża się m. in. w tzw. chodzeniu z sobą !. Nastroje erotyczne młodzieży znajdują również swój wyraz we wzmożonej skłonności do pisania listów, pamiętników, robie­nia notatek i spostrzeżeń na temat własnych odczuć, doznań i przemyśleń. Twórczość literacka w tym wieku jest szczególnie częstym zjawiskiem. Cechuje ją charakterystyczne poetyckie zabarwienie, przepojona jest często skrajnym pesymizmem lub bardzo podniosłym tonem poetycko-filozoficznym. Rzadziej do­chodzą do głosu inne formy wypowiedzi artystycznej, jak plastyka, muzyka, aktorstwo. Zainteresowanie płcią przeciwną, w którym można już do­szukać się pewnych elementów erotyki, budzi się przeważnie w wieku 12 — 13 lat. Pierwsza faza tego przebudzenia daje znać o sobie w sposób dość niezwykły: harmonijne dotąd stosunki między chłopcami i dziewczętami zaczynają się nagle psuć. Obie strony zaczynają okazywać sobie demonstracyjnie lekceważenie, a nawet zachowywać się agresywnie. Ta chęć maskowania po­ciągu do towarzystwa płci przeciwnej zaznacza się na ogół wyraźniej u dziewcząt. U nich też częściej można się spo­tkać w tym okresie z objawami agresywności w stosunku do równieśników, z chęcią dokuczenia im (tzw. okres chłopię-ctwa u dziewcząt). Wzajemne dokuczanie sobie jest przeplatane jednak okazy- v/aniem dowodów sympatii, dobroci, koleżeńskiego przywiązania, gotowości niesienia pofriocy w potrzebie. Dziewczęta coraz bardziej zaczynają się czuć kobietami, chło­pcy zaś mężczyznami. Dziewczęta coraz więcej dbają o swój wy­gląd zewnętrzny, pragną być jak najbardziej powabne i pełne wdzięku. Chłopcy również starają się pod każdym względem upodobnić do dorosłych mężczyzn — i to zarówno w sensie cech godnych naśladowania (dbałość o wygląd, czystość, staranna fryzura, stanowczość, odwaga, siła, rycerskość względem słab­szych i potrzebujących pomocy), jak i w sensie cech ujemnych lub śmiesznych (palenie papierosów, picie alkoholu, używanie „brzydkich wyrazów", demonstracyjne okazywanie nonszalancji i manier „wielkoświatowych"). Chłopców cechuje w tym okresie wygórowane przekonanie o swoich zaletach i wartościach oraz własnych możliwościach i nieograniczonych perspektywach. Przekonanie to znajduje wyraz praktyczny w burzliwym i nie liczącym się z realiami życia dążeniu do uzyskania najpełniejszej samodzielności i zrzucenia z siebie wszelkiej kontroli rodziców wychowawców. Fakty te tkwią najczęściej u podłoża kolizji pomiędzy dorosłymi i młodzieżą. Słusznie jednak zwraca uwagę L. Wołoszynowa: „Kolizja między samopoczuciem dorastających dzieci a stosunkiem rodziców do nich polega często na tym, że rodzice zapominają o tym, jacy byli sami w okresie dorastania, oceniają dzieci z wysokości swoich 40-letnich doświadczeń i za­jęci swoimi sprawami nie odczuwają i nie zauważają zmian za­chodzących w młodzieży" Na progu starszego wieku szkolnego (w klasach IX—X) za­czyna się stabilizacja zasad, na których oparty zostanie pogląd na płeć odmienną. Pogląd utrzyma się do ukończenia szkoły. Zostały już przeważnie nawiązane osobiste sympatie. Nowe for­my koleżeństwa wyrażające się w obustronnym dążeniu do czę­stego i dłuższego przebywania ze sobą, do okazywania sobie na­wzajem nie tylko pomocy, ale i oznak szczególnego wyróżnienia, przyjaźni i troski — odpowiadają obu