Rozwój fizyczny

Rozwój fizyczny

Związek i zależność rozwoju psychicznego od rozwoju fi­zycznego wskazuje na konieczność poznania prawidłowości rozwoju organizmu i przemian w jego obrębie. Przemia­ny te dotyczą zwłaszcza rozwoju fizycznego. Jak należy to rozumieć? Przez rozwój fizyczny uważa się zjawisko przemian, które doprowadzją od ukształtowania prostej konstrukcji komórkowej w okresie przed urodzeniem do powstania złożonego i precyzyjnego organizmu ludzkiego w momencie narodzin i osiągającego dojrzałość fizyczną, psychiczną i społeczną. Zmiany te polegają na rośnięciu, różnicowaniu się komórek i tkanek, doskonaleniu narzą­dów i ich funkcji. Pojawianiu się nowych konstrukcji (struktur) towarzyszy zanikanie zbędnychł). Wszystko to dzieje się w organizmie żywym, którego dążeniem jest doskonalenie się, ustawiczne rozwijanie w tym cełu, by istota ludzka znalazła swe miejsce w życiu społecznym i zdobyła umiejętność przedłużenia swego ży­cia przez wydanie potomstwa. Etapy, .rozwoju tworzą kolejne ogniwa tego łańcucha przemian — od nieporadnego niemowlęcia, wymagającego opieki i ustawicznego czuwania, do dojrzałego pod wzglę­dem fizycznym i psychicznym młodego człowieka. W tych ustawicznych przemianach najbardziej widoczny jest rozrost organizmu, jego różnicowanie i dojrzewanie. Rozrost polega na zwiększaniu się wymiarów a ciężaru ciała, co daje się uchwycić naocznie oraz za pomocą wagi i pomiaru. Różnicowanie polega na zmianach jakościowych, które decydują o odrębności organizmu w poszczególnych okre­sach rozwojowych. Zmiany w proporcjach ciała, kończyn, tułowia i głowy są tego najlepszym dowodem. Dyspropor­cje między długością tułowia, a kończynami widoczne są w wieku 3 lat, a także wydłużanie się kończyn górnych i dolnych przy najmniejszym przyroście głowy. Różnicowa­niu proporcji ciała towarzyszą zmiany jakościowe, jakie występują w tkankach a układzie kostnym, czego dowodem jest przekształcanie się części chrzestnych w tkankę kostną. Z kolei dojrzewanie rozumiane jest jako doskonalenie poszczególnych narządów i ich współdziałanie z innymi układami. Przejawem dojrzewania jest pojawienie się no­wych funkcji, których dotąd organizm czy narząd nie był w stanie wykonywać. Przykładem tego może być różna sprawność ręki ludzkiej w każdym z okresów rozwojo­wych, chociaż jej struktura anatomiczna była już rozwi­nięta w momencie narodzin. Z niektórymi gruczołami wy­dzielania wewnętrznego jest podobnie. Ich rozrost nastę­puje przed rozpoczęciem pełnego funkcjonowania. Wymie­nione wyżej zjawiska decydują o jakości tozwoju osobniczego człowieka, przebiegają ma ogół w sposób zgodny i zależny od siebie. Obserwując dzieci tych samych rodziców, stwierdzamy znaczące różnice w przebiegu ich rozwoju fizycznego. Jed­no z dzieci jest wątłe, słabe fizycznie, ulegające infekcjom i chronione w związku z tym przez rodziców; inne silne, dobrze rozwinięte i jakby je wszelkie choroby omijały. Istnieją zatem jakieś przyczyny, które warunkują tego ty­pu zjawiska. W wyniku badań stwierdzono, że ostateczne wartości w rozwoju fizycznym, jakie osiąga organizm ludz­ki, zależą od dwóch grup czynników: wrodzonych — wew-nątrzpochodnych i środowiskowych — zewnątrzpcchod-nych. Przebieg rozwoju fizycznego stanowi wypadkową ich oddziaływań, z przewagą na ogół czynników środowisko­wych, które pozostają jednak w ścisłym związku z pierw­szą grupą. Jednostka ludzka żyje i rozwija się w określonym śro­dowisku biogeograficznym i społeczno-kulturowo-ekono-micznym. Na to pierwsze składają się: klimat, przyroda, rodzaj terenu — nizinnego bądź górzystego — decydujący niejednokrotnie o odrębności w zakresie sprawności rucho­wych (wybitni zawodnicy narciarscy na ogół pochodzą z terenów górskich i podgórskich). Z kolei drugie środowi­sko to warunki materialne i bytowe rodziny, poziom kul­turalny i wykształcenie rodziców, tradycje i obyczaje, a także atmosfera i tryb życia w rodzinie. Tryb życia, jaki .prowadzi człowiek, jego aktywność ru­chowa są wyznacznikami rozwoju i niejako zań odpowia­dają. Pogląd ten potwierdzony jest przez fizjologów. W wy­niku aktywności ruchowej, pracy, jaką wykonuje okre­ślony narząd, podwyższa on swoją sprawność i zwiększa objętość. Podobnie dzieje się z całym organizmem, który przy racjonalnym wysiłku, ćwiczeniach ruchowych rozwija się i wzmacnia fizycznie. Pod wpływem ćwiczeń i pracy mięśnie ulegają procesowi regeneracji. Zmęczenie podczas wysiłku fizycznego staje się bodźcem wyzwalającym m.im. uczucie głodu. Zmusza on organizm do pobierania pokar­mu, uruchamiając wiele procesów fizjologicznych, przywra­cających organizmowi gotowość do podejmowania nowych czynności. Odbudowa dokonywana jest z pewną nadwyżką w po­równaniu ze stanem wyjściowym. Nadwyżka ta określana jest jako nadregeneracja flub egzaltacja), która trwa przez pewien okres, po czym zanika, spadając do poziomu wyj­ściowego. Jeśli w stanie nadwyżki przypadnie następny trening czy praca, a w związku z tym zwiększona prze­miana materii, cały cykl rozpocznie się z wyższego pozio­mu, doprowadzając do wyższego stopnia rozwoju spraw­ności fizycznej. Zatem dzięki bodźcom ruchowym następuje intensyfikacja rozwoju organizmu czy narządu. Wskazane czynniki, wpływające na rozwój fizyczny orga­nizmu — postęp w medycynie, odnoszący się również do profilaktyki, dzięki której zniknęły do niedawna tak groź­ne choroby zakaźne, a także wyższy poziom materialny i kulturalny społeczeństw — ujawniły się w zjawisku zwa­nym akceleracją rozwoju.

Cytat Dnia!

“
Okres przekwitania

Kiedy w wieku 44—50 lat ustaje miesiączkowanie, mówimy, że kobieta przechodzi okres przekwitania Istota zmian, które się dokonują w ustroju kobiety w tym czasie, polega na ustaniu cyklicznego procesu dojrzewania jaje­czek w jajnikach i wydalania ich przez jajowody do macicy. Zmiany jednak nie zachodzą tylko w samych jajnikach, dotyczą one także przysadki mózgowej, tarczycy i innych narządów. W wyniku przekwitania kobieta traci zdolność rodzenia dzieci.”