stronom. Chłopcy i dziew­częta rozpoczynają w swoim środowisku poszukiwania, które by można nazwać poszukiwaniem interesującej osobowości. W tych poszukiwaniach zaangażowane są czynniki emocjonalne na równi z intelektualnymi. Stąd znana skłonność do dyskusji, dociekań, namiętnej wymiany poglądów; tak charakterystyczne dla tego wieku pasje poznawcze i polemiczne. Młodzież w tym okresie życia chętnie rozmawia na temat płci i związanych z nią problemów. Jednak szerzej i w bardziej szczerym tonie rozmowy takie prowadzi się tylko wśród samych dziewcząt lub samych chłopców. Perypetie życia seksualnego zaczynają się pojawiać w rozmowach w formie żartów i aluzji. W psychice chłopców zaczyna się coraz wyraźniej konkretyzo­wać pragnienie wyłącznego i całkowitego posiadania wybranej dziewczyny; u dziewcząt — pragnienie posiadania i mocnego związania ze sobą wybranego chłopca. Pierwsze spotkania poza szkołą i domem, pierwsze spacery, przebywanie „sam na sam", pierwsze pocałunki i pieszczoty, a także pierwsze doświadczenia seksualne — oto pasmo dalszych wydarzeń, które w życiu młodego człowieka towarzyszą przygo­towaniom do matury lub następują szybko, jedno po drugim, tuż po jej otrzymaniu. Na ogół ,natura nie liczy się z formalnym cenzusem dojrzałości i fakt ten jest źródłem niezaprzeczalnych kłopotów dla rodziców i pedagogów. Jest to okres życia, w któ­rym okazanie pomocy młodemu pokoleniu jest rzeczą najkoniecz-niejszą, ale również — ze względu na specyficzne cechy cha- waniem dowodów sympatii, dobroci, koleżeńskiego przywiązania, gotowości niesienia pomocy w potrzebie. Dziewczęta coraz bardziej zaczynają się czuć kobietami, chło­pcy zaś mężczyznami. Dziewczęta coraz więcej dbają o swój wy­gląd zewnętrzny, pragną być jak najbardziej powabne i pełne wdzięku. Chłopcy również starają się pod każdym względem upodobnić do dorosłych mężczyzn — i to zarówno w sensie cech godnych naśladowania (dbałość o wygląd, czystość, staranna fryzura, stanowczość, odwaga, siła, rycerskość względem słab­szych i potrzebujących pomocy), jak i w sensie cech ujemnych lub śmiesznych (palenie papierosów, picie alkoholu, używanie „brzydkich wyrazów", demonstracyjne okazywanie nonszalancji i manier „wielkoświatowych"). Chłopców cechuje w tym okresie wygórowane przekonanie o swoich zaletach i wartościach oraz 0 własnych możliwościach i nieograniczonych perspektywach. Przekonanie to znajduje wyraz praktyczny w burzliwym i nie liczącym się z realiami życia dążeniu do uzyskania najpełniejszej samodzielności i zrzucenia z siebie wszelkiej kontroli rodziców 1 wychowawców. Fakty te tkwią najczęściej u podłoża kolizji pomiędzy dorosłymi i młodzieżą. Słusznie jednak zwraca uwagę L. Wołoszynowa: „Kolizja między samopoczuciem dorastających dzieci a stosunkiem rodziców do nich polega często na tym, że rodzice zapominają o tym, jacy byli sami w okresie dorastania, oceniają dzieci z wysokości swoich 40-letnich doświadczeń i za­jęci swoimi sprawami nie odczuwają i nie zauważają zmian za­chodzących w młodzieży" . Na progu starszego wieku szkolnego (w klasach IX—X) za­czyna się stabilizacja zasad, na których oparty zostanie pogląd na pleć odmienną. Pogląd utrzyma się do ukończenia szkoły. Zostały już przeważnie nawiązane osobiste sympatie. Nowe for­my koleżeństwa wyrażające się w obustronnym dążeniu do czę­stego i dłuższego przebywania ze sobą, do okazywania sobie na­wzajem nie tylko pomocy, ale i oznak szczególnego wyróżnienia, przyjaźni i troski — odpowiadają obu stronom. Chłopcy i dziew­częta rozpoczynają w swoim środowisku poszukiwania, które by można nazwać poszukiwaniem interesującej osobowości. W tych poszukiwaniach zaangażowane są czynniki emocjonalne na równi z intelektualnymi. Stąd znana skłonność do dyskusji, dociekań, namiętnej wymiany poglądów; tak charakterystyczne dla tego wieku pasje poznawcze i polemiczne. Młodzież w tym okresie życia chętnie rozmawia na temat płci i związanych z nią problemów. Jednak szerzej i w bardziej szczerym tonie rozmowy takie prowadzi się tylko wśród samych dziewcząt lub samych chłopców. Perypetie życia seksualnego zaczynają się pojawiać w rozmowach w formie żartów i aluzji. W psychice chłopców zaczyna się coraz wyraźniej konkretyzo­wać pragnienie wyłącznego i całkowitego posiadania wybranej dziewczyny; u dziewcząt — pragnienie posiadania i mocnego związania ze sobą wybranego chłopca. Pierwsze spotkania poza szkołą i domem, pierwsze spacery, przebywanie „sam na sam", pierwsze pocałunki i pieszczoty, a także pierwsze doświadczenia seksualne — oto pasmo dalszych wydarzeń, które w życiu młodego człowieka towarzyszą przygo­towaniom do matury lub następują szybko, jedno po drugim, tuż po jej otrzymaniu. Na ogół natura nie liczy się z formalnym cenzusem dojrzałości i fakt ten jest źródłem niezaprzeczalnych kłopotów dla rodziców i pedagogów. Jest to okres życia, w któ­rym okazanie pomocy młodemu pokoleniu jest rzeczą najkoniecz-niejszą, ale również — ze względu na specyficzne cechy cha­rakteru i temperamentu tego pokolenia — najtrudniejszą. Przy­chodzi okres „wielkiej miłości", a ściśle biorąc „wielkich mi­łości" — przeważnie opartych na wzorach przeżyć i perypetii miłosnych uwielbianych bohaterów. Uczucia te cechuje ogromna dynamika, a także krańcowość emocji. „Kocham! lub nienawi­dzę!" — obydwa płomienne zawołania obrazują plastycznie ogromny zakres oscylacji nastroju. Skrajność jest zjawiskiem fizjologicznym tego okresu. Należy jednak pamiętać, że we wczesnych doświadczeniach młodzieży miłość jest przede wszystkim uczuciem romantycz­nym. Pojawia się ona znacznie wcześniej niż pożądania płciowe, a potem jeszcze przez pewien czas oba te uczucia traktowane są rozłącznie. Znacznie rzadziej zdarza się, że pożądanie płciowe budzi się wcześniej niż uczucia romantyczne. Wydaje się, że na taki nie­typowy przebieg dojrzewania mają przede wszystkim wpływ warunki moralne i poziom kultury środowiska, rzadziej czynnik dziedziczny. Są osobnicy, którzy nigdy nie przeżywali roman­tycznego okresu miłości, lecz są i tacy, którzy znają tylko ten jeden właśnie okres i w ich psychice nie doszło do integracji miłości i pożądania. W wielu wypadkach wychowanie podjęte w odpowiednim czasie może nadać właściwy kierunek i przyczynić się do znacz­nego złagodzenia skutków dewiacji prawidłowego toru rozwoju. Miłość romantyczna i kształtujące się pod jej wpływem ideały sprzyjają zdrowemu rozwojowi osobowości. Okres młodzieńcze­go romantyzmu z jego typową postawą wobec miłości i wobec płci stanowi szczególnie wdzięczny moment, aby rozbudzić w mło­dym człowieku wysokie aspiracje ideowe i umiłowanie cennych społecznych wartości. Błędem jest jednak dążenie do utrwalenia w poglądach mło­dzieży tego swoistego dualizmu polegającego na rozgraniczaniu w miłości pierwiastka romantycznego i płciowego. Nie należy umniejszać znaczenia przeżyć seksualnych w miłości, ale koniecz­nie 'trzeba podkreślać fakt, że przeżycia te mogą osiągnąć pełnię jedynie wtedy, gdy rzeczywiście towarzyszy im miłość — uczucie będące wyrazem mocniejszych więzów łączących mężczyznę i ko­bietę. Nie wolno szczędzić wysiłku, aby wykazać młodzieży, czym grozi oddzielenie pożądania zmysłowego od miłości. Przeżycie seksualne nie może dać pełni zadowolenia, jeżeli nie towarzyszy mu głęboki związek uczuciowy, a trwałe szczęście zapewnia tylko taka miłość zmysłowa, która stanowi wyraz jeszcze innej, głębszej wspólnoty mężczyzny i kobiety. Związki przypadkowe, zrodzo­ne jedynie z chęci doraźnego zaspokojenia pragnień zmysłowych, prowadzą z reguły do wyjałowienia uczuć partnerów, do takich zniekształceń psychiki, które w sposób trwały zaburzają zdolność przeżywania prawdziwej miłości, w pełnej skali jej duchowego piękna. O tym niebezpieczeństwie młodzież nie wie wcale albo wie bardzo mało i stąd powszechna skłonność do jego lekcewa­żenia. Niekiedy erotyka — zjawisko naturalne, fizjologiczne — prze­radza się w erotyzm — zjawisko zdecydowanie szkodliwe. Polega ono na jednostronnym nastawieniu na wyżycie seksualne, z towarzyszącą skłonnością do naruszania przyjętych zasad współżycia płci. Miłość staje się zupełnie pozbawiona uroku du­chowego, staje się jedynie aktem zaspokojenia pragnień seksual­nych, i to dość często w sposób urągający kulturze. Młodzież ogarnięta erotyzmem zachowuje się bardzo wyzywająco, jej żarty na temat płci mają charakter wulgarny i cyniczny. Z nastrojów tych rodzi się tzw. rynsztokowa literatura, napisy i rysunki pokrywające ściany publicznych szaletów, pornografia. W takim środowisku młodzieży jest masowo uprawiany onanizm (często zbiorowy!), nierzadko homoseksualizm oraz różne formy perwersji płciowej. Zanika wstydliwość młodzieńcza; chłopcy i dziewczęta wyzbywają się skromności. Na zabawach tej mło­dzieży króluje alkohol; często dochodzi do bójek o dziewczynę. Erotyzm jest zjawiskiem patologicznym nie tylko z punktu widzenia seksuologii. Stanowi on bezsprzecznie i pogranicze psy­chopatologii oraz patologii społecznej — występuje często w parze z występkiem. Wcześnie i odpowiednio poprowadzone wychowanie seksualne jest najwłaściwszym środkiem zapobiegającym tej chorobie, na którą cierpi duża część młodzieży najbardziej cywilizowanych społeczeństw. Erotyzm jest zjawiskiem często spotykanym wśród uczniów szkół średnich, zwłaszcza wśród złych uczniów, zapóźnionych w nauce, powtarzających ostatnie klasy. W pewnych przypadkach trzeba szukać w postępowaniu chłopca lub dziewczyny podłoża zdecydowanie patologicznego, psychopatycznego. Zainteresowanie sferą płciową i popęd płciowy mogą przybierać postać nienormalną, chorobliwą. Zjawisko to nosi nazwę erotomanii. Wątpliwości co do istotnych przyczyn zachowania się chłopca czy dziewczyny powinien roz- strzygać lekarz specjalista.

Cytat Dnia!

“
Okres przekwitania

Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